Geschreven 1 april 2016
Dit is de 5de blog van een serie.
Eliene: Gisteravond hebben we de dvd bekeken die we vanuit België meekregen. Vergezeld met een grote schaal sushi, in de hoop dat dit straks heel lang niet meer mag. Wat een verademing die Belgen, wat leggen ze het goed, mooi en menselijk uit. De dvd stelde me gerust, in tegenstelling tot de bijeenkomst die als een orgie voelde waarover ik vertelde in een van mijn eerste blogs. Natuurlijk klinkt alles ook gezelliger, schattiger en liever door dat accent, maar dan nog, het voelt alsof ze het menselijker benaderen dan het academische ziekenhuis in NL waar onze eerste poging mislukte.
Vanmorgen moest ik vroeg (heel erg vroeg! maar zo kan de informatie op tijd in België zijn) naar mijn vertrouwde streekziekenhuis voor de eerste stap; een uitgangsecho (van hoe het er van binnen voor staat als je met de kuur begint) en een bloedonderzoek. Had ik alles toch zo goed voorbereid, heb ik er helemaal niet aan gedacht dat ik wel iets aan moet doen waarbij de mouw gemakkelijk omhoog kan voor het bloedprikken. Dit strakke bloesje met inimini knoopje bij de pols was niet al te handig. In de wachtkamer heb ik zitten pielen om het los te krijgen, en aan twee kanten want tja, ik weet niet welke arm ze wil. Gelukkig ging het net en hoefde ik me van boven niet uit te kleden. Dat zou wat zijn geweest.
Op dat bloesje droeg ik een voor mij heel belangrijke ketting. Een soort talisman. Ik heb deze ketting gekregen van mijn man. Je kunt hier munten in afwisselen. Doordat hij steenhouwer is heeft hij een heleboel mooie stenen voor me gemaakt. Door vandaag een steen van zijn hand te dragen is hij er ook een beetje bij, want hij kan niet zoveel vrij nemen. Eroverheen zit een zilveren cover, en laat deze cover nu voor de chakra seksualiteit en voortplanting staan. En de steen erachter ook. Kan niet beter toch? Als ik hem niet draag hangt hij boven mijn bed als een soort dromenvanger. En nu maar hopen dat hij geluk brengt ;)
Het was vandaag een echte ik-moet-wachten-op-belangrijke-telefoontjes-en-durf-daardoor-niet-eens-naar-het-toilet-want-zul-je-net-zien dag. Eerst moest het streekziekenhuis bellen met de bloeduitslagen. En ja hoor, belde de apotheek, welke ik opnam (met overigens totaal iets onbelangrijks) en tegelijkertijd het ziekenhuis! Telefoontje gemist… Ik stressen, zul je zien dat alles in duigen valt (ja de hormonen werken nu al haha, nog voordat ik ze heb ingespoten ;). Gelukkig belden ze even later weer. Meteen alles ingescand en naar België gestuurd. En dan weer wachten op hun telefoontje zodat ik de definitieve bevestiging krijg om vanavond met de hormonen te mogen beginnen.
Het is inmiddels half 6 en ik begin hem toch wel te knijpen, zullen ze nog wel bellen? Als ze niet bellen, moet ik dan toch met de hormonen beginnen vanavond? Mijn man komt thuis uit zijn werk en zegt nuchter dat hij had gelezen dat ze tot een uur of 7 kunnen bellen. Oké pff het kan dus nog. Uiteindelijk bellen ze om half 7. Alles ziet er goed uit (want dat kan ook nog, dat je toch nog niet mag beginnen) en ik mag vanavond starten met 150 eenheden Menupur. Woensdag de volgende echo. “Tot woensdag dan hè mevrouw en veel succes”, zegt de mevrouw aan de andere kant van de lijn lief. Jeetje wat een betrokkenheid, dat voelt me toch goed. Snel de afspraak bij mijn vertrouwde ziekenhuis maken voor woensdag en het cirkeltje is weer rond.
Door het kijken naar de dvd kreeg ik tips die ik in NL bij de groepssessie niet kreeg, en heb ik daardoor toch maar besloten de injecties in mijn buik te gaan zetten in plaats van mijn been zoals de vorige keer. Tja wie weet werken de hormonen zo beter omdat ze sneller bij mijn eierstokken zijn? Mij kun je alles wijsmaken haha. Echt, je neemt alle tips aan en probeert de raarste dingen uit in de hoop dat deze poging nu eindelijk gaat lukken. Alleen nu natuurlijk testen of dit kan met al die littekens, en door het zakje op mijn buik is er natuurlijk een stuk minder ruimte. Als ik de vorige keer zag hoe vol je na een boel spuiten met blauwe plekken zit, heb je die ruimte toch wel nodig.
De komende avonden moet ik steeds op dezelfde tijd een injectie zetten. Ik kies dit keer om 7 uur, vind ik net even handiger dan 9 uur van de vorige keer. En zo zit ik vanavond voor het eerst aan de keukentafel met alle medicatie voor me uitgestald. Ik meng het poeder in de ampul en zuig het op in het spuitje.
Ik pak een stukje buik beet en geef mezelf de injectie. Tot mijn verbazing gaat dit goed, eigenlijk nog beter dan toen in mijn been.
Ik vind mezelf prikken gelukkig niet eng, ben het gewend met mijn B12 (al is dat een veel dikkere naald zoals je op de foto kunt zien omdat deze in de spier wordt ingespoten en de hormonen in het bindweefsel) en vind het juist fijn dat ik het zelf kan, en niet afhankelijk ben van een ander. Al is het prettig dat mijn man erbij zit voor de mentale ondersteuning. Je doet het uiteindelijk toch samen!
Tijdens het inspuiten besef ik dat het nu echt gaat beginnen. Een apart idee dat die hormonen weer mijn lichaam doorstromen, ik raak de controle kwijt en dat vind ik eng. Ik zal me moeten overgeven aan de grillen van de ivf...
