Hans: Ik ben Hans, en ik heb best wel geluk gehad. Ik ben 67 jaar en een bijna-gepensioneerd politieman. In mijn eerste blog stel ik mij aan jullie voor en vertel ik over mijn geluk.
Ik heb best wel geluk gehad
Dat ik geluk heb gehad klinkt best raar uit de mond van een man die nu permanent rolstoelgebonden is door een bovenbeenamputatie, een partiële dwarslaesie heeft en een permanent colostoma draagt.
Dubbel geluk
Dat zal ik even uitleggen. In oktober 2022 ben ik getroffen door een acuut aorta-aneurysma oftewel een scheur in mijn buik aorta. Mijn eerste geluk van de wereld was dat de 7 centimeter lange scheur niet aan de voorkant, maar aan de achterkant van mijn aorta zat. Dat is volgens de chirurg ook de enige reden dat ik deze blog nog kan schrijven. Het tweede geluk was dat de ambulancemedewerkers de situatie toen goed hebben ingeschat en ik binnen een paar uur geopereerd kon worden.
4 weken in slaap
Ik ben 4 weken in slaap gehouden op de IC. De tijd die ik dromend doorbracht, hebben de artsen volop benut om hun werk goed en grondig te doen. Het gevolg was dat ik na een week of 4 wakker werd zonder rechterbovenbeen en met een stomazak op mijn buik. Tevens waren de tenen van mijn linkervoet zwart en kon ik dat been ook nauwelijks bewegen.
Mijn eerste gevoel, weet ik nog goed, was vooral verbazing. Iets van; wat is me nou allemaal overkomen? De weken die daarop volgden werd ik geleefd. Mijn stoma werd verzorgd, ik had een katheter en het enige wat ik deed was eten en slapen.
Ergens tussen vrees en Marleen
Op dat moment leefde ik een beetje tussen hoop en vrees. Je bedenkt wat er allemaal gaat wegvallen en hoopt op wat er allemaal nog wel zou kunnen. Daar was mijn grote geluk dat ik een super vrouw als echtgenote heb. En die me er zeker in die tijd doorheen gesleept heeft. Marleen was en is voor mij een baken van zelfverzekerdheid en optimisme dat gelukkig ook op mij oversloeg.
Zelf doen
In het revalidatiecentrum moest ik wennen aan het feit dat ik dingen weer zelf moest gaan doen. Ik leerde mijn stoma verzorgen, maakte de transfer van bed naar mijn rolstoel en moest gaan sporten. Dan word je weer een beetje de persoon die de controle zelf in handen heeft. Ik heb daar twee en een halve maand doorgebracht tot het moment dat ik weer “zelfstandig” genoeg was en ik naar huis kon.
Nog meer geluk
Daar was intussen de verbouwing van de garage al in volle gang. Mijn geluk toen was, dat ik genoeg ruimte en handige vrienden heb die de verbouwing op zich hebben genomen.
Mobiliteit
Ik ben nu anderhalf jaar verder en nog altijd druk met revalideren. Ik heb me erbij neergelegd dat ik mijn linkerbeen, door de partiële dwarslaesie, alleen zal kunnen gebruiken om op te steunen en dat mijn klapvoet nooit meer weg zal gaan. Wel ben ik al druk bezig met rijlessen in een hand-bestuurde auto. Weer kunnen autorijden gaat mijn mobiliteit ten goede komen.
Waar we gelukkig van worden…
Gelukkig houden Marleen en ik allebei van wandelen en fietsen. Zodra het weer het toelaat zijn we dan ook zoveel mogelijk op pad. Marleen lopend of op de fiets en ik ernaast met mijn elektrisch ondersteunde handbike. Deze mobiliteit zorgt ervoor dat we nog steeds de dingen kunnen doen waar we gelukkig van worden, zoals lekker een terrasje pakken en steden bezoeken.
Onbeperkt genieten
Kortom, we genieten nog steeds van het leven ondanks alle “beperkingen”. Dat is wat ik jullie stomaatjes ook allemaal toewens, dat je er toch nog wat van maakt ondanks dat dat soms best heel moeilijk kan zijn.
Op zijn kop
In mijn volgende blog vertel ik over de belevenissen die ik heb gehad met mijn stoma gedurende mijn herstel.
Mijn hele verhaal heb ik in boekvorm gezet, en is onder meer te vinden op de boekenafdeling van Stomaatje “Ons leven op zijn kop”. Ook kun je hier mijn ervaringsverhaal lezen.
