Lees hier de ingekorte versie van het zwangerschapsdagboek van Michelle
Pakketje van PostNL: een zwangerschapstest
Michelle, 30 jaar: Op zondag 28 november 2021, in de middag, gaat de bel. Het is PostNL met mijn pakketje. Na een aantal dagen van verwarring of ik nog wel ongesteld ging worden, stelde Ludy voor om toch maar een zwangerschapstest te kopen. Om het zo anoniem mogelijk te doen was Bol.com de beste oplossing. In de late middag van die zondag werd het pakketje afgeleverd. Zal ik de test meteen doen of toch nog even wachten tot de volgende ochtend, aangezien ochtendurine betrouwbaarder is? Nee, ik kon niet langer wachten. Na een lange 3 minuten stond het overduidelijk in beeld: zwanger!
De rest van die zondag is voorbij gevlogen
Een overweldigend gevoel van blijdschap, paniek, trots en even niet weten of ik moest lachen of huilen kwamen langs. Ludy, die op de bank lag, hoorde mij lachen in de keuken en vroeg wat er te zien was. Ik liep naar de woonkamer en liet hem de test zien. Een kwartier lang was het stil maar toen kwamen de woorden: het komt wel goed schat. De rest van die zondag is aan ons voorbij gevlogen.
Blijdschap maakt plaats voor paniek: kan ik dit wel?
De dag na de positieve zwangerschapstest kwam er paniek opzetten. Paniek of mijn lichaam dit wel aankon. Mijn leven draait al twaalf jaar vooral om het rustig houden van de ziekte van Crohn. Twaalf jaar aan veel verschillende (zware) medicatie, ontelbaar veel Prednison-kuren, het verwijderen van mijn dikke darm en het krijgen van een pouch. Makkelijk heeft mijn lichaam het nooit gehad. Zwanger, een grote wens die Ludy en ik altijd hebben gehad, maar waarvan we niet wisten of het mogelijk was. Slapeloze nachten heeft het ons allebei vaak genoeg opgeleverd en nu was het zo ver.
De huisartsassistente is blij voor me
De huisarts bellen leek mij de beste optie. De assistente, die er al even lang werkt als ik oud ben, nam de telefoon op. In tranen deed ik mijn verhaal, ze luisterde aandachtig. Na mijn verhaal aangehoord te hebben, kwamen de woorden: “Michelle, jij kunt dit. Gefeliciteerd, wat ontzettend leuk!” Waar ik alleen maar beren op de weg zag, zag zij alleen maar hoe ontzettend mooi dit is. Het advies was dat ik mijn MDL-arts moest bellen, aangezien zij mij met alles begeleid en mij zou moeten doorverwijzen naar de gynaecoloog
Geruststelling: mijn lichaam is er klaar voor!
Eenmaal met mijn MDL-arts aan de telefoon werd mijn paniek eindelijk omgezet in blijdschap en rust. De woorden die zij uitsprak zal ik niet snel meer vergeten: “Als jouw lichaam vanzelf zwanger wordt na alles wat het meegemaakt heeft, is het daar ook klaar voor.” De blijdschap en ook wel trots die ik in haar stem hoorde was erg aanstekelijk. Soms zijn een paar woorden genoeg om je gedachten weer op het juiste pad te krijgen.
8 weken: afspraak met de gynaecoloog
Drie weken later, met 8 weken, was dan eindelijk de afspraak met de gynaecoloog. Zit het vruchtje wel op de goede plek? Of is het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap? En klopt er wel een hartje? Er zijn genoeg vragen en zenuwen de revue gepasseerd de afgelopen 3 weken. Het weekend voor de echo had ik hele erge steken in mijn onderbuik. Door alles wat ik door de jaren heb meegemaakt, was ik dan ook meteen bang dat er iets mis was. Toen we binnenkwamen bij de gynaecoloog sprak ik direct mijn angsten uit, ik moest het gewoon even kwijt. De gynaecoloog stopte mij en zei: “Zullen we maar eerst eens even kijken? En dan praten we dan verder.” Ik mocht gaan liggen in de stoel en het echo-apparaat werd op mijn buik gezet. Bijna meteen was daar ons kleine dropje te zien, toen nog een grijze vlek in een zwart zakje met een heel klein knipperend hartje (daar moest je wel heel goed voor kunnen zien, maar volgens de gynaecoloog klopte het goed). Meteen viel er een last van mijn schouders af, het zat er echt en de pijn die ik gevoeld had was gelukkig gewoon innestelingspijn geweest. Vanaf toen stond het echt vast, er groeit een kleintje in mijn buik.
9 weken: het tijd om het te vertellen
Een week later, met 9 weken, zou het kerst zijn. Een ideaal moment om ons leuke nieuws te delen met familie. Ludy koos voor een rompertje met de tekst: het mooiste kerstcadeau komt over een aantal maanden, en ik koos voor het grote opa en oma voorleesboek met een kleine foto van de echo. Spanning en stress zijn echt geen goede combinatie samen met de ziekte van Crohn. De dagen leken voorbij te kruipen en mijn darm ging het steeds minder leuk vinden. Die pijn moest maar even schuiven, want het was kerstavond. Tijd om het aan de ouders, zus en broertje van Ludy te vertellen.
Tranen van blijdschap
Na een avondje gourmetten en cadeautjes uitpakken, hield Ludy het niet meer. Iedereen moest het weten. Het cadeau werd aan zijn moeder gegeven en nadat het kwartje was gevallen, werd er veel gehuild, heel veel. Ze waren allemaal heel enthousiast en konden niet wachten. Door deze ervaring kon ik niet wachten om het ook aan mijn eigen familie te vertellen. Na een slapeloze nacht konden we het dan ook eindelijk bij mijn familie vertellen. Weer werd er gehuild maar ook vooral weer heel enthousiast gereageerd. Wat een opluchting, het was eruit en we hoefden niet meer te zwijgen, het was niet langer ons geheimpje.
12 weken: een week in het ziekenhuis
Ondanks de opluchting en de blijdschap om het met anderen te kunnen delen, bleef er natuurlijk wel de spanning of het allemaal goed bleef gaan. Helaas was dat niet het geval. Drie weken later, met 12 weken, belandde ik met spoed in het ziekenhuis. De pijn was echt ondraaglijk. Mijn darm vond de spanning namelijk steeds minder leuk worden. Er vloog 3 kilo aan gewicht af, ik had 2 weken lang koorts, ik zat constant op de wc en mijn buik deed erg zeer. Ik mag niet echt klagen over de eerste weken van mijn zwangerschap. Alleen die buikklachten maakten het niet echt leuker. Ik had wel verwacht dat ik bandenpijn zou krijgen of dat mijn baarmoeder meer pijn zou doen door het littekenweefsel dat gaat oprekken. Maar dat mijn darm echt moeilijk ging doen, had ik niet gehoopt.
