Eliene: Vorig jaar, toen mijn stoma volwassen werd, heb ik een stukje geschreven over het volwassen worden van dat rode bewegende bolletje op m'n buik. Ook schreef ik hoe blij ik ben met mijn stoma. Met daarbij een vrolijk feestelijke afbeelding van mij met wat slingers en een ballon.
Ik kreeg enorm veel positieve reacties en felicitaties van zowel stomadragers als mensen zonder stoma. En uiteraard kreeg ik van diverse mannen opmerkingen over die natte zak na het douchen, lol ;).
Maar niet iedereen begreep het waarom ik de verjaardag van mijn stoma vier. Waarom wil je hieraan herinnerd worden? Waarom vier je zoiets vervelends? En ís het wel iets om te vieren?
Elke stomadrager zal dit anders beleven, maar voor mij is het zeker iets om te vieren. 8 maart 2004 is eigenlijk een nóg belangrijkere datum dan mijn echte verjaardag. Het is de dag dat ik weer een toekomst kreeg. Dat ik de vrijheid kreeg om verder te leven. Dat ik na jaren ziek te zijn geweest - mijn gehele jeugd - eindelijk weer iets op kon bouwen. Dat ik weer kon sporten, mijn rijbewijs halen, op mezelf kon gaan wonen en hele basale dingen als weer eten en poepen, al kwam het dan nu in een zakje terecht.
Eindelijk niet meer elke dag mijn darmen spoelen. Dat kostte veel tijd en energie. Uren zat ik op het toilet in de hoop dat er iets uit zou komen. Buikpijn, een buik alsof je zwanger bent, niet kunnen eten omdat je al propvol zit. Een gele huid omdat de ontlasting zo lang in de darmen blijft zitten dat je jezelf aan het vergiftigen bent. Geen energie meer om leuke dingen te doen, zelfs geen energie meer voor school.
Mijn gehele jeugd werden mijn klachten op ‘psychisch’ gegooid. Ik moest maar meer gaan wandelen, dan kwamen mijn darmen wel los (huisarts). Tante tegen mijn moeder: ‘Stop gewoon haar zakgeld, dan gaat ze vanzelf wel werken’. Mijn opa raadde me een eetkliniek aan omdat ik anorexia zou hebben. Jarenlang zat ik aan de antidepressiva, terwijl zelfs mijn psych zei dat het niet tussen mijn oren zat. Je vrienden en familie raak je langzaam kwijt doordat je geen diagnose hebt en het dus vaag blijft. Maar ondertussen ben je wel heel erg ziek. Je ziet je wereldje steeds kleiner worden... Ik lag alleen nog maar in bed.
Gelukkig kwam er uiteindelijk wel een diagnose: Slow Transit Constipation. Mijn gehele maag-darmstelsel is enorm traag en mijn dikke darm en kringspier werkten helemaal niet meer. Al die tijd voelde ik dat er echt iets aan de hand was, en eindelijk na 8 jaar vechten werd ik daarin bevestigd. Al is de schade van het lange gevecht om serieus te worden genomen wel al geschied.
Ik ben mijn stoma enorm dankbaar. Dankbaar voor het leven dat het me heeft gegeven. Dankbaar voor de nieuwe kansen en mogelijkheden. Dankbaar dat ik nu leef in plaats van overleef. Dankbaar dat deze oplossing bestaat!
Op 8 maart sta ik daar even bij stil. Op mijn stomaverjaardag vier ik het leven. Want zonder dat rode bewegende bolletje had ik mijn verjaardag ook niet meer kunnen vieren.
