Geschreven 14 april 2016
Dit is de 7de blog van een serie.
Eliene: In het holst van de nacht staan we op, althans, zo voelt het. Eenmaal onderweg naar Brussel zien we dat er rond de klok van 5 uur al veel mensen op weg zijn naar hun werk. We rijden in het donker weg en komen bijna 3 uur later in de ochtendschemer aan, waarbij het lentezonnetje haar best doet om door te komen.
We zijn gespannen, maar zijn er ook klaar voor. Eindelijk de volgende stap, een stap die de vorige keer niet mocht. Steeds een stapje dichterbij onze wens.
Mentaal is het slopend die onzekerheid. De laatste weken wordt ons leven beheerst door de grootte van een groepje follikels met daarin hopelijk de beginsels van een nieuw schepseltje, de tijden dat ik moet injecteren (want die luisteren heel nauw, we moesten deze week zelfs onze boodschappenronde ervoor onderbreken), de bijna dagelijkse echo’s en bloedonderzoeken (de laatste keer toch maar in de andere arm laten prikken want mijn elleboog is een beetje blauw aan het worden) en het zenden van informatie naar België en weer wachten op een belletje van hen met verdere instructies.
De vorige poging ging het mis, en dat zit nog vers in mijn geheugen. Steeds ben je bang dat het weer zo gaat. Maar nee, nu gaat het anders, alles gaat anders. Maandag had ik de laatste echo na een onrustige en gespannen nacht omdat ik teveel aan het piekeren was. En het zag er goed uit, de arts zei zelfs dat ik er bijna was! De teleurstelling was groot toen België die middag (erg laat dit keer, zul je altijd zien) belde en ik toch nog door moest met de hormonen en een dag later bloed moest prikken. Er was een waarde nog niet helemaal goed. Verder werd er niets gezegd en ik was zo confuus dat ik vergat te vragen wat er aan de hand was.
En dus had ik een *piep* avond want je gaat je toch wel zorgen maken. En zeker onder invloed van de hormonen haal je je de gekste dingen in je hoofd. Dan komt eindelijk het verlossende telefoontje van België, over twee dagen is de punctie! Ik krijg alle instructies zodat ik weet hoe ik me goed moet voorbereiden, evenals mijn man die ook een ingreep moet ondergaan. Spannend!
Het is echt een achtbaan, deze eierrace. Ben je eerst gespannen of je aan de punctie mag, komt nu de spanning hoe dit in zijn werk gaat en wat er wordt geoogst. En is de punctie voorbij, dan komt de spanning van het wachten op antwoord of er iets is bevrucht. Mag je voor de terugplaatsing, dan heb je 2 weken spanning of de embryo blijft zitten. Hoeveel spanning kun je opbouwen, jeetje. Je gaat van onzekerheid naar onzekerheid.
Toch hè, is het iets heel bijzonders. Straks komt er iets van ons, twee geliefden, eindelijk tezamen om een wondertje te creëren. In een laboratorium, dat dan weer wel. En je moet er heel wat voor over hebben. Ik hoorde altijd wel dat het zo zwaar was, maar ervaar nu pas echt wat het voor impact heeft. Terwijl ik medisch toch al heel wat heb meegemaakt, maar dit is toch anders.
In het ziekenhuis worden we naar de verpleegafdeling geleid. Mijn man en ik krijgen een kamer voor twee. Wat fijn, ik was bang dat we elkaar een hele dag niet niet zouden zien en nu kunnen we elkaar steunen, en vooral veel babbelen zodat de tijd wat sneller gaat.
Hier in België wordt de punctie als een echte operatie behandeld, wat nogal wat Déjà vu’s bij mij teweeg brengt. Toch is het anders, het heeft een ander gevoel. En het accent hè, dat maakt ineens de meest vervelende dingen geweldig! Zo krijgt mijn man straks een washandeke voor een kleine intiem toiletje. De punctie heet een pick-up, klinkt ook veel vriendelijker. We krijgen een mutske en een armbandje en zelfs mijn Kruidvat oorbelletjes blijken in hun bewoordingen juwelen te zijn.
Na de bekende vragenlijsten en een armbandje op maat begint het lange wachten. Manlief vermaakt zich wel met wat spelletjes op de tv.
Dan gaat het ineens snel. Ik moet op bevel nog even naar het toilet. Waarbij ik de hele afdeling afloop naar het begin van de gang, en ze bij terugkomst dubbel om me liggen omdat er een toilet op de kamer blijkt te zijn. Wat ik overigens wist want die had ik zelf al bekeken, maar door de spanning was er blijkbaar een blinde vlek in mijn geheugen ontstaan haha. Daarna omkleden in het evenals in Nederland charmante operatiejasje, alle ‘juwelen’ af en hup in bed. Waarbij ik er zo lang mogelijk op blijf zitten, want ik weiger altijd te hospitaliseren. Terwijl manlief een uur voordat hij moet al klaarligt met muts en al, verschil moet er zijn ;)
Ik krijg het mutsje waarbij ik mijn lange haar op bijna kontniveau er amper in krijg. En een niet te definiëren grote pil die ik met een klein slokje water door moet slikken. Waar ik overigens flink van geniet, want ik ben al uren nuchter en heb een droge mond. Een spuit pijnstilling in mijn bil en dan nemen ze me mee, ik kan mijn man nog net een knuffel geven.