Niks te vinden…
Ik ben normaal niet iemand die snel klaagt of het ziekenhuis snel inschakelt. Volgens mijn arts wacht ik eigenlijk altijd te lang, maar deze keer kon ik gewoon echt niet meer. Na een week in het ziekenhuis waren we 3 echo’s, een MRI, een sigmoïdoscopie (onderzoek van het laatste stuk van de darm, in mijn geval de pouch) en vele paracetamol-infusen verder, maar iets vinden lukte ze niet. Vanwege de zwangerschap mag er geen contrastvloeistof of roesje worden gebruikt (alleen bij spoed), hierdoor konden de MRI en de scopie niet op een goede manier worden uitgevoerd. Ze konden mij uiteraard niet daar houden om alleen maar paracetamols via het infuus te geven, dus ik werd na 1 week naar huis gestuurd met het advies rustig aan te doen en zorgen dat mijn darm zo rustig mogelijk blijft, zodat de pijn niet kan terugkeren. Nou, dat is echt makkelijker gezegd dan gedaan.
De 13-wekenecho
Tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis was ook de afspraak voor de 13-wekenecho. Deze echo is om mogelijke afwijkingen al vroeg op te sporen. Het was echt wonderlijk om te zien wat je met de echo op zo iets kleins al kunt zien. Alles is uiteraard nog piep- en piepklein maar op zo’n echo lijkt het allemaal wel heel groot. Mini had gelukkig geen last van de pijn die ik ervaren had/heb en alles zag er verder heel mooi uit.
Littekens soepel houden
De volgende weken stonden dan ook in het teken van het leren om alles rustig aan te doen. Het zit niet echt in mij om alles op mijn gemak te doen, of rustig te wandelen met de hond, ik stap liever lekker door. Maar goed, mini is op dit moment het belangrijkste en ik wil niet dat hij/zij last krijgt van mijn pijn. Vorig jaar ben ik wel 100% afgekeurd dus de stress van mijn best moeten doen op werk heb ik gelukkig niet. Mijn buik groeit erg langzaam en er komt ook geen grammetje aan gewicht bij op de weegschaal. Inmiddels moet ik van de diëtiste 1 keer per dag drinkvoeding gebruiken zodat ik wel genoeg calorieën binnen krijg. Het is ondertussen ook belangrijk geworden om mijn buik goed in te smeren met balsem. Ook al groeit de buik langzaam, het is belangrijk om de huid maar vooral de littekens soepel te houden zodat deze goed kunnen meerekken. Striae is niet echt te voorkomen, maar het vervormen van de littekens kun je er wel enigszins mee tegengaan, zeggen ze. Elke avond wordt de buik dan ook netjes ingesmeerd. Of het echt resultaat geeft… tja, dat kan ik pas over 5 maanden vertellen.
Geen controle over wat er gebeurt in je buik
Door de vele ziekenhuisopnames, lichamelijke hindernissen en uitdagingen heb ik helaas een paniekstoornis ontwikkeld die maar moeilijk onder controle te krijgen is. Hoe hard ik ook mijn best doe, paniekaanvallen zullen altijd een deel van mijn leven blijven. Zwanger zijn is echt ontzettend mooi, gewoon alleen al het idee dat er een klein mensje in mijn buik groeit… Het geeft mij lichamelijk echt wel een zetje vooruit. Geestelijk daarentegen is het tot nu toe even een ander verhaal. Aan de ene kant voel ik mij heel trots maar mijn buik groeit niet echt, ik kom nog altijd niet bij in gewicht en ik voel mijn mini-mensje nog niet bewegen in mijn buik. Het is dus ook wel een beetje een kwestie van controleverlies, er in geloven dat je lichaam doet wat het moet doen en erin vertrouwen dat kleintje het goed maakt.
16 weken: gerustgesteld door de gynaecoloog
Elke de 4 weken mag ik mij gelukkig melden bij de gynaecoloog zodat ze mij en de baby goed in de gaten kunnen houden. Ik geef haar bij de volgende controle dan ook aan dat ik weet dat er geen (standaard) echo bij de 16 weken afspraak plaatsvindt, maar dat ik het toch wel erg prettig zou vinden, voor mijn eigen geruststelling, om even een hartje te horen. De gynaecoloog heeft daar geen enkele moeite mee. Op de korte echo die ze maakt is onze kleine mini druk zwaaiend te zien en een mooi hartje te horen. Een geslacht is nog niet te zien, maar dat maakt mij ook niet uit. Het kunnen zien dat ons mini-mensje het goed maakt stelt mij weer gerust en ik ga met een opgelucht gevoel naar huis.
Rust geeft rust
Mijn lichaam lijkt zich een beetje te herstellen. De meeste pijn is onder controle, zolang ik maar rustig doe. Ik begin dan ook steeds meer te wennen aan deze situatie. Ik volg een intensief traject bij PHI voor mijn paniekstoornis en zij geven ook aan dat rustiger aan doen voor mij helemaal niet slecht is en dat dit waarschijnlijk ook een positief effect zal hebben op mijn paniekaanvallen. Toen ze mij dit vertelden, wilde ik het niet echt geloven. Maar ondertussen merk ik inderdaad dat als ik een stapje terug doe, mijn lichaam ook rustiger is en mijn hartslag laag blijft, waar zowel ik als de baby erg baat bij hebben. Mijn groeiende buik geeft mij ook wat meer rust, nu kan ik tenminste ook zien dat mini groeit.
18 weken: wat voel ik daar?
Met 18 weken voel ik opeens rare dingen in mijn buik, alsof iemand met een nagel aan de binnenkant van mijn buik aan het krabben is. Twee dagen later voel ik dit weer. Een nacht later word ik wakker en voel ik opeens een stamp/duw in mijn liesgebied. Meteen de volgende ochtend heb ik mam geappt: MAM, KAN DIT MINI GEWEEST ZIJN? Mijn moeder is echt mijn allergrootste hulplijn. Ik app haar voor alles, maar dan ook echt álles. Dat deed ik voor ik zwanger was ook al, maar nu nog even wat extra. Mijn moeder heeft zelf 3 kinderen gekregen dus als iemand mij advies kan geven, dan is zij het wel. Ze beaamt dan ook dat dit waarschijnlijk mini geweest zal zijn en dat de stampjes/duwtjes vanaf nu alleen nog maar meer zullen worden. Met 20 weken merk ik inderdaad steeds meer activiteit. Soms schrik ik er zelfs van. Het litteken waar ze de pouch geknutseld hebben is pas een jaar oud en mini ligt hier precies onder. Het komt dan ook wel vaker voor dat hij of zij daar net tegenaan komt en dan schrik ik nog weleens. Maar wat een fijn gevoel is dat zeg, weten dat ze het fijn heeft daarbinnen en lekker bezig is met ontdekken.
