Bert: Onze vakantie is zo ongeveer ten einde, we zijn met onze zoon Jos met de camper van Sydney naar Cairns getrokken, en zullen nu weer met het vliegtuig huiswaarts moeten. Jos woont in Sydney en heeft een andere vlucht, waardoor het na een intensieve en beregezellige reis toch een afscheid met een traan werd. Onze overstap is wel in Sydney, maar de kans is niet groot dat we elkaar daar nog zien.
In Sydney is het een klein stukje lopen naar gate 15, vanwaar een bus ons over de luchthaven kan brengen naar terminal T1 (we zijn nu in T3, Domestic). Onderweg vernemen we van Jos, dat hij ook net geland is, vanwege onze vertraging en zijn omweg zijn we er nagenoeg gelijk gearriveerd. Hij is van T2 op weg naar ons. Kost even, maar dan zien we elkaar weer.
We eten gezamenlijk nog wat sushi, het afscheid was dus nog niet het definitieve. Gezellig, we hebben nog tijd, onze vlucht gaat pas om 21:45 uur. We reden uiteindelijk met de bus naar T1, nadat de eerste bus vol verklaard was met Japannertjes. Het is 19:30 uur. We krijgen een mooie rondrit over Sydney Airport, bij een invallende avond. We treffen het.
In de International Terminal T1 is er uiteraard weer een security check. Niets aan de hand, behalve de knie van mijn vrouw Yvonne, en mijn handbagage met stomamateriaal. Wat zit er dan wel in die koffer? Wat is dat? Waar is het voor? Ik ruk mijn shirt omhoog en laat de beambte mijn stomazak zien. En ik overhandig hem desgevraagd het schrijven van het Catharina Ziekenhuis uit 2015, dat ik een stoma heb, en medische bagage met me meedraag. Excuses alom, ondanks de tekst in het Nederlands…
We begeven ons naar de gate. Nummer 57 deze keer, waar onze Airbus A380 van Emirates al klaar staat, met onze koffers er in. We hebben de tijd, lopen nog door wat winkeltjes onderweg, vinden echter niets interessants meer, behalve dat de koelkastmagneten hier voordeliger zijn dan in het land zelf. Hmm..
We arriveren bij de gate, waar het al erg druk is, maar we vinden nog twee plekjes om te zitten, vrij vooraan. We kennen de manier van inchecken van Emirates nu, en dit werkt in ons voordeel. We internetten maar wat op onze telefoon…
De incheck, zone voor zone, verloopt georganiseerd. We zijn vrij snel aan de beurt en blijken op tijd genoeg te zijn om onze handbagage koffers fatsoenlijk te kunnen parkeren in de compartimenten boven ons hoofd. Dit ging bij de vorige vlucht met de A380 wat lastiger. Plekje aan het raam voor Yvonne, en ik ernaast. Naast me nog een jongedame, die alleen reist.
Na opstijgen en een hapje eten is het tijd voor een filmpje. Geen idee meer welke ik nu allemaal gezien heb, maar deze keer wilde ik de film die ik tijdens de vorige vlucht was begonnen afkijken. O ja, het was Top Gun Maverick met Tom Cruise. Nou, dat ging niet echt lekker. De Arabische dame voor me vond dat haar stoelleuning volledig achteruit moest, zonder enige vooraankondiging. Nou, een film kijken met een scherm op 20 cm voor je neus, probeer dat maar eens. Pissed, dat ik was, dus maar gestopt met de film en scherm uitgedaan voor een dutje, stoelleuning een beetje naar achter.
Dit was lekker. Erna toch maar naar de film gekeken en nog een andere met de heer Cruise. Lekker relaxed. Mijn buik borrelde regelmatig wat, maar ik heb er geen aandacht aan besteed. Gebeurt vaker..
Met nog wat films en korte dutjes weet ik de lange reis van ruim 14 uur wel te doorstaan. Drankje, hapje erbij.. Beetje praten met Yvonne. No problem. Tot zo’n 3,5 uur voor de landing. Mijn buik voelt nog steeds rommelig, de breukband voelt ook strak en lastig. Even anders doen dat ding..
Ik grijp net onder de band met een vinger in iets zachts. Het zal toch niet! En nee, het is geen gesmolten chocolade, het ruikt ook wat anders. Ik tik Yvonne wakker, ze was net ingedommeld, maar in haar tasje zit een emergency kit. Ik moet naar het toilet. Buik inhouden, Bert, en geduld hebben. Hij is bezet, en dan zijn er nog twee dames voor me. Hoe houd ik het uit! Yvonne kijkt me vanaf haar plaats aan…
Mijn beurt! Gelukkig. Dit kleine hokje is tevens voor minder validen, maar nog steeds zo klein.. Hoe zou een rolstoeler zich hierin redden? Maar nu moet ik!
Shirtje omhoog, vest opzij, breukband die onder zit afdoen… het toilet heeft gelukkig een deksel, dat omlaag zit. Daar het vuile gedoe maar op.. zakje losmaken met mijn spuitbusje, en direct in een blauwe zak deponeren. Dat alles aan het microscopisch kleine wastafeltje… Dan met gaasjes stoma en buik afdoen – wat warm water uit het kraantje erbij. En meteen maar een andere grote ileozak plakken. Niets van barrièrecrème, dichtplakken die handel!
Er wordt alweer aan de deur gerammeld. De volgende met hoge nood zeker. Zo lang ben ik hier toch nog niet? Geduld aub!! Het vuil nog wegvegen met de laatste gaasjes, ook van de breukband. Blauwe zak in de afvalbak (soort stortkoker of zo, eindeloos diep – hopelijk valt het niet zo het vliegtuig uit!) De vieze breukband in een tweede zakje, en meenemen naar mijn plek. Klaar… Wat een gedoe!
Shirtje minimaal vies, vest ook. Verder niets. De ingepakte band, wat doen we daar mee? Nogmaals inpakken ivm een mogelijk luchtje. Opgelucht zit ik weer en kijk ik verder naar mijn film. Hand op mijn buik, hopelijk plakt de nieuwe zak snel erg goed vast en vult het zakje zich geen tweede maal. Nog 3 uur te gaan…
Uiteraard krijgt het zakje nog wat vulling, en niet enkel lucht... We redden het tot Dubai. Uitstappen en eerst nog eens naar het toilet, maar deze keer normaal, en Yvonne eerst. Dan ik, tweede zakje vervangen, de zaak wat netter afwerken, een nieuwe emergency set maken met het materiaal uit de handbagage koffer en daarna op pad naar gate C8 voor de laatste etappe naar huis… En de breukband.. maar weggegooid, want die bleef een geurtje afgeven…
