Geschreven 9 april 2016
Dit is de 6de blog van een serie.
Eliene: Vanmorgen liepen manlief en ik door een stil en uitgestorven ziekenhuis, zelfs de winkels en het restaurant waren nog niet open. Wat wil je op een zaterdag. Maar follikels zijn niet te plannen, zij bepalen het schema.
Ik ben inmiddels ruim een week hormonen aan het spuiten. Nog steeds in mijn buik, en ik heb nog maar één blauwe plek! In de vorm van een hartje nog wel, hoe lief. Misschien is al dat littekenweefsel en dode huid wel een voordeel? Want het doen amper pijn, in tegenstelling tot de vorige keer in mijn bovenbenen. Binnen een paar dagen ben ik wel verschrikkelijk moe (misschien dekt het woord uitgeput nog beter de lading) terwijl ik de laatste tijd bomvol energie zat, de eerste paar dagen met vlagen enorm misselijk, af en toe knallende koppijn en mijn buik is opgezet en doet pijn. Maar ach, we moeten niet zeuren, het is voor een goed doel!
Het bijwerkingenlijstje “soms” van de Menopur bijsluiter:
✓ check Pijn op de injectieplaats, roodheid, zwelling, jeuk en blauwe plekken (al valt het dit keer dus (nog) mee!)
✓ check Hoofdpijn
✓ check Duizeligheid
✓ check Opgeblazen uiterlijk, zoals een opgezette buik (gelukkig alleen die buik, en mijn ring begint ook wel strak te zitten…)
✓ check Maag-darmklachten, zoals misselijkheid en buikpijn en zelden braken, diarree en buikkrampen (dit was gelukkig alleen het eerste weekend)
✓ check Bekkenpijn, rugpijn (wat wel elke avond resulteert in een ontspannen massage van manlief, hoe vervelend)
✓ check Pijnlijke gespannen borsten, opvliegers
✓ check Dorst
✓ check Vermoeidheid
Ik voel me een broedstoof in voorbereiding. Zo’n kastje wat wij in de schuur hebben staan om de eieren van onze landschildpadden in uit te broeden. Een emotionele broedstoof, dat wel. Vandaag in de supermarkt moest ik bijna huilen omdat er iets niet lukte. Daarna kon ik er wel om lachen. Dat is het voordeel van de tweede keer, ik snap het allemaal wat beter. Terwijl de eerste zonnestralen van de lente zich aandienden vroeg ik net aan mijn man of het al bikiniweer was. Hij dacht dat ik een geintje maakte maar ik meende het toch echt, ik heb het zo heet dat ik twijfelde of het van het weer kwam of toch de hormonen haha. Ja we lachen er maar om, humor maakt alles net wat draaglijker.
Ik merk wel dat ik er nu gemakkelijker doorheen fiets als de vorige keer. Toen kreeg ik op dag twee een hormoon erbij die mijn eigen hormonen moesten onderdrukken. En nu kom ik erachter hoe heftig dit medicijn bij mij werkt. Bij deze poging in België krijg ik dit medicijn pas zodra de follikels een bepaalde grootte hebben (en zo ver ben ik nu nog niet). Wat een verschil! Ik voel me emotioneel gezien daardoor nog steeds de krachtige positieve Eliene. De lichamelijke klachten kan ik redelijk goed mee omgaan (eraan gewend zullen we maar zeggen ;), maar dat ik niet meer mezelf was vond ik echt verschrikkelijk.
Uit allerlei dingen haal ik mijn hoop. En eerlijk gezegd heb ik ook een heel goed gevoel over deze poging. Maar dat maakt het ook wel weer eng, is de teleurstelling dan niet groter als het mislukt? Er gebeuren allerlei dingen waardoor ik wordt gesterkt in mijn positieve gevoel dat het misschien nu wel onze tijd is. Het is alsof we er nu meer klaar voor zijn dan de vorige keer. We staan er heel anders in. Mijn man streelt heel vaak in het voorbijgaan mijn buik, alsof er al leven in groeit, hij zegt dat dit onbewust gaat. Dit had hij de vorige keer niet.