De 20-wekenecho
Met 20 weken is het ook tijd voor de 20 weken-echo. Deze echo is uitgebreider dan de 13 weken-echo. Hierbij beoordelen ze de baby op afwijkingen. Alle organen horen nu goed ontwikkeld en duidelijk zichtbaar te zijn op een echo. Onze mini had echter niet heel veel zin om stil te blijven liggen en heeft echt zijn of haar best gedaan om het de echo-mevrouw zo moeilijk mogelijk te maken. Als de mevrouw dacht dat ze eindelijk een orgaan in beeld had, had mini zich ondertussen alweer een andere kant op gedraaid. Deze mevrouw had echt een engelengeduld, echt heel veel respect voor haar. Uiteindelijk hebben we wel alle organen kunnen zien en staat mini weer mooi op de foto. Aan het einde van de echo vond mini het dan toch leuk om even de beentjes uit elkaar te doen zodat we naar het geslacht konden kijken. Ik had een droom gehad waar we op de echo zagen dat het een meisje werd. Gek genoeg zei de mevrouw: Ik denk dat je gelijk hebt, het is een MEISJE! Zooo leuk, een kleine mini-me. Ludy maakte het ook niet veel uit wat het zou worden, maar voor de stamboom zou het leuk geweest zijn als het een jongetje was geweest. Bij Ludy in de familie is het traditie dat de oudste zoon stamboomhouder is en wanneer deze dan een jongen krijgt moet de naam met een L beginnen. Maar goed, misschien is ons ooit een tweede kindje gegund en wordt dat wel een jongetje. Voor nu zijn we echter heel blij met ons kleine meisje en kunnen we niet wachten om het aan iedereen te vertellen.
Roze wolk
Eigenlijk ben ik niet zo van de gender reveal party’s maar om nou iedereen een appje te sturen met het geslacht vonden we toch ook niks. We hebben dan ook onze beide gezinnen uitgenodigd en een paar potjes gekleurde rook in huis gehaald. Dat de rookpotjes iets meer rook brachten dan we verwacht hadden en dat daardoor geen hand meer voor ogen te zien was, was een kleinigheidje. Ze hadden wel allemaal nog kunnen zien dat het roze rook was en ondanks dat bijna niemand het verwacht had, vanwege de bakerpraatjes op internet die bij ons allemaal niet klopten, kregen we alleen maar enthousiaste reacties. Voor oma is het al helemaal leuk, het is haar eerste achterkleindochter en daarmee krijgen we 4 generaties vrouwen in de familie.
Magische momenten
Nu mini wat meer begint te groeien en mijn buik dus ook sneller uitzet, beginnen mijn darmen weer wat meer opstandig te worden. Het ophouden is weer wat moeilijker en regelmatig gaat er weer een heftige kramp door mijn buik. Het vervelendste van allemaal is de intense pijn onder mijn rechterrib. Waar deze pijn steeds vandaan komt weet niemand, maar prettig is het totaal niet. Wat daarentegen alles weer goed maakt, zijn de feestjes die in mijn buik gegeven worden door mini. Jeetje, wat kan ons kleine meisje goed stampen/duwen. Ik vind het heerlijk om te voelen. Ik probeer het elke keer als Ludy in de buurt is, hem te laten voelen. Heel vaak stopt ze juist en is het even stil, totdat niemand meer aan de buik komt. Dan gaat ze weer lekker los. Van deze momentjes kan ik wel echt genieten, dan voel ik mij erg trots en op de een of andere gekke manier ook best sexy. Het is zo mooi om te zien wat de zwangerschap met mijn lichaam doet. Borsten die een cup groter geworden zijn, een buik die op een mooie manier groeit en waar af en toe zelfs van buiten beweging in te zien is, het heeft allemaal iets magisch.
24 weken: weer een echo
Soms lijkt de tijd heel langzaam te gaan, maar dan opeens is het weer 4 weken later en tijd voor een nieuwe echo en controle afspraak. Ons meisje groeit goed en weegt ondertussen 608 gram. Meten van het lichaampje was deze keer onmogelijk, ze lag zo erg dubbelgevouwen, met haar benen boven haar hoofd, dat de echo-mevrouw er zelfs van moet lachen. Ik voel regelmatig een heftige druk onderaan mijn buik en daarbij, als ik op mijn buik druk, een verharding. Nou, dat is nu dus te verklaren, aangezien mini plaats genoeg heeft maar ervoor kiest om opgevouwen onderaan in mijn buik te liggen. De vorige week was het vruchtwater wat aan de lage kant maar dat was gelukkig deze keer netjes op peil. De baarmoedermond was mooi lang (zelfs langer dan de vorige keer) en haar hartje klopt heel goed met 149 slagen per minuut.
Placenta uit 2 delen
Wel is gebleken dat ik een placenta heb die uit 2 delen bestaat. Dit komt niet heel vaak voor maar kan weleens gebeuren. In de placenta waren allemaal eilandjes (meertjes) te zien, dit was niet echt thuis te brengen. De gynaecoloog heeft nog onderzoek gedaan of het misschien door de Crohn komt, maar hier kon ze niks over vinden. Het is volgens de artsen belangrijk om het in de gaten te houden en regelmatig op controle te komen. Door de combinatie van de aparte placenta, de operaties en de ziekte van Crohn zou het ook kunnen dat het kindje sneller een groeiachterstand oploopt. Voor nu is dit echter nog niet aan de orde en doet ze het goed. We bekijken het gewoon van afspraak tot afspraak. Ik heb in elk geval een heel fijn team om mij heen staan waarbij ik mij op m’n gemak voel en dat is ook heel veel waard! Om de paar weken wordt ik ook gebeld door de arts of de IBD-verpleegkundige. Zij zijn ook erg begaan met mijn zwangerschap en vooral hoe mijn lichaam hierop reageert. Met hun kan ik ook alle ongemakken bespreken en ze proberen altijd samen met mij naar een oplossing te kijken. Al 12 jaar staat mijn arts mij bij, dus zij kent mij ondertussen bijna net zo goed als mijn eigen familie.
28 weken: de eerste 5 kilo zijn een feit!
Had ik met 24 weken nog een bescheiden buikje, nu met 28 weken is die buik niet meer te missen. Onze kleine prinses heeft een ware groeispurt doorgemaakt. Ze is van 608 gram in 4 weken tijd naar 1119 gram gegaan en is nu echt niet meer aan de lichte kant. De eerste 5 kilo op de weegschaal zijn ook een feit, daar was de gynaecoloog erg blij mee. Eigenlijk was ze deze keer over alles wel tevreden. Ze heeft ons nu ook een beetje al verteld over de keizersnede en wanneer die gepland gaat worden, want ja, we zijn nu aangekomen in het derde trimester dus dan gaat het over zulke dingen.
