Lees hier de lange versie van het zwangerschapsdagboek van Michelle
Pakketje van PostNL: een zwangerschapstest
Michelle, 30 jaar: Op zondag 28 november 2021, in de middag, wordt een pakketje bezorgd: een zwangerschapstest. Zal ik wachten tot morgen? Ochtendurine is tenslotte betrouwbaarder. Nee, ik kon niet langer wachten. Na een lange 3 minuten stond het overduidelijk in beeld: zwanger! We waren zo blij! Maar het is ook spannend. De dag na de positieve zwangerschapstest kwam er paniek opzetten. Mijn leven draait al twaalf jaar vooral om het rustig houden van de ziekte van Crohn. Twaalf jaar aan veel verschillende (zware) medicatie, ontelbaar veel Prednison-kuren, het verwijderen van mijn dikke darm en het krijgen van een pouch. Kan ik dit wel aan? De huisarts bellen leek mij de beste optie. De assistente, die er al even lang werkt als ik oud ben, was heel blij voor me. “Michelle, jij kunt dit. Gefeliciteerd, wat ontzettend leuk!” Het advies was dat ik mijn MDL-arts moest bellen. Eenmaal met mijn arts aan de telefoon werd mijn paniek eindelijk omgezet in blijdschap en rust. “Als jouw lichaam vanzelf zwanger wordt na alles wat het meegemaakt heeft, is het daar ook klaar voor.” De blijdschap en ook wel trots die ik in haar stem hoorde was erg aanstekelijk.
8 weken: afspraak met de gynaecoloog
Drie weken later, met 8 weken, was dan eindelijk de afspraak met de gynaecoloog. Het weekend voor de echo had ik hele erge steken in mijn onderbuik. Door alles wat ik door de jaren heb meegemaakt, was ik meteen bang dat er iets mis was. De gynaecoloog zei: “Zullen we maar eerst eens even kijken? En dan praten we verder.” Het echo-apparaat werd op mijn buik gezet en bijna meteen was daar ons kleine dropje te zien, toen nog een grijze vlek in een zwart zakje met een heel klein knipperend hartje. Meteen viel er een last van mijn schouders af. Vanaf toen stond het echt vast, er groeit een kleintje in mijn buik.
9 weken: tranen van blijdschap
Een week later, met 9 weken, zou het kerst zijn. Een ideaal moment om ons leuke nieuws te delen met familie. Na een avondje gourmetten en cadeautjes uitpakken, hield Ludy het niet meer. Het cadeau werd aan zijn moeder gegeven en nadat het kwartje was gevallen, werd er veel gehuild, heel veel. En na een slapeloze nacht konden we het dan ook eindelijk bij mijn familie vertellen. Weer werd er gehuild maar ook vooral weer heel enthousiast gereageerd.
12 weken: een week in het ziekenhuis
Ondanks de opluchting en de blijdschap om het met anderen te kunnen delen, moest ik met 12 weken met spoed naar het ziekenhuis. Mijn darm vond de spanning namelijk steeds minder leuk worden. Er vloog 3 kilo aan gewicht af, ik had 2 weken lang koorts, ik zat constant op de wc en mijn buik deed erg zeer. Na een week in het ziekenhuis waren we 3 echo’s, een MRI, een sigmoïdoscopie (onderzoek van het laatste stuk van de darm, in mijn geval de pouch) en vele paracetamol-infusen verder, maar iets vinden lukte ze niet. Dus ik werd na 1 week naar huis gestuurd met het advies rustig aan te doen en zorgen dat mijn darm zo rustig mogelijk blijft, zodat de pijn niet kan terugkeren. Nou, dat is echt makkelijker gezegd dan gedaan. Gelukkig was de 13 weken-echo, die ik ook in het ziekenhuis kreeg, helemaal goed. Mini had gelukkig geen last van de pijn die ik ervaren had/heb en alles zag er verder heel mooi uit.
