Geschreven op 9 oktober 2015
Dit is de 2de blog van een serie.
Eliene: Twee weken gebruik ik nu de hormonen. Twee weken van elke dag volgepompt worden met twee spuiten hormonen. Ik ben moe, verschrikkelijk moe. En dan weet ik inmiddels heel goed hoe ik zuinig met mijn lepels om kan gaan (zie de Lepeltheorie). Maar dit is echt slopend. Met elke hormoonspuit worden de bijwerkingen weer iets heftiger. Haaruitval, nagels die afbreken, enorme stekende hoofdpijn, met vlagen enorm misselijk, geen eetlust (wat wel weer handig is voor de lijn ;), buikpijn (de blaasjes groeien en groeien en dat voel je, auwie, zodra ik ga zitten kan ik ze bijna tellen) en af en toe heb ik het zo heet dat het voelt alsof ik 40 graden koorts heb.
Ook voel ik me mezelf niet, Eliene is er even niet. Ik ben iemand anders, iemand die ik helemaal niet leuk vind en die het haar omgeving niet gemakkelijk maakt. De altijd zo opgewekte, positieve Eliene vol energie, overal een oplossing voor en geen rust in haar kont is even weggestopt achter een gitzwarte donderwolk. Raar wat hormonen met je kunnen doen.
Dit weekend zei iemand, terwijl haar kindje mij lachend aankeek, dat ze zich 'fantastisch voelde met de hormonen' en deed alsof ik me ook zo moest voelen. Ze zei het alsof ik me aanstelde. Althans, het kunnen ook de hormonen zijn die het zo lieten voelen ;) Niet iedereen voelt zich fantastisch bij die hormoonspuiten, en helaas hoor ik daarbij. Het is lastig dat veel mensen niet begrijpen (of willen begrijpen) wat het met me doet. En dat hoeft ook niet. Maar een heel klein beetje begrip is toch wel fijn. Zeker als je een wandelende hormoonbom bent die alles (maar dan ook echt alles!) zich persoonlijk aantrekt en overal over gaat piekeren. De beschermende barrière die ik normaal heb is even verdwenen.
Vandaag had ik de zoveelste echo en kreeg ik te horen dat ik toch echt nog even door moet met het prikken van die rotzooi. En dat is het toch wel, als je ziet wat het met een lichaam doet. Althans, mijn lichaam is verre van blij met die extra toegevoegde hormonen. Aan de andere kant groeien de eiblaasjes, en dat is heel bijzonder. Ik had er toch wel rekening mee gehouden dat we misschien al in het begin van het proces moesten stoppen. Je weet toch niet hoe je lichaam het doet hè na al die buikoperaties, buikvliesontsteking, medicatie en het missen van veel darm.
Maar mijn lichaam doet het goed, ik kan trots zijn. Ze groeien niet snel (langzaam zelfs), maar ze groeien. De eiblaasjes groeien bij een vrouw (in dit proces) gemiddeld 1 tot 2 mm per dag. Bij mij helaas langzamer. Elke echo kijken ze hoe groot de blaasjes zijn. De grootste is nu na 2 weken 15mm. Zou dat em worden? (en in de plaats van dat “em” noemden mijn man en ik al de naam, ja zelfs die weten we al). Voor de punctie moeten ze (graag 'oogsten' ze er natuurlijk meerdere, bij mij zijn het er helaas erg weinig) liefst 20mm zijn, ik moet dus nog even door...
Mijn eierstokken liggen er goed voor kreeg ik vanmorgen te horen. Ze waren namelijk bang dat er darm tussen de plaats van de punctie en de eierstok zou zitten, en dan is er een groot probleem want dan kunnen ze de punctie (het wegzuigen van de eitjes via een naald) niet uitvoeren. En in mijn dossier las ik dat ze dan de gehele boel afblazen, ze willen geen enkele risico met me nemen. Alles ziet er gelukkig goed uit. Zelfs toen de artsen mijn buik zagen en ik ze hoorde zeggen: “Dat is mooi, waar we moeten snijden is het leeg”. Arg, wat? Een keizersnee? Maar goed, dat zien we later dan wel weer, het moet eerst maar eens gaan lukken!
Ik vind het wel een zwaar proces. Ik kon die knop maar moeilijk omzetten dat het een ‘leuke’ weg is. Het is ziekenhuis, de witte jassen en de medicatie. Misschien was een kliniek achteraf toch handiger geweest. Mijn hersenen zien het als precies hetzelfde proces waar ik de afgelopen jaren mee bezig was. Ik moet weer dingen afzeggen, en het voelt precies als afzeggen omdat mijn lichaam weer eens tegensputtert. Maar dit is natuurlijk iets heel anders.
Toch voelt het alsof ik er bewust voor heb gekozen mijn lichaam weer uit balans te brengen, terwijl het juist zo goed met me ging. Natuurlijk kozen mijn man en ik voor een zwangerschap, maar niet voor deze weg. Het is iets wat moet om het einddoel te bereiken. Maar toch, het kostte me veel moeite om de knop om te zetten en de ritjes naar het ziekenhuis, de echo’s, het bloed prikken en spuiten van medicatie als een bijzondere weg te zien. Niet een weg van ziek zijn, maar van de toekomst. Van iets moois dat staat te gebeuren. Al weet je natuurlijk nog niet of het ook gaat lukken, dus er is altijd dat stemmetje in je achterhoofd die zegt dat je voorzichtig moet zijn met teveel hopen...
