Eliene: Doodeng vind ik het. Ik durf niet op social media te kijken. Wat voor reacties zouden er komen op dit interview van Wendy online? Wie weet vinden ze me nu wel zielig, een opgever. En is ineens het imago van positieve stomadraagster en een inspiratie voor velen totaal ineen gedonderd.
Ik, die altijd zo positief in het leven staat, ben nu eens open en eerlijk en vertel ook de andere kant. Ik licht een tipje van de sluier op, een heel klein tipje, maar toch. Ik benoem in het interview het verdriet van geen kinderen kunnen krijgen door medische fouten, niet kunnen eten door verklevingen (ook door medische fouten) en zelfs nadenken over euthanasie. Dit is de zware kant die mensen vaak niet zien en die ik ook niet vaak laat zien. Alleen aan een heel select groepje mensen.
Ik moet positief zijn van mezelf, altijd. Geen gezeur, bij anderen is het altijd erger, hup doorgaan. En dat heb ik ook jarenlang gedaan, tot vorig jaar. Afgelopen jaar was erg zwaar, mijn lichaam wilde niet meer, mijn geest overigens wel. Gelukkig ben ik mentaal erg sterk, al kwam daar nu voor het eerst wel een heel klein deukje in. Ik ben altijd in gevecht sinds de buikvliesontsteking in 2007, in eerste instantie om het te overleven en daarna een gevecht om gezonder te worden. Ik wil nog zoveel maar het kan niet. En daardoor blijf ik in de vechtstand. Want als ik dat loslaat, geef ik op, toch?
Maar afgelopen jaar zag ik in dat ik niet van die complicaties kon winnen. Er is teveel verkloot in mijn lichaam. Hier kan ik niets meer aan doen, alleen het beste ervan maken. Ik geef sindsdien toe dat ik het leven een gevecht vindt tegen de pijn en de complicaties en het af en toe loei en loeizwaar is. Ik gaf eraan toe waardoor mijn lichaam de kans kreeg langzaam ietsje te herstellen.
Maar waarom voelt dat dan toch als opgeven?
Als je respecteert dat je lichaam even niet wil en je hieraan toegeeft? Als je beseft, heel realistisch, dat de vechtmodus het alleen maar zwaarder maakt. Ik schaamde me voor mijn gedachtes. Trok me terug in mijn eigen cocon. En dat is ook het nadeel, als je altijd maar positief en vrolijk bent naar de buitenwereld toe weet niemand hoe het echt met je gaat en krijg je dus ook geen steun als je hier behoefte aan hebt.
Deze week is na 20 jaar strijd tegen kanker Bibian Mentel overleden. Een inspiratiebron voor velen, ook voor mij. Zo'n doorzettingsvermogen en ze stond zo dankbaar in het leven. Ik zie allerlei mooie interviews van haar voorbij komen waarin ze straalt. En ineens voel ik me een enorme loser... Kanker, een been moeten missen, een rolstoel. Zo'n heftig leven en zo positief. En ik die dan aan het zeuren is dat ik het leven zwaar vindt, terwijl ik helemaal niet zoveel heb meegemaakt. Triest! Elien kop op je stelt je aan, zet toch weer dat positieve masker op.
En dan zie ik een fragment uit haar documentaire. Ze huilt terwijl ze verteld dat ze het zo moeilijk vindt dat ze erg achteruit is gegaan, dat uit bed komen elke dag zo zwaar is en ze veel pijn heeft. En ineens leg ik de link! Dit is ook zo'n persoon die altijd straalt en krachtig is, maar ook zij heeft haar dipjes, haar moeilijke momenten en dingen die ze zwaar vindt. Zij heeft ook zo haar angsten en onzekerheden. Ook zij is een mens, net als ik en jij.
Toen ik het interview nog eens doorlas en toen mijn vader (een hele stoere beer van een vent die niet snel zijn gevoel laat zien) ook nog doorgaf dat hij het met natte oogjes heeft gelezen, besefte ik dat ik best veel heb meegemaakt. Dat het vanaf mijn 12de een erg zwaar leven was en dat ik van geluk mag spreken dat ik er nog ben. Ik kan mijn leven niet vergelijken met dat van Bibian en al helemaal niet dat mijn leven minder zwaar was.
En als ik de reacties lees op het interview vindt niemand me een loser, dat zijn alleen mijn eigen gedachtes. "Wat een powervrouw ben jij, mooi interview van een sterke vrouw, respect, hoe stoer dat je door blijft knokken (en ik vond dat ik het opgaf?), Ik put altijd veel kracht uit jouw verhalen". Al richting de 300 reacties en meer dan 900 (!) likes, knuffels en hartjes. Veel herkenning wordt er gezien in mijn verhaal. Ik lees dat allemaal met betraande oogjes. En de traantjes komen weer als een teamlid van Stomaatje aangeeft: "Oh ja dat had ik laatst ook! Ik vond het doodeng want ik was heel open in het interview en vertelde zelfs dingen die mijn moeder nog niet wist over mijn gezondheid. We zijn een ster in doen alsof! Masker op en gaan."
We kunnen en hoeven niet alleen maar positief te zijn, iedereen heeft weleens een dip, groot of klein. We mogen aan onszelf toegeven dat het soms best zwaar is. Ik mag dat aan mezelf toegeven. Ik geef niet op, ik geef er af en toe aan toe en neem daardoor meer rust. En ik ben nog net zo positief en krachtig als altijd :)
- Lees hier het interview van Wendy Online