Nog steeds pijn onder mijn rib
Zwanger zijn is echt heel magisch zoals ik eerder al zei. Het getrappel en gestampt voelt heel vertrouwd en het is ook leuk voor de buitenwereld om te zien hoe actief ons meisje is. Ze mag dan ook nog lekker daarmee door blijven gaan en nog goed groeien. Toch zijn we ook heel benieuwd hoe ze eruit gaat zien en hoe ze gaat zijn, aangezien ze nu zo’n wiebelkont is. Ook ben ik erg benieuwd of de verschrikkelijke pijn aan mijn rechterrib verdwijnt na de bevalling. Die pijn is gewoon soms echt niet te doen. Ondertussen heb ik nog een uitgebreide echo gehad maar ze weten echt niet wat het is. Het kan littekenweefsel zijn van eerdere operatie dat trekt, nu de buik omlaag hangt. Het kan ook een kleine darmuitstulping zijn waar eten achter blijft hangen. Het kunnen galstenen of een galwegontsteking zijn, maar het kunnen ook gewoon de spieren van mijn ribben zijn die wat zwakker worden door de hormonen van de zwangerschap. Hopelijk gaat het snel over en anders hebben we pech en dan wachten we maar wat langer. Gelukkig ben ik wel wat gewend en laat ik de pijn mij niet in de weg staan. Ondanks dat ik (tot nu toe) niet mag klagen over mijn zwangerschap, wordt het door de pijn net iets minder prettig af en toe. Och ja, zolang mini goed blijft groeien en het naar haar zin heeft, bijt ik gewoon nog even door de zure appel heen. Ik hoop erop dat de problemen onder mijn rib zichzelf oplossen en ik laat het genieten vooral op de voorgrond staan!
‘Een pouch? Nooit van gehoord…’
Om de zoveel weken mag ik mij ook bij de verloskundige bij ons in de buurt melden. Wanneer je moet bevallen onder begeleiding van een gynaecoloog moet je toch ook een verloskundige uitkiezen. Wanneer je dan na de bevalling naar huis mag, word je de eerste 10 dagen opgevolgd door een verloskundige die aan huis komt. Zij houdt dan in de gaten of alles goed blijft gaan met moeder en kind. Ik heb er zelf voor gekozen om elke 4 weken even naar hun toe te gaan zodat we alvast een beetje bekend zijn met elkaar. Het lijkt mij erg ongemakkelijk als de baby dadelijk geboren is en er komt dan een compleet vreemde steeds aan je lichaam voelen. Uiteraard is het ook helemaal niet erg om tussen de ziekenhuisbezoeken door het hartje van mini nog een keertje extra te horen. Het is maar een kort bezoekje, maar het is toch even fijn om ze weer gezien te hebben. Waar ik ondertussen ook achter ben gekomen is dat de pouch voor vele mensen toch nog totaal onbekend terrein is. Zowel de verloskundige als (bijna) elke echoscopist heeft er nog nooit van gehoord. Ik krijg dan ook vaak genoeg de vraag of ik kan uitleggen wat het is en hoe het werkt. Dit vind ik natuurlijk geen probleem, maar dit brengt maar weer eens naar voren hoe onbekend de pouch eigenlijk nog is.
Brandende pijn rondom mijn buik
Dat mijn darm erg onvoorspelbaar kan zijn heeft hij maar weer eens bewezen. Ik verlies al langere tijd weer wat bloed van achter en mijn buik rommelt ook wel wat, maar het is niet zo dat ik ondraaglijke pijn heb. Zoals elke nacht werd ik ook deze nacht wakker om naar het toilet te gaan. Eenmaal terug in bed ging mijn complete buik opeens heel veel pijn doen, alsof hij in brand stond. Ik had niet het idee dat het weeën waren of harde buiken. Het kwam ook niet echt met golven, maar was een constante brandende pijn rondom mijn buik. Na lang draaien kon ik toch echt geen positie vinden om verder te slapen. Uiteindelijk ben ik recht overeind gaan zitten en dat hielp wel een beetje. 3 uur later ben ik toch nog even in slaap gevallen, maar toen ik wakker werd was de pijn er nog steeds. Na overleg met Ludy heb ik toch maar even de afdeling gynaecologie gebeld. Ik had geen idee of het van de zwangerschap was of van mijn darmen. Om dat uit te sluiten mocht ik even langskomen op de poli. In het ziekenhuis hebben ze gevoeld aan de buik, mijn bloeddruk gemeten en een echo gemaakt. Gelukkig lag onze mini er goed bij en was ook mijn baarmoederhals nog goed lang dus er waren geen tekenen van problemen of een eventuele vroeggeboorte. De gynaecoloog gaf aan dat het dan waarschijnlijk mijn darmen waren en ze gaf aan dat ze mij daar wel voor naar de SEH kon sturen. Echter, dat zagen wij niet zitten want mijn arts heeft op woensdag vrij en in mijn bloed zijn nooit ontstekingswaardes te zien, dus dan worden we toch weer snel naar huis gestuurd. Aangezien ik toch nog een afspraak had staan met mijn arts hebben we het maar even gelaten voor wat het was. Gelukkig werd de pijn door de dag heen steeds minder en kon ik weer wat meer. Wat het nu uiteindelijk geweest is, daar zullen we denk ik niet meer achter komen, maar dat ik blij ben dat ik zo’n goed team achter mij heb staan dat adequaat handelt. Dat is een ding wat zeker is.
Liever geen medicijnen in het 3e trimester
Uit de afspraak met mijn eigen arts kwam naar voren dat mijn ontstekingswaardes inderdaad licht gestegen waren, maar momenteel is er even niets aan te doen. We zijn nu begonnen aan het 3e trimester van de zwangerschap en dan is het geven van medicatie of het doen van extra onderzoeken eigenlijk niet meer gewenst, tenzij het echt noodzakelijk is. De medicatie kan nu via de placenta bij de baby terechtkomen en een darmonderzoek kan weeën opwekken. Het scheelt dat ik al heel wat pijn gewend ben en de veiligheid van ons mini-mensje vind ik nu toch wel prioriteit nummer 1. Oké, ik geef toe dat als ik echt nog altijd lag te creperen van de pijn, dat ik dan waarschijnlijk wel even flink verdrietig zou zijn geweest. Maar voor nu laat ik het liever even rusten en pas ik mij maar een beetje aan de pijn aan en maak ik paracetamols weer mijn beste vriend, zolang het nodig is.
31 weken: kans op vroeggeboorte door Crohn
Met 31 weken mogen we ons weer melden bij de gynaecoloog. Eerst weer een echo en daarna de afspraak bij haar. Ons meisje gaat ineens zo snel vooruit. Zat ze bij 28 weken nog op 1119 gram, nu weegt ze alweer 1779 gram. Hoewel alles er goed uitziet vind ik het zelf nog steeds een beetje spannend. De gynaecoloog heeft ons verteld dat vanaf 32 weken zwangerschap en 2000 gram een kindje in het geboortecentrum van Heerlen geboren mag worden. Tot die tijd word je doorgestuurd naar Maastricht. Door de ervaring van kennissen van ons, die daar hun kindje gekregen hebben, wil ik daar eigenlijk liever niet terechtkomen. Het is er zo ouderwets… er is geen wc op de kamer en je deelt je kamer met andere vrouwen. Nu ben ik misschien een beetje te verwend geworden doordat er in het Zuyderland Medisch Centrum in Geleen alleen maar eenpersoonskamers zijn, maar nog niet eens een toilet op de kamer vind ik toch wel ver gaan. Laten we gewoon maar blijven hopen dat alles goed blijft gaan en ons meisje nog lekker blijft zitten. De gynaecoloog geeft wel aan dat ze mij vanaf nu elke week wil zien vanwege de kans op vroeggeboorte door de Crohn en de eerdere operaties. De ene week met een echo en de andere week alleen met een afspraak bij haar. De baby is wat aan de kleine kant maar volgt wel netjes haar eigen curve tot nu toe.
