Madelon: Ik wil jullie als blogger meenemen in mijn belevenissen met Beast, mijn ileostoma.
Beast zei: “Bruine bonen, dat is echt geen goed idee.”
Het is akelig guur weer en ik heb een verschrikkelijke trek in chili con carne.
Dit heb ik voor het laatst gegeten in het pre-stoma tijdperk. Dat is alweer een hele tijd geleden.
Ik haal de ingrediënten in huis en maak een ruime pan klaar voor de hele familie. Tijdens het koken begint mijn maag al te knorren.
Of zijn het mijn darmen die rommelen? Ik sla er geen acht op.
Het gas sist, de pan pruttelt, de afzuigkap maakt lawaai en ik hoor nog iets.
Wat? Hoor ik Beast iets mompelen? Ik versta hem niet.
Hoe ik me ook inspan, ik heb geen flauw idee wat hij wil zeggen.
Nou laat maar, ik ga door met koken.
Even later zitten we allemaal gezellig aan tafel.
Ik eet een ruime portie, smul ervan en schep mezelf nog maar eens op.
Maar dan, als ik mijn bord leeg heb, begint de misère.
Beast geniet er klaarblijkelijk helemaal niet van, want hij begint geluid te maken. Eerst zacht, dan steeds luider.
Een blaasorkest, dan de fanfare, uiteindelijk een totale kakafonie van geluiden. En van geuren.
Mijn tafelgenoten hebben het ook gehoord. En geroken. Hun gesprekken verstommen. Ze kijken naar mij.
Ze wijzen naar Beast.
Ik probeer me moeizaam iets te herinneren. Wat zou Beast toch gemompeld hebben toen ik aan het koken was?
Tja, daar kan ik nu wel naar raden.
