De Hautmann procedure werd voor het eerst ontwikkeld door een Franse uroloog, de heer Camay. Bij de Hautmann procedure wordt de gehele blaas verwijderd en een reservoir gemaakt van een stukje dunne darm van ongeveer 40 cm lang, een soort namaakblaas. Daarom wordt deze techniek ook wel een neo-blaas genoemd, "neo" betekent namelijk "nieuw". Het reservoir wordt aangesloten op de plasbuis. De urineleiders worden in dit reservoir gehecht. Je krijgt uiteindelijk een blaas met een goede capaciteit.
Via de "normale" weg
Door deze techniek kun je in principe weer via de "normale" weg plassen en heb je geen stomazakje nodig. Wel moet je weer opnieuw leren plassen, onder andere met behulp van bekkenbodemspieroefeningen. De gewone blaas is een spier die zich samentrekt als je naar het toilet moet, het reservoir heeft deze functie niet en moet je legen door persen met de buik. Maar ook komt het voor dat mensen zichzelf moeten katheteriseren als het plassen een keer niet lukt. Een neo-blaas vereist dus veel discipline.
Geen aandrang
Bij een gewone blaas worden er door de zenuwen seintjes aan de hersenen gegeven als de blaas vol is waarna je aandrang krijgt. Het reservoir heeft deze zenuwen niet en dus krijg je ook geen aandrang als het reservoir vol is. Je moet erg op de klok letten, doe je dit niet dan verlies je urine. De eerste tijd na de operatie zul je vaak naar het toilet moeten, later wordt het reservoir wat groter en wordt dat minder. Belangrijk is dat het reservoir niet te vol wordt, anders kan het scheuren. Het reservoir kan veel slijm produceren doordat hij gemaakt is van darmweefsel. Je kunt dit deels verbeteren met een slijmoplosser. Ook kan spoelen van de neo-blaas soms nodig zijn vanwege het slijm en de darmvlokken.