Geen controle over wat er gebeurt in je buik
De volgende weken stonden dan ook in het teken van het leren om alles rustig aan te doen. Dat vind ik echt heel lastig. Maar goed, mini is op dit moment het belangrijkste. Mijn buik groeit erg langzaam en er komt ook geen grammetje aan gewicht bij. Inmiddels moet ik van de diëtiste 1 keer per dag drinkvoeding gebruiken zodat ik wel genoeg calorieën binnen krijg. En ik moet mijn buik goed insmeren met balsem, zodat de littekens soepel blijven en kunnen meerekken. Ook heb ik door de vele ziekenhuisopnames, lichamelijke hindernissen en uitdagingen helaas een paniekstoornis ontwikkeld. Zwanger zijn is echt ontzettend mooi en geeft mij lichamelijk echt wel een zetje vooruit. Geestelijk is het tot nu toe een ander verhaal. Ik kom nog altijd niet bij in gewicht en ik voel mijn mini-mensje nog niet bewegen in mijn buik. Het is dus ook wel een beetje een kwestie van controleverlies, er in geloven dat je lichaam doet wat het moet doen en erin vertrouwen dat kleintje het goed maakt. Gelukkig krijg ik met 16 weken weer een echo. Het kunnen zien dat ons mini-mensje het goed maakt stelt mij weer gerust en ik ga met een opgelucht gevoel naar huis.
18 weken: wat voel ik daar?
Met 18 weken voel ik opeens rare dingen in mijn buik, alsof iemand met een nagel aan de binnenkant van mijn buik aan het krabben is. Ik app mijn moeder: MAM, KAN DIT MINI GEWEEST ZIJN? Ze beaamt dat dit inderdaad waarschijnlijk mini geweest is en vanaf 20 weken merk ik inderdaad steeds meer activiteit. Wat een fijn gevoel is dat zeg, weten dat ze het fijn heeft daarbinnen en lekker bezig is met ontdekken.
De 20-wekenecho en de gender reveal
Met 20 weken is het ook tijd voor de 20 weken-echo. Onze mini had echter niet heel veel zin om stil te blijven liggen maar uiteindelijk is het toch allemaal gelukt. Respect voor het engelengeduld van de echo-mevrouw. En aan het eind konden we het geslacht zien: het is een MEISJE! Zooo leuk, een kleine mini-me. Een paar dagen later hielden we een gender reveal party. Eigenlijk ben ik daar niet zo van, maar om nou iedereen een appje te sturen met het geslacht vonden we toch ook niks. We hebben dan ook onze beide gezinnen uitgenodigd en een paar potjes gekleurde (roze) rook in huis gehaald. En we kregen alleen maar enthousiaste reacties. Voor oma is het al helemaal leuk, het is haar eerste achterkleindochter en daarmee krijgen we 4 generaties vrouwen in de familie.
Placenta uit 2 delen
Nu mini meer begint te groeien, beginnen mijn darmen weer wat meer opstandig te worden. Het ophouden is weer wat moeilijker en regelmatig gaat er weer een heftige kramp door mijn buik. Het vervelendste van allemaal is de intense pijn onder mijn rechterrib. Waar deze pijn steeds vandaan komt weet niemand, maar prettig is het totaal niet. Met 24 weken krijg ik weer een echo. Met mini is alles goed, maar het blijkt wel dat ik een placenta heb die uit 2 delen bestaat. Dit komt niet heel vaak voor maar kan weleens gebeuren. De gynaecoloog heeft nog onderzoek gedaan of het misschien door de Crohn komt, maar hier kon ze niks over vinden. Het is volgens de artsen belangrijk om het in de gaten te houden en regelmatig op controle te komen. Door de combinatie van de aparte placenta, de operaties en de ziekte van Crohn zou het ook kunnen dat het kindje sneller een groeiachterstand oploopt. Voor nu is dit echter nog niet aan de orde en doet ze het goed.
‘Een pouch? Nooit van gehoord…’
Ik sta natuurlijk onder controle bij de gynaecoloog, maar ik heb er zelf voor gekozen om elke de 4 weken ook even naar de verloskundige te gaan, zodat we alvast een beetje bekend zijn met elkaar. Waar ik ondertussen ook achter ben gekomen is dat de pouch voor vele mensen toch nog totaal onbekend terrein is. Zowel de verloskundige als (bijna) elke echoscopist heeft er nog nooit van gehoord.