32 weken: overleg tussen de gynaecoloog en ‘mijn’ chirurg
Precies een week later, met 32 weken, zag ik haar opnieuw. Normaal gesproken gaat Ludy altijd elke afspraak mee, maar dat was nu even niet mogelijk. Ook was er deze week geen spreekuur in Geleen, dus moest ik voor een keertje naar Heerlen. Mam ging gezellig mee want ze had toch vrij. De gynaecoloog gaf aan dat ze gebeld had met mijn chirurg die de vorige operaties gedaan had om te vragen of er nog met dingen rekening gehouden moest worden. Volgens de chirurg is er niet per se een reden waarvoor hij zelf bij de operatie aanwezig moet zijn, maar ze moeten wel rekenen op veel verklevingen en mogelijk meer pijn na de keizersnede. Mocht er tijdens de keizersnede toch iets aparts aan het licht komen, dan staat er wel altijd een chirurg paraat om bij de springen. Ook hebben ze afgesproken dat de keizersnede beter een weekje eerder kon plaatsvinden, aangezien de kans op een spontane bevalling dan iets minder klein is. Normaal gesproken is een geplande keizersnede bij 39 weken, maar voor ons wordt het 38 weken. Ik mocht dit dan ook meteen gaan regelen bij de opnamepoli. Na het invullen van 4 vragenlijsten voor de anesthesist kreeg ik 3 datums waar ik uit mocht kiezen voor de keizersnede. Aan de ene kant heel leuk dat je een keuze krijgt, maar het voelt aan de andere kant ook wel een beetje gek dat je zelf een verjaardag voor je kind mag kiezen. Het kan natuurlijk altijd nog spontaan van tevoren beginnen, maar zo niet dan hebben we nu een mooie datum uitgekozen voor ons meisje en kan het aftellen gaan beginnen.
Babyshower om nooit te vergeten
Deze week werden wij ook nog verrast door onze familie met een babyshower. Vrienden en familie hadden zich verzameld bij mijn schoonouders thuis om ons een hele leuke dag te bezorgen die in het teken stond van onze kleine mini. Ludy is met zijn groep mannen gaan darten en drinken bij hun stamcafé en ik met mijn vrouwengroepje heb allemaal leuke spelletjes gedaan en als afsluiter hamburgers gegeten, een dag om nooit meer te vergeten!
33 weken: we hebben de 2 kg-grens gehaald!
Week 33 liep verliep iets minder soepel qua zwangerschap. Veel steken in het kruisgebied, een been dat vaak niet mee wil doen en steeds in slaap valt. Deze week kregen we wel weer een echo. Mini was echt goed gegroeid. Op de echo’s is nog nauwelijks iets te herkennen doordat de botjes allemaal aan het verharden zijn en dat zorgt voor schaduw op de echo. Wel was te zien dat ze ingedaald was maar met haar hoofdje in mijn rechterlies ligt. Door deze positie ligt ze waarschijnlijk op een zenuw waardoor mijn been dus een beetje raar doet. En de steken in mijn kruis komen ook doordat ze is ingedaald. Ik kreeg wel de instructie om het wat rustiger aan te gaan doen want mijn baarmoederhals was 1 cm korter geworden. Om te voorkomen dat deze nog korter wordt (na het verkorten van de baarmoederhals ontstaat ontsluiting) moet ik dus iets minder actief gaan zijn. Het fijne is wel dat Ludy ook komende week nog vakantie heeft, dus kan hij mij wat meer helpen met huishoudelijke taken en het uitlaten van Storm. Gelukkig voel ik mij wel nog prima, maar het maakt het alleen allemaal een beetje minder comfortabel. Het gewicht wordt nu geschat op 2067g. Wat voelt dat fijn zeg, dat we de mijlpaal van 2 kg gehaald hebben. Het werd zo vaak herhaald dat ze een groeiachterstand kan oplopen door mijn medische achtergrond, maar die 2 kg hebben we maar mooi gehaald!
Lastig: rustiger aan doen
Rustig aan doen zit niet helemaal in mijn systeem. Als ik iets zie wat moet gebeuren in huis, dan spring ik meestal meteen op van de bank en ga het dan doen. Gelukkig was Ludy er om mij een beetje af te remmen en is het uiteindelijk toch nog gelukt om de rust te vinden. Wat ook wel meehielp is het warme weer. Door deze lekkere temperaturen zweet ik mij een ei momenteel en heb ik eigenlijk meer behoefte om in het zwembad te liggen dan om iets uit te voeren. Dus daar heb ik dan ook gebruik van gemaakt en bijna elke dag even een plons gemaakt. Ik merk ook zelf wel dat hoe actiever ik ben, hoe actiever mijn darmen zijn. Wanneer mijn darm krampen maakt, doet mijn baarmoeder gezellig mee en ik kan je vertellen, harde buiken zijn echt geen pretje. De hele buik trekt dan in 1 keer samen en is keihard, dit duurt gemiddeld 30 seconden en dan trekt het weer weg, en dat is niet echt een lekker gevoel. Dus ook voor mijn darm is het helemaal niet slecht om wat rustiger aan te doen. Gelukkig was op de korte echo van de gynaecoloog te zien dat de baarmoederhals niet verder ingekort was, dus het stilzitten is niet voor niets geweest.
Zwangerschapsshoot, mét littekens!
Wat mij heel leuk leek om te doen, was een zwangerschapsshoot. Het op een mooie manier laten vastleggen hoe mijn lichaam verandert is de afgelopen paar maanden leek mij echt heel leuk. Wel vond ik dan ook dat dit in lingerie moest zodat ik al mijn littekens kon laten zien. Zelf vind ik dat de littekens mijn levensverhaal vertellen en laten zien dat ik al veel heb meegemaakt, maar dat mijn lichaam even goed ook in staat is om iets heel moois te maken. En eerlijk waar: de foto’s zijn echt heel mooi geworden en laten precies zien wat mijn bedoeling was.
35 weken: de allerlaatste echo
We dachten dat de echo van week 33 al moeilijk te volgen was, maar op de echo van week 35 was niet eens meer een gezichtje te zien. Ze was nog verder naar onder gezakt, ook wel helemaal ingedaald genoemd, en alle botjes zijn nu helemaal verhard dus er was eigenlijk meer schaduw dan baby te zien. Het hartje hebben we wel nog kunnen horen en de echo-mevrouw heeft een poging gedaan om de baby nog op te meten. Ze zou in 2 weken tijd van 2067 gram naar 2694 gram gegaan zijn. Dat is natuurlijk heel goed maar het lijkt ons sterk dat het zo snel kan gaan. We zullen het wel zien bij de geboorte hoe goed ik haar de afgelopen maanden gevoed heb ;p. We kregen te horen dat dit de laatste geplande echo was van deze zwangerschap omdat, zoals we zelf ook al gezien hadden, verdere echo’s gewoon niks meer laten zien. Mocht er iets geks gebeuren of moet de baby onverwachts nog worden nagekeken, dan kan een echo altijd nog, maar officieel gezien staat er nu geen gepland meer.