Terwijl ik naar de voorbereidingskamer word gebracht bedenk ik me dat ik hem helemaal geen succes heb gewenst! Want ook hij moet straks hierheen en waarschijnlijk lopen we elkaar mis. Lastig als je allebei iets moet ondergaan. Ik lig aan het einde van een lange rij bedden met vrouwen die ook bezig zijn met dezelfde wens. Er zitten gordijntjes tussen voor de privacy. Ik krijg een infuus en voel me langzaam wat wegzakken van het ontspannen spulletje wat ik even daarvoor in mijn bil kreeg. Al bonkt mijn hart nog steeds in mijn keel van de opwinding.
Ik ben gewend altijd alles onder narcose te doen en tuurlijk is het dan spannend, maar je maakt er toch niets van mee en het is gebeurd voordat je het weet. Dit maak ik wel mee en dat is toch wel andere koek. Al heb ik al veel gehoord en gelezen en vaak valt het mee. En met wat ik allemaal al heb doorstaan moet het een eitje zijn, toch?
Ja nou daar kom ik nog even op terug. Het was een HEL. Wat ze me niet hadden verteld is dat als je buik zo’n zooitje is als bij mij, waarbij alles vol verklevingen zit en er lastig voor ligt en de baarmoeder is gekanteld, het pijn kan doen. En dat is een understatement... Ik deed het nog wel zonder pijnstilling, omdat ik niet tegen de morfine kan die ze normaal geven (mijn hele maag-darmstelsel ligt meteen stil en ik krijg een ileus). Als ik zwetend (terwijl ik het heel koud heb want brrr het is altijd zo koud in een OK) met mijn handen op mijn buik lig te kermen in de ongemakkelijke stijgbeugel operatiestoel, met mijn overigens hele hoge pijngrens, willen ze me na 10 minuten toch via het infuus platspuiten met pijnstilling (zonder enige vorm van morfine overigens, zo helder was ik nog wel om dat te vragen!). Graag, schiet toch eens op! De pijn schiet naar alle kanten door en ik trek het niet. Eerlijk, ik heb al zoveel vervelende onderzoeken gehad maar deze pijn slaat alles.
Zodra de pijnstilling in mijn arm druppelt voel ik dat de pijn gedempt wordt. Nog bij één grote follikel (zakje gevuld met vocht en hopelijk een eicelleke) voel ik de enorme pijn, verder is het te doen (vergeleken bij wat ik net voelde althans, want fijn ik het niet). Maar wat ben ik blij als ik klaar ben en terug mag op dat stuk comfortabelere ziekenhuisbed. Inclusief sexy verbandonderbroekje, als je vluchtig kijkt lijkt ie net van kant. De opbrengst van de oogsting valt helaas tegen, zeker gezien het aantal follikels. Al hebben ze wel enorm veel eitjes opgezogen dus ik snap nog niet helemaal wat er fout is. Maar je hebt maar één goede nodig toch? *duim duim*
Ik vertoef een tijd op de uitslaapkamer, terwijl ik vrouwen af en aan zie komen. Mijn hartslag is laag en ik heb veel pijn waardoor ze me nog even houden. Er komt een groep buitenlandse medische studenten binnen die worden rondgeleid, ik denk een stuk of 20. Lig ik daar versuft en met mijn handen op de buik van de pijn, daar gaat mijn rust ;) Ik ben wel een nieuwsgierig-naar-me-kijken-en-zich-afvragend-wat-zij-nou-heeft-ondergaan object.
Eenmaal terug op de kamer blijk ik mijn man inderdaad net te hebben gemist. Spannend hoe het hem vergaat! Echt tijd en energie om erover na te denken heb ik niet, want ik ben zo stoned als een garnaal en val steeds weg. Op onderstaande foto dacht ik toch echt enorm te lachen:
Ik mag eindelijk wat eten en zodra ik mijn beschuitjes heb laten smeren (wat een luxe toch ;) hoor ik manlief lachen op de hal. Hij heeft het duidelijk minder zwaar gehad als ik! Het is fijn om weer samen te zijn. De bedden worden door mijn mams, die vandaag als chauffeur voor de terugweg fungeert omdat we beiden niet mogen rijden, zo dicht mogelijk bij elkaar geschoven zodat we elkaars hand vast kunnen pakken. Zo, dit is ook weer achter de rug. Na een aantal uren mag mijn infuus eruit en kunnen we beginnen aan de lange thuisrit. Maar eerst krijgen we nog wat instructies mee; zo mogen we 1 week geen verrichtingen hebben. Ehm wablief? Ahhhh zo, dat noemen wij hier in Nederland toch echt anders ;) Niet zwaar tillen, rustig aan doen en geen (zwem)bad of sauna. En ik krijg medicatie om mijn baarmoeder klaar te maken voor de terugplaatsing.
In de auto lig ik met mijn hoofd op mijn mans schoot. Elke hobbel in de weg doet pijn. Maar er zijn eitjes gevonden, we hebben de punctie doorstaan. En ook bij mijn man is alles goed gegaan. Een opgelucht gevoel overheerst. Het was een lange dag; 4 uur opgestaan en 19 uur pas weer thuis. Maar het was het waard. We zijn weer een hele grote stap verder dan in de vorige ronde.
Het is een apart idee dat ze op dit moment ons kindje in het lab aan het maken zijn. Zou alles goed gaan? Het is zo verschrikkelijk spannend. Als we de komende dagen niet worden gebeld is alles goed en is over 5 dagen de terugplaatsing. Dan wordt er een bevrucht embryootje in mijn baarmoeder geplaatst, een embryo waarin ons DNA is vermengd. Bijzonder toch. Wederom kan het onzekere wachten beginnen...