Brandende pijn rondom mijn buik
Dat mijn darm erg onvoorspelbaar kan zijn heeft hij maar weer eens bewezen. Ik verlies al langere tijd weer wat bloed van achter en mijn buik rommelt ook wel wat. Zoals elke nacht werd ik ook deze nacht wakker om naar het toilet te gaan. Eenmaal terug in bed ging mijn complete buik opeens heel veel pijn doen, alsof hij in brand stond. De volgende ochtend was dit nog steeds en ik mocht even langskomen op de poli. In het ziekenhuis hebben ze gevoeld aan de buik, mijn bloeddruk gemeten en een echo gemaakt. Gelukkig lag onze mini er goed bij en was ook mijn baarmoederhals nog goed lang dus er waren geen tekenen van problemen of een eventuele vroeggeboorte. De gynaecoloog gaf aan dat het dan waarschijnlijk mijn darmen waren. Gelukkig werd de pijn door de dag heen steeds minder en kon ik weer wat meer. Wat het nu uiteindelijk geweest is, daar zullen we denk ik niet meer achter komen, maar dat ik blij ben dat ik zo’n goed team achter mij heb staan dat adequaat handelt.
31 weken: kans op vroeggeboorte door Crohn
Met 31 weken mogen we ons weer melden bij de gynaecoloog. De gynaecoloog geeft aan dat ze mij vanaf nu elke week wil zien vanwege de kans op vroeggeboorte door de Crohn en de eerdere operaties. De ene week met een echo en de andere week alleen met een afspraak bij haar. Precies een week later, met 32 weken, zag ik haar opnieuw. Ze heeft gebeld met de chirurg die mijn vorige operaties heeft gedaan en die zei dat ze wel moet rekenen op veel verklevingen en mogelijk meer pijn na de keizersnede. Ook hebben ze afgesproken dat de keizersnede beter een weekje eerder kon plaatsvinden, met 38 weken, aangezien de kans op een spontane bevalling dan iets minder klein is.
Babyshower om nooit te vergeten
Deze week werden wij ook nog verrast door onze familie met een babyshower. Vrienden en familie hadden zich verzameld bij mijn schoonouders thuis om ons een hele leuke dag te bezorgen die in het teken stond van onze kleine mini. Ludy is met zijn groep mannen gaan darten en drinken bij hun stamcafé en ik met mijn vrouwengroepje heb allemaal leuke spelletjes gedaan en als afsluiter hamburgers gegeten, een dag om nooit meer te vergeten!
Lastig: rustiger aan doen
Week 33 liep verliep iets minder soepel qua zwangerschap. Veel steken in het kruisgebied, een been dat vaak niet mee wil doen en steeds in slaap valt. Deze week kregen we wel weer een echo. Mini was echt goed gegroeid en ze was al wat ingedaald. Ze lag op een zenuw, waardoor mijn been dus een beetje raar doet. Ik moet het wel rustiger aan gaan doen, om te voorkomen dat mijn baarmoederhals korter wordt en er ontsluiting ontstaat. Rustig aan doen zit niet helemaal in mijn systeem. Gelukkig was Ludy er om mij een beetje af te remmen en is het uiteindelijk toch nog gelukt om de rust te vinden.
Zwangerschapsshoot, mét littekens!
Wat mij heel leuk leek om te doen, was een zwangerschapsshoot. Het op een mooie manier laten vastleggen hoe mijn lichaam verandert is de afgelopen paar maanden leek mij echt heel leuk. Wel vond ik dan ook dat dit in lingerie moest zodat ik al mijn littekens kon laten zien. Zelf vind ik dat de littekens mijn levensverhaal vertellen en laten zien dat ik al veel heb meegemaakt, maar dat mijn lichaam even goed ook in staat is om iets heel moois te maken. En eerlijk waar: de foto’s zijn echt heel mooi geworden en laten precies zien wat mijn bedoeling was.