Voor de zekerheid een CTG
Tijdens het meten van de bloeddruk zag de gynaecoloog dat mijn onderdruk wat aan de hoge kant was. Om te controleren of dit maar een momentopname was of dat mijn lichaam het wat moeilijker had, wilde ze graag een 30-minutenmeting doen. Ook moest ik een plasje inleveren om uit te sluiten dat ik geen zwangerschapsvergiftiging aan het oplopen was, want daar kan een hoge bloeddruk een teken van zijn. Nu zijn ook deze waardes bij mij niet altijd betrouwbaar, aangezien in het verleden vaak is gebleken dat mijn bloed-/urine-/ontlastingswaardes normaal waren maar evengoed bleek ik doodziek te zien. Voor de zekerheid werd ik dan ook 30 minuten aan een CTG gelegd. Dit zijn 2 grote ronde schijven die op je buik gelegd worden met een elastieken band eromheen. Deze schijven meten dan de hartslag van de baby, de hartslag van mij en eventuele activiteit van de baarmoeder. Om mijn arm werd de bloeddrukmeter gegaan en deze meette elke 2 minuten hoe de bloeddruk dan was. Een half uur later bleek gelukkig dat alles goed was en konden we gewoon weer naar huis.
Ophouden van ontlasting wordt steeds moeilijker
Mijn buik groeit nu wel heel hard en elke week denk ik dat ik niet dikker kan worden, maar het kan nog steeds. Ik merk doordat de baby nu helemaal ingedaald is en dus met haar hoofdje in mijn kruisgebied ligt, dat het ophouden van ontlasting ook steeds moeilijker wordt. Wanneer ik voel dat ik moet gaan, moet ik ook meteen gaan anders gaat het meteen mis. Rondlopen of slapen zonder inlegger durf ik niet meer. Door het dragen van een buikband is het wel wat beter te doen en ligt niet al het gewicht meer op de pouch, maar zonder buikband kan ik steeds naar de wc en krijg ik constant harde buiken. Wat ik dan wel weer heel wonderbaarlijk vind, is hoe mooi mijn littekens blijven ondanks dat mijn buik heel erg op spanning staat. Ik had wel verwacht dat ze wat meer gingen uitrekken of er niet meer zo mooi zouden uitzien, maar daar mag ik zelf echt niet over klagen en ik hoor ook van iedereen om mij heen dat ik zo’n mooie buik heb. Dus daar ben ik wel echt heel tevreden mee. Misschien dat het dagelijks insmeren met mama-balsem van het Kruidvat dan toch echt geholpen heeft.
36 weken: voorbespreken van de keizersnede
Rondom het hele proces van de zwangerschap komen heel wat mensen kijken. Het is niet alleen mijn eigen gynaecoloog die mij al bijna 9 maanden begeleid, maar ook andere gynaecologen van het Zuyderland, gynaecologen van het universitair ziekenhuis in Maastricht, de chirurg die mijn stoma en pouch heeft aangelegd en ook nog mijn eigen MDL-arts. Zij overleggen dan ook continu met elkaar en dat geeft mij ook wel een stukje geruststelling. Deze week, week 36, had ik een afspraak staan met de gynaecoloog die mijn geplande keizersnede gaat uitvoeren. Door ook een afspraak met haar te hebben kon ik al mijn vragen bij haar neerleggen en is het niet een wildvreemde die weer in mijn buik gaat snijden. Na het zien van een filmpje van een gentle sectio was mij opgevallen dat ze toch best wel heel hard op de buik moeten duwen, ik vroeg mij dan ook af of dit voor mijn buik niet extra gevoelig zou zijn en ik daardoor extra pijn zou hebben. Volgens de gynaecoloog duwen ze alleen even op de buik om het baby'tje een zetje tegen het kontje te geven zodat het makkelijker uit de buik floept. De darmen worden tijdens een zwangerschap naar achteren geduwd en zouden hier in principe dus niks van moeten merken. Ze gaf zelf ook aan dat ze zich helemaal ingelezen had in mijn dossier en dat ze ook verslagen van de chirurg gelezen had. Dat vond ik toch wel heel fijn om te horen. Zo weet je tenminste dat iemand zich echt in je interesseert en niet zomaar iets doet. Verder was het een korte afspraak, maar ik ben blij dat we geweest zijn.
Het aftellen kan beginnen, we zijn er klaar voor
Na de afspraak zijn Ludy en ik maar eens gaan uitzoeken waar het geboortecentrum eigenlijk ligt. We waren toch in Heerlen en het werd nu toch weleens tijd om dat uit te vinden. Voor we het wisten stonden we na een kleine wandeling al op de juiste afdeling. Heel apart, want de liften gingen open en we stonden meteen in het geboortecentrum. Weer iets om van de checklist af te vinken. De koffer thuis is ook ingepakt, het autostoeltje met basis staat in de auto, de kinderwagen staat op zijn plek in de bijkeuken, de box staat op zijn plek in de woonkamer en de tutjes en flesjes zijn uitgekookt. Het aftellen kan nu toch echt wel beginnen.
En opeens… zijn de 9 maanden voorbij
9 maanden lang heel veel afspraken in het ziekenhuis, eerst om de 4 weken bij de ene arts en elke 2 weken bij de ander, daarna elke 2 weken beide en uiteindelijk elke week en om de week een echo erbij. Het waren heel veel afspraken maar dat heeft mij nooit tegen gestaan. Nu zijn we 9 maanden verder en zit de laatste geplande afspraak erop. Het eerstvolgende op de kalender is de keizersnede zelf. Ik ben nu precies 37.3 dagen zwanger en het cliché dat de laatste loodjes het zwaarst wegen kloppen echt. De zenuwen in mijn buik doen erg veel pijn (inwendige littekens staan nu heel erg op spanning en dat is een heel naar gevoel), liggen in bed voelt verschrikkelijk, slapen is opeens veel moeilijker geworden en de hond uitlaten voelt als een marathon. Toch zou ik het allemaal helemaal niet willen missen. Het getrappel/geduw van ons kleine meisje is nergens mee te vergelijken en te omschrijven en het is echt heerlijk. Maar het is nu eenmaal een feit dat mijn lichaam het wat zwaarder heeft dan dat van een ‘normaal’ persoon die zwanger is. En om dat feit denk ik dat mijn darmen wel heel erg blij zullen zijn als ze dadelijk gewoon weer alle plek hebben en niet meer geplet worden, als mijn littekens niet meer op spanning staan en dat mijn pouch zich weer normaal kan ontplooien en niet meer in de verdrukking zit.