Normaal trekken de neefjes van mijn man heel erg naar hem toe, maar afgelopen weekend wilden ze met me knuffelen, kreeg ik een tekening en zwaaiden ze me enthousiast uit. Wat hangt er om me heen dat ze ineens zo op me reageren? En zo gebeuren er nog meer dingen die me, soms pas later, opvallen. De ooievaar die ons voorbij vloog, de mini witlofjes in de grote witlof. Het lieve briefje van een lotgenoot bij het boek dat ik via marktplaats kocht, ze had op mijn naam gegoogled en kwam op deze blogs uit. Bij haar was het uiteindelijk na 3 jaar gelukt en dat geluk, dat wondertje in haar armen, wenste zij me ook toe. Ik wil het dolgraag allemaal zien als een teken, een teken van steun, hoop en toekomst.
Ik ben erg gespannen. Zouden ze gegroeid zijn? Doen de hormonen hun werk? Ik begin het nu toch wel heel spannend te vinden of alles doorgroeit en het niet mis gaat zoals de vorige keer. Sinds gisteren wordt mijn buikpijn steeds erger. Mijn eierstokken maken overuren. En dat is te merken, als ik ga zitten voelt het alsof mijn stokjes gevuld zijn met bowlingballen. Auw! Mijn onderbuik voelt goed gevuld. De vorige keer kwam dit gevoel pas na twee weken hormonen spuiten, dus het moet nu wel goed gegroeid pep ik mezelf op.
En dat blijkt, want als ik in de stijgbeugels lig en de lieve fertiliteitsarts op het scherm kijkt, meet hij follikels die groter zijn dan in mijn hele vorige poging bij elkaar! Het lijken wel twee druiventrossen daar in mijn buik, gelukkig verre van bowlingballen. Ik ben zo verschrikkelijk blij dat de pijn die het doet om mijn andere verborgen eierstok te vinden me niets meer uitmaakt. Het gaat goed! Ze zijn nog lang niet allemaal even groot en moeten dus nog even, maar het gaat de goede kant op. Jeetje wat zij we opgelucht, in elkaar gestrengeld lopen we naar buiten.
Je hoort vaak dat deze weg mensen uit elkaar drijft, maar wij groeien juist nog meer naar elkaar toe. We hebben er samen zoveel voor over, je kiest echt heel bewust voor deze zware weg en daardoor ook heel bewust voor een kindje en voor elkaar. Eigenlijk is dat iets heel moois. Al voelt mijn man zich soms weleens machteloos, want tja hij kan op dit moment niet veel meer doen dan mij waar kan steunen, ik moet het ondergaan. Hij helpt me waar hij kan en dat doet hij geweldig. We hebben geleerd van de vorige keer en voor we hieraan begonnen afspraken met elkaar gemaakt. Ik heb verteld wat ik fijn vind en waar hij me bij kan helpen. En dat hij, als er een zware wolk boven mijn hoofd hangt, me toch vooral erop moet blijven wijzen waarvoor we het doen!
Met een kop verse munthee en een muffin (mijn favo ziekenhuiseten, bij teleurstellingen maar ook bij een feestje!) komen we bij en praten we na. Straks de wederzijdse ouders bellen met het nieuws en mijn vriendinnen appen. Iedereen die zo met ons meeleeft en het net zo spannend vinden als wij.
Op weg naar huis moeten we ergens nog even iets ophalen en op de parkeerplaats zijn wel een stuk of 30 oldtimers geparkeerd. Wat gaaf! Wij houden erg van oude meuk, ons hele huis staat er vol mee en we gaan graag rommelmarkten af. We maken foto’s en kijken nieuwsgierig door de raampjes naar binnen. En dan zien we onze favoriet, een gele taxi. Met aan de buitenkant een rotan mandje voor de paraplu's, geweldig! We kijken elkaar verliefd aan en denken hetzelfde: dit wordt onze trouwauto. Maar hé, we wilden toch niet meer trouwen? Op papier zijn we al getrouwd maar hebben het klein gehouden. En dat vonden we wel genoeg. Trouwen was nou niet bepaald mijn meisjesdroom en mijn man heeft al een scheiding achter de rug. Wat maakt dat we het ineens allebei toch willen? Waar komt al die romantiek ineens vandaan? Wie weet wat de toekomst brengt…