Ophouden van ontlasting wordt steeds moeilijker
Met 35 weken zag de gynaecoloog tijdens de bloeddrukmeting dat mijn onderdruk wat aan de hoge kant was. Ik kreeg een 30-minutenmeting en een urinecontrole. Gelukkig bleek dat alles goed was en konden we gewoon weer naar huis. Ik merk wel, doordat de baby nu helemaal ingedaald is en dus met haar hoofdje in mijn kruisgebied ligt, dat het ophouden van ontlasting ook steeds moeilijker wordt. Wanneer ik voel dat ik moet gaan, moet ik ook meteen gaan anders gaat het meteen mis. Rondlopen of slapen zonder inlegger durf ik niet meer. Door het dragen van een buikband is het wel wat beter te doen en ligt niet al het gewicht meer op de pouch, maar zonder buikband kan ik steeds naar de wc en krijg ik constant harde buiken. Met 37 weken krijg ik weer een 30-minutenmeting en een urinetest en ook deze keer is alles weer in orde. Geen zwangerschapsvergiftiging dus! Ik kan thuis de bevalling gaan afwachten.
Gentle sectio
Van tevoren heb ik met de gynaecoloog de keizersnede besproken. Het zal een gentle sectio worden. Hierbij wordt, als het goed is, het kindje ‘zelf’ geboren door het samentrekken van de baarmoeder. Het kan wel zijn dat ze soms daarbij op je buik duwen en ik vroeg mij af of dit voor mijn buik niet extra gevoelig zou zijn. Volgens de gynaecoloog zouden de darmen hier in principe dus niks van moeten merken. Ze gaf zelf ook aan dat ze zich helemaal ingelezen had in mijn dossier en dat ze ook verslagen van de chirurg gelezen had. Dat vond ik toch wel heel fijn om te horen.
38 weken en 1 dag: Felien wordt geboren!
En dan is daar eindelijk de dag waar we naar verlangd hebben. Op maandag 18 juli om 9:08:23 is na een zwangerschap van 38 weken en 1 dag ons mooie lieve kleine meisje geboren. Felien is haar naam, ze weegt 3028 gram en is 47 cm klein. Wat was het een bijzondere ervaring. Alles verliep ook echt in een relaxte sfeer. Het OK-personeel was aan het vertellen over hun vakanties en op de achtergrond stond een muziekje op. Na de geboorte van Felien, terwijl ze al bij mij lag, hebben de artsen mijn baarmoeder eens goed bekeken om te kijken of er geen verklevingen waren en of er een reden te vinden was waarom ik toch wel wat pijn gehad heb aan mijn buik. Gelukkig zag alles er heel goed uit en hebben ze mij zonder gekke dingen weer dicht kunnen maken. Dit is overigens echt heel mooi gelukt en ze hebben echt een heel mooi litteken achtergelaten.
Een complete ileus…
Dan denk je na de keizersnede dat je het zwaarste gedeelte gehad hebt, maar mijn lijf zou mijn lijf niet zijn als het niet liet weten dat het er niet mee eens was. Toen de verpleging het avondrondje kwam doen en mijn temperatuur opnam bleek deze 38.7 te zijn. Ook was de pijn aan mijn buik nog wel heftig. Toen mijn bloeddruk ook nog veel te hoog bleek te zijn, gingen opeens alle alarmbellen af. Ze waren bang dat ik een inwendige bloeding had.Hierdoor stond er elke uur van de nacht een arts op mijn kamer om mij in de gaten te houden. ‘s Ochtends werd ik opeens megamisselijk en begon ik te projectielbraken. Er moest met spoed een CT-scan gemaakt worden. Helaas duurde dat best lang door drukte en rond 12 uur kreeg ik geen lucht meer en werd ik steeds misselijker. Na het roepen van de verpleging ging het opeens heel snel. Ik kreeg meteen een CT en een half uur later kwamen ze mij vertellen dat ik een ileus had. Mijn complete maag-darmstelsel lag stil.