37 weken: nog een allerlaatste controle
Bij de laatste controle bleek mijn bloeddruk weer veel te hoog, echter na een half uurtje aan de CTG en de bloeddrukmeter, bleek er gelukkig niks aan de hand te zijn. Na een kwartiertje kwam de uitslag van het plasje dat ik ook nog had moeten inleveren en hieruit bleek ook dat mijn lichaam niet in moeilijkheden was. Geen zwangerschapsvergiftiging dus! Ik kon lekker naar huis om thuis de geplande keizersnede te gaan afwachten. Ludy kon deze afspraak helaas niet mee, maar mijn moeder zei meteen dat zij dan wel mee ging. We hebben nog even gezellig een broodje gegeten als laatste moeder/dochter-uitje met z’n tweeën en daarna was het tijd om naar huis te gaan. Nu kan het echte aftellen gaan beginnen. Negen maanden… ze lijken zo lang, maar echt waar: ze vliegen zo voorbij.
38 weken en 1 dag: Felien wordt geboren!
En dan is daar eindelijk de dag waar we naar verlangd hebben. Op maandag 18 juli om 9:08:23 is na een zwangerschap van 38 weken en 1 dag ons mooie lieve kleine meisje geboren. Felien is haar naam en ze weegt 3028 gram en is 47 cm klein. Felien is geboren via een gentle sectio, dit houdt in dat alles zo relaxt mogelijk gebeurt en dat als de buik opengesneden is het eigenlijk de bedoeling is dat door het samentrekken van de baarmoeder het kindje ‘zelf’ geboren wordt en niet geforceerd uit de buik getrokken wordt. Het openmaken van de buik en het hechten gebeurt achter een groot blauw doek, maar zodra het tijd was om het kindje geboren te laten worden mochten wij als ouders meekijken. Wat was het een bijzondere ervaring. Alles verliep ook echt in een relaxte sfeer. Het OK-personeel was aan het vertellen over hun vakanties en op de achtergrond stond een muziekje op. Na de geboorte van Felien werd ze op een bedje helemaal nagekeken door de kinderartsen en een beetje schoongemaakt, daarna mocht ze lekker bij mij komen liggen in een speciaal topje waar ze lekker warm in gehouden werd. Terwijl Felien bij mij lag, hebben de artsen mijn baarmoeder eens goed bekeken om te zien of er geen verklevingen waren en of er een reden te vinden was waarom ik pijn had aan mijn buik. Gelukkig zag alles er heel goed uit en hebben ze mij zonder gekke dingen weer dicht kunnen maken. Dit is overigens echt heel mooi gelukt en ze hebben echt een heel mooi litteken achtergelaten.
Goede dag, slechte nacht
Dan denk je na de keizersnede dat je het zwaarste gedeelte gehad hebt, maar mijn lijf zou mijn lijf niet zijn als het niet liet weten dat het er niet mee eens was. Hoe mooi, relaxt, ontspannen en gezellig de eerste dag ook was, zo slecht ging het opeens met mij in de nacht. Ik had wel al gemerkt dat ik het erg warm had, maar buiten was er een hittegolf en ik kreeg Ttamadol, morfine en paracetamol dus ik heb er verder niet bij stilgestaan. Toen de verpleging het avondrondje kwam doen en mijn temperatuur opnam bleek deze 38.7 te zijn. Ook was de pijn aan mijn buik nog wel heftig. Dat ik nog pijn had leek mij gewoon logisch, ik was net helemaal opengesneden op een plek waar ik al eens open geweest ben. De verpleging gaf echter aan dat ik met zoveel pijnmedicatie eigenlijk nauwelijks iets moest voelen. Toen mijn bloeddruk ook nog veel te hoog bleek te zijn, gingen opeens alle alarmbellen af. De gynaecoloog stond binnen een paar minuten op mijn kamer en na het voelen aan mijn (pijnlijke) buik, werd er snel een echo-apparaat bijgehaald. Ze waren bang dat ik een inwendige bloeding had. Ook nu nog voelde ik mij buiten de pijn niet slecht. Mijn conditie ging wel snel achteruit. De bloeddruk en koorts bleven stijgen en hierdoor stond er elke uur van de nacht een arts op mijn kamer om mij in de gaten te houden. Hoe goed ik mij voelde na de keizersnede, zo slecht voelde ik mij die volgende ochtend.
Een complete ileus…
Ik werd ’s morgens wakker en had nog altijd geen honger. Opeens werd ik megamisselijk en begon ik te projectielbraken. Ik had de vorige avond een stukje perzik gehad en dit kwam er onverwerkt weer uitgevlogen. Meteen heb ik op de bel geduwd en al snel kwam er iemand van de verpleging. Projectielbraken is echt niet goed voor je lichaam en er werd meteen een chirurg opgeroepen. Er moest met spoed een CT-scan gemaakt worden om te achterhalen waarom ik zo ziek was. Ze zouden mij naar de scopie-afdeling brengen zodra er plek was. Dit duurde echt heel lang en ik werd alleen maar zieker. Om 11 uur kwam mijn broertje met zijn vriendin op kraamvisite. Felien werd op dat moment net voor het eerst in bad gedaan. Ik was echter te ziek om mee goed mee te kijken. Toch heb ik gelukkig wel kleine stukjes meegekregen. Rond 12 uur kreeg ik geen lucht meer en werd ik steeds misselijker. Na het roepen van de verpleging ging het opeens heel snel. Ik kreeg meteen een CT en een half uur later kwamen ze mij vertellen dat ik een ileus had. Mijn complete maag-darmstelsel lag stil.
Maaghevel lukt niet goed
Er moest zo snel mogelijk een maaghevel geplaatst worden om de druk van mijn maag te halen. Door eerdere vervelende ervaringen wist ik dat dit bij mij helaas echt heel moeilijk gaat. De verpleegkundige heeft het 3x geprobeerd en een verpleegkundige van de IC heeft ook het 3x geprobeerd. Helaas zonder resultaat. Toen bedachten ze zich dat het misschien op de scopie-afdeling zou lukken als ze konden meekijken met een cameraatje. Na een goede huilbui, waarbij ik even heel erg boos op mijn lijf was, werd ik naar de scopie-afdeling gebracht. De arts heeft het echt heel lang geprobeerd maar het lukte gewoon echt niet om door mijn neus te komen. Deze ervaring was overigens erg traumatisch aangezien mijn hoofd plat gehouden werd, mijn handen werden vastgehouden maar ik wel constant aan het spugen was en het spuug liep mijn gezicht en haar in. Ik werd dus zonder maaghevel teruggebracht naar de afdeling. Ze wilden nog een laatste poging doen met een KNO-arts die in mijn neus keek waarom het niet lukte. Zij zag meteen dat mijn neusslijmvlies extreem opgezwollen was. Dit gebeurt bij de meeste vrouwen in de laatste weken van hun zwangerschap. Haar advies was om heel wat neusspray in de neus te spuiten zodat de neusslijmvliezen zouden slinken. Wonder boven wonder was dit ook zo. Ik gaf haar ook nog de kans om de maaghevel te plaatsen. Lukte dit haar ook niet dan moesten ze van mij ermee stoppen. Gelukkig voor hen lukte het de 2e x wel en zat dat stomme ding eindelijk in mijn maag. Helaas zat hij wel precies tegen mijn huig aan dus bij elke beweging moest ik alsnog spugen en jeetje wat doet dat pijn als je net een keizersnede gehad hebt. Ik mocht verder helemaal niks meer eten of drinken en ik kreeg een 3-literinfuus vocht omdat ik weinig urine produceerde.
