Eliene: Terwijl ik de deur open doe zie ik een stoere man staan met een zwart schort over zijn kleding. Hij begint te praten en ja hoor, aan zijn erin gestampte verhaaltje hoor ik het al: weer een aan-de-deur-verkoper. Wekelijks komen ze wel voorbij; energiemaatschappijen, overkoepelende bedrijven van energiemaatschappijen en dakgootschoonmakers, vele dakgootschoonmakers. Maar deze is anders, met een schort zijn ze nog nooit voorbij gekomen. Dus ik geef hem even de kans voordat ik hem afkap met de zin dat ik geen interesse heb. Of een smoes, heel soms verzin ik een smoes.
Hij begint te praten over pure verse producten, producten uit de regio. Ik droom al snel weg bij zijn woorden, bij de gerechten die hij noemt. Ik kan de geur van de verse ingrediënten die hij met een warme stem beschrijft bijna opsnuiven. Je kunt zelf kiezen hoe vaak, en welke hoeveelheid, vertelt hij verder. Ik schrik op als ik hem hoor vragen of ik van koken houd, en als vanzelf vertel ik dat we graag samen koken, ik en mijn man. Dat we elke dag samen koken, en wekelijks nieuwe recepten uitproberen. Zonder pakjes en zakjes. Dat we een tajine gebruiken, een rookoven en een droogmachine. Dat geen keukenapparaat ongebruikt blijft in huize Sietsma.
Dat… en terwijl ik verder wil vertellen komt de realiteit ineens als een boemerang op me af… Ik slik en doe mijn best om niet vol te schieten, en vertel dat het nu lastig is. Hij denk financieel dus begint een praatje over de voordelen van dit mooie abonnement. Een collega komt erbij staan en doet fanatiek mee met het overhaal-verhaal. Ik hoor het maar half en verman me. “De blender is op dit moment mijn grootste vriend”, gooi ik eruit. De collega’s met zwarte identieke schorts kijken elkaar vragend aan, en kijken daarna naar mij. “Ik kan voornamelijk vloeibaar eten, dus zou het zonde vinden om deze mooie gerechten allemaal door de blender te gooien en er een prutje van te maken”. Nadat ik dit heb gezegd en een korte excuus reactie te horen krijg, zijn ze meteen weg. Een deurverkoper is nog nooit eerder zo snel vertrokken, de beste smoes ooit!
Alleen was het geen smoes… het is de echte harde realiteit. Iets overdreven want ik kan gelukkig nog wat licht verteerbaar eten. Ik heb al vaak mensen geïnterviewd voor de website, en hoewel ik me goed in kan leven in een ander voel ik nu pas echt hoe het is. Hoe het is als een basisbehoefte wegvalt, iets wat zo bij het leven hoort en wat zo normaal is voor iedereen. Iets wat overal voorkomt en wat je daardoor niet kunt ontwijken. Eten is zo verweven met ons leven, het is een oerbehoefte. Iets waarmee je elke dag weer wordt geconfronteerd, of je dit nu wilt of niet.
Elke avond als ik smachtend kijk naar het bord vol groente van mijn man, groente wat nog in zijn originele staat op een hoopje ligt. Reclames op tv met de lekkerste pizza’s (die ik voorheen nooit at, soms een zelfgemaakte, maar nu vind ik alles lekker, alles wat ik niet kan eten). Die reclame voor dat evenement dat eindigd met ‘inclusief lekker eten’ en dat ik er steeds weer achteraan denk: zou ik dan korting krijgen? De bbq die ik laatst rook toen ik door onze tuin liep bij de eerste warme dag van het jaar. Het niet even ergens kunnen lunchen als we onderweg zijn.
Tradities, ook zoiets. Met Pasen kwamen we altijd met de hele familie bij elkaar voor een brunch en high tea, iedereen nam wat lekkers mee en zo ontstond er een tafel vol lekker eten. Dit jaar hebben we het er met elkaar niet over gehad en Pasen geruisloos voorbij laten gaan. Dat het nu lekkerder weer wordt maakt het ook niet makkelijker, de gang langs een steeg met terrasjes is een ware marteling. Al die borden gevuld met heerlijk voedsel waarvan jij een ileus krijgt als je het eet. De meest heerlijke geuren die zich een weg door je neus banen.
Nee, de zomer maakt het er niet makkelijker op. Winter is al niet veel beter want daarin bevindt zich het grootste vreetfestijn van het jaar: kerstmis. Ik heb het nog niet meegemaakt als bijna-niet-eter) maar ik zie er nu vreselijk al tegenop. Respect voor de helemaal-niet-eters!
Het is loeizwaar, intens verdrietig, alles overheersend, verwarrend en beangstigend; ik weet niet of ik ooit weer normaal zal kunnen eten. Ik kreeg de tip om gewoon mee te doen. Om te kauwen en daarna te tuffen. Zo proef je de smaak, kun je mee eten alleen je slikt het eten niet door. Ik ga het uittesten maar durf het nog niet. Ik ben zo gewend om eten door te slikken dat ik bang ben dat ik dat ook automatisch doe. Elk velletje kan een ileus veroorzaken.
Zo staat er in de supermarkt altijd een schotel met een testproduct, wat natuurlijk op dat moment ook in de reclame is. Ik loop voorbij het schoteltje, pak een tomaatje en stop deze gedachteloos in mijn mond. Ik kauw en proef de heerlijke volle wat zoete smaak. Terwijl ik het schilletje door wil slikken breekt me het zweet uit, dat kan niet! Dat mag niet! Ik zoek een prullenbak maar die is niet in de buurt, ik wil dat vergif uit mijn mond hebben, snel! Voordat ik weet wat hij doet geeft mijn man me een intense zoen en weg zijn de overblijfselen van een heerlijk tomaatje. We liggen samen helemaal dubbel en een oudere man kijkt op. Hij zal een verliefd jong stel zien, niet wetende wat er achter de liefdevolle zoen schuil ging.
Groet Eliene