Maaghevel lukt niet goed
Er moest zo snel mogelijk een maaghevel geplaatst worden om de druk van mijn maag te halen. Door eerdere vervelende ervaringen wist ik dat dit bij mij helaas echt heel moeilijk gaat. De verpleegkundige heeft het 3x geprobeerd, een verpleegkundige van de IC heeft ook het 3x geprobeerd en ook op de scopie-afdeling lukte het niet. Dat was echt een traumatische ervaring, want ondertussen was ik wel constant aan het spugen en het spuug liep mijn gezicht en haar in. Uiteindelijk constateerde een KNO-arts dat mijn neusslijmvlies extreem opgezwollen was. Dit gebeurt bij de meeste vrouwen in de laatste weken van hun zwangerschap. Haar advies was om heel wat neusspray in de neus te spuiten zodat de neusslijmvliezen zouden slinken. Wonder boven wonder was dit ook zo en zij heeft daarna, in twee pogingen, eindelijk dat ding naar binnen gekregen. Ik mocht verder helemaal niks meer eten of drinken en ik kreeg een 3-literinfuus vocht omdat ik weinig urine produceerde.
‘Dat rotding gaat er NU uit!’
Twee dagen later was ik er helemaal klaar mee, honger, dorst, spugen, niet kunnen slapen en vooral Felien niet kunnen kussen… Gelukkig stond dokter Romberg opeens onverwachts aan mijn bed. Ze moest toevallig in Heerlen werken die dag en kwam even naar mij (en Felien) kijken. Zij zei: “Ik ken jou al 10 jaar, jij weet echt wel wat wel en niet goed is voor jouw lichaam.” Toen wist ik het zeker. Dat rotding ging er uit. Na uren wachten kwam om 13.00 uur eindelijk de gynaecoloog mijn kamer op. Ze was het er uiteraard niet mee eens. Met het laatste beetje energie heb ik toen geroepen: Of u haalt de hevel eruit of ik doe het dadelijk zelf, en dat meen ik. Nou, gelukkig gaven ze toe en werd het ding eruit gehaald. WAT EEN VERADEMING. Ik voelde me meteen zoveel beter! Toen ’s avond ook de katheter eruit mocht, kon ik eindelijk weer ‘normaal’ bewegen en rondlopen.
En dan… ben je opeens papa en mama
Op vrijdag voelde ik mij zoveel beter! Jammer genoeg was mijn bloeddruk nog wel te hoog, maar gelukkig was ik verder zo goed dat ik wel naar huis mocht om thuis te slapen. De volgende dag zou ik dan terugkomen voor een nieuwe 30-minutenmeting. En de volgende dag bij de meting bleek mijn bloeddruk weer netjes te zijn. Dus toen mochten we eindelijk echt naar huis! Eenmaal thuis kon het genieten beginnen, alleen begon toen eigenlijk pas ons echte leven als ouders. Nu moesten we alles zelf gaan doen en dit was toch wel echt andere koek dan al de oppaskindjes die ik ooit in mijn leven verzorgd heb. Dat kleine meisje is nu helemaal onze verantwoordelijkheid, geen papa of mama die mij kan vertellen wat hun kindje nodig heeft. Wij zijn nu die papa en mama. Gelukkig stond mijn lieve mama 5 minuten nadat wij thuis waren ook bij ons binnen om ons op weg te helpen. Na het flesje en na even uitgerust te hebben op de bank gingen we voor het eerst met ons 3’tjes naar boven. De co-sleeper stond al klaar aan mijn kant van het bed, maar Felien vond het veel fijner om de hele nacht bij mama te slapen. Nou, dat vond ik na een week van ziek zijn en weinig knuffels echt helemaal niet erg. Ik heb ervan genoten!
Trots op mijn lijf en op ons lieve kleine mooie meisje!
Het waren een enerverende 9 maanden, met vele ups maar ook een paar downs. Eigenlijk had ik ook niets anders verwacht, want zo gaat mijn hele leven wel. Je leert ermee leven en je past je weer aan als het niet zo gaat zoals verwacht. De keizersnede zelf zou ik zo weer overdoen, ik vond het echt een hele mooie ervaring. Het ziek zijn na de keizersnede had ik niet zien aankomen. Dit vond ik wel heel heftig en hoop ik niet meer te hoeven meemaken. Ondanks dat het niet altijd makkelijk was, ben ik trots op wat mijn lijf gedaan heeft en vooral wat het gemaakt heeft. Een perfect lief, klein mooi meisje. Het was elk pijntje en ongemak waard!