‘Dat rotding gaat er NU uit!’
Twee dagen later was ik er helemaal klaar mee, honger, dorst, spugen, niet kunnen slapen en vooral Felien niet kunnen kussen… En toen opeens, terwijl ik een tirade aan het houden was tegen de verpleging dat ze aan de artsen duidelijk moesten maken dat dat schijtding er uit ging, stond mijn arts op mijn kamer. Alsof ze wist dat ik haar nodig had! Ze moest toevallig die dag werken in Heerlen en kwam even naar mij (en Felien) kijken voor ze moest beginnen met werken. Super lief natuurlijk en ook nog eens zó goed voor mijn zelfvertrouwen. Ze had blijkbaar gehoord wat ik tegen de verpleging had gezegd. Haar antwoord hierop was: Ik ken jou al 10 jaar, jij weet echt wel wat wel en niet goed is voor jouw lichaam. Momenteel ben ik niet jouw behandelend arts op deze afdeling dus ik mag de artsen (gynaecologen) niet zeggen wat ze moeten doen maar als ze advies willen, dan mogen ze mij altijd bellen. Toen wist ik het zeker. Dat rotding ging er uit. Na uren wachten kwam om 13.00 uur eindelijk de gynaecoloog mijn kamer op. Ze was het er uiteraard niet mee eens want ja, wat als mijn maag/darm het nog niet deed? Het was bijna onmogelijk om dat ding terug te plaatsen. Met het laatste beetje energie heb ik geroepen: Of u haalt de hevel eruit of ik doe het dadelijk zelf, en dat meen ik. Als ik vanavond weer doodziek ben dan mogen jullie zeggen ‘we zeiden het toch’, maar voor nu gaat-ie eruit. Nou, gelukkig gaven ze toe en werd het ding eruit gehaald. WAT EEN VERADEMING. Ik voelde me meteen zoveel beter! Toen ’s avond ook de katheter eruit mocht, kon ik eindelijk weer ‘normaal’ bewegen en rondlopen.
Een nachtje thuis slapen
Op vrijdag voelde ik mij zoveel beter, ik kon eindelijk weer even genieten van de douche en Felien lekker knuffelen. Ludy is al die tijd bij mij gebleven om voor mij en Felien te zorgen (op 1 avond na, toen hij echt even eruit moest. Toen zijn mijn ouders gekomen om op mij te letten). Hij wilde die vrijdag eigenlijk wel graag naar huis om gewoon weer in eigen bed te kunnen slapen en wat meer rust te hebben. Alsof de artsen hem gehoord hadden, kwamen ze ons even later vertellen dat we naar huis mochten als ik goed kon plassen op de wc en een boterhammetje gegeten had. Nou dat lukte mij rond 12 uur wel. Echter kwam de verpleging toen voor een laatste controle moment van de bloeddruk en toen bleek deze toch nog veel te hoog te zijn. Dit konden ze niet zomaar door de vingers zien, want het is tot 8 dagen na de bevalling mogelijk om zwangerschapsvergiftiging op te lopen. Er werd een halfuur-meting gedaan en helaas was mijn bloeddruk nog te hoog. Ik moest meteen een bloeddrukpilletje pakken en als mijn bloeddruk dan lager was mocht ik alsnog naar huis. Helaas zakte deze niet, maar we sloten het compromis dat we naar huis mochten om daar te slapen en dan zou ik de volgende dag terugkomen voor een nieuwe 30-minutenmeting. De volgende dag bij de meting bleek mijn bloeddruk weer netjes te zijn.
En dan… ben je opeens papa en mama
Felien deed het overigens wel supergoed. Op dinsdag kwamen de kinderartsen om haar na te kijken en zij werd meteen gezond verklaard en eigenlijk ook ontslagen uit het ziekenhuis. Het is dat ik ziek werd, anders hadden we al eerder naar huis gemogen. We waren/zijn zo supertrots op haar, ze is zo’n lekker vrolijk meisje, al vanaf dag 1. Eenmaal thuis kon het genieten beginnen, alleen begon toen eigenlijk pas ons echte leven als ouders. Vijf dagen lang werden we verzorgd en werd ons verteld wanneer Felien moest drinken, een nieuwe luier moest of in badje. Nu moesten we dat zelf gaan doen en dit was toch wel echt andere koek dan al de oppaskindjes die ik ooit in mijn leven verzorgd heb. Dat kleine meisje is nu helemaal onze verantwoordelijkheid, geen papa of mama die mij kan vertellen wat hun kindje nodig heeft. Wij zijn nu die papa en mama. Gelukkig stond mijn lieve mama 5 minuten nadat wij thuis waren ook bij ons binnen om ons even op weg te helpen. De kraamzorg had ook wel willen komen maar het was ondertussen al 20.00 uur en om weer nieuwe gezichten te zien voor 1 uurtje, daar hadden wij echt even geen behoefte aan. Ze kwamen de volgende dag tóch wel. Mama en Ludy hebben uitgevogeld hoe je een flesje maakt en ik ben lekker met Felien op de bank gaan zitten, want ja, heel veel meer kon ik toch niet. Na het flesje en na even uitgerust te hebben op de bank gingen we voor het eerst met ons 3’tjes naar boven. De co-sleeper stond al klaar aan mijn kant van het bed, maar Felien vond het veel fijner om de hele nacht fijn bij mama te slapen. Nou, dat vond ik na een week van ziek zijn en weinig knuffels echt helemaal niet erg. Ik heb ervan genoten!
Trots op mijn lijf en op ons lieve kleine mooie meisje!
Het waren een enerverende 9 maanden, met vele ups maar ook een paar downs. Eigenlijk had ik ook niets anders verwacht, want zo gaat mijn hele leven wel. Je leert ermee leven en je past je weer aan als het niet zo gaat zoals verwacht. De keizersnede zelf zou ik zo weer overdoen, ik vond het echt een hele mooie ervaring. Het ziek zijn na de keizersnede had ik niet zien aankomen en vond ik wel heel heftig en hoop ik niet meer te hoeven meemaken. Ondanks dat het niet altijd makkelijk was, ben ik trots op wat mijn lijf gedaan heeft en vooral wat het gemaakt heeft. Een perfect lief, klein mooi meisje. Het was elk pijntje en ongemak waard!
