Eliene: Ik voel me veilig en vertrouwd in het ziekenhuis. Zelfs als ik in het zoveelste ziekenhuis lig dat ik niet ken. Want door mijn lastige dossier heb ik al heel wat ziekenhuizen in Nederland en ook over de grens gezien. Al onnoemelijk vaak ben ik geopereerd, voornamelijk aan mijn buik. Vond ik vroeger 1 nacht in het ziekenhuis al veel, nu draai ik mijn hand niet meer om voor een week of langer. Al vond ik die 2 maanden wel aan de lange kant. Je ondergaat het, je geeft je eraan over en vecht om weer te herstellen.
En nu lag ineens mijn lieve 'kleine' zus in het ziekenhuis. Totaal onverwacht. De gezonde van ons twee! Ze komt met spoed op de Intensive Care (IC) terecht. Enorm schrikken. Ik merk dat de dagen dat ze daar ligt maar langzaam voorbij gaan. Het lijkt of mijn leven even helemaal stil staat en ik alleen maar aan haar kan denken. Er komt werkelijk niets uit m'n handen.
Het is vooral wachten... Wachten op nieuws van de artsen, en wachten op berichten van mijn ouders die elke dag bij haar op bezoek gaan. De informatie is heel summier, je wilt meer!
Ik ben altijd heel nuchter en positief ingesteld wat mezelf betreft. Maar nu het om een dierbare gaat, is het toch andere koek, merk ik.
Je bent bang om haar kwijt te raken. Je maakt je zorgen om van alles en nog wat.
Wat moet mijn zus wel niet hebben gevoeld toen ík in het ziekenhuis lag?! En niet een paar dagen op de IC, maar véél langer. En nóg veel langer lag ik kritiek! Ze werd zelfs uit haar werk gebeld om afscheid van me te nemen voordat ik met spoed naar de operatiekamer ging. En eenmaal op de IC merk ik nergens meer iets van, ik ben onder zeil. Terwijl zij en mijn ouders nietsvermoedend binnenkomen op de kamer en mij aan de beademing zien liggen. En dat was ze van tevoren niet verteld…
Ik wist wel wat mijn zus voelde, ik begreep het en kon me inleven. Maar nu vóel ik ook wat zij voelde. Wat een hel is dat! Ver-schrik-ke-lijk! Wat een onzekerheid.
Ik lig toch liever zelf in dat ziekenhuisbed. Dan ben ik meestal zo ziek dat ik alleen bezig ben met ziek zijn en m'n herstel. Maar thuis zitten, machteloos wachtend op antwoorden, dat is pas echt killing…
