In 2005, toen Stomaatje nog niet eens een stichting was, kreeg Eliene haar eerste interview. Een interview met daarbij een fotoshoot, waarbij haar buik met stoma (zonder zakje!) te zien was. Want ze wilde laten zien wat een stoma is, en dat kan niet met een zakje eroverheen geplakt, vond ze. En dus stond ze in een weiland tegen een hek tussen allerlei lampen en een styliste, met net buiten beeld haar zus en moeder die steeds doekjes aangaven als haar stoma begon te produceren. Dit was het begin van de taboedoorbrekende dingen die ze allemaal zou gaan doen, om te laten zien dat een stoma niet eng is en er goed mee te leven valt.
Schrijfster en journaliste Naima El Bezaz
Ze werd geïnterviewd door schrijfster en journaliste Naima El Bezaz. Naima vond de schrijfstijl en het levensverhaal van Eliene zo indrukwekkend en vroeg aan haar of ze geen boek wilde schrijven over haar leven. Dit was het moment dat Eliene hier voor het eerst over na ging denken. Eerst nog sceptisch, want: "Wie wil er nu iets over mijn leven lezen?". Maar langzaam kwam ze erachter dat ze hiermee openheid kon creëren over het onderwerp stoma, informatie kon bieden en een steun kon zijn voor anderen.
Het schrijfproces
En dus begon ze te schrijven, aan de hand van haar dagboeken en herinneringen. Dit was een lang proces. Er werd gekeken naar welke informatie wel en niet relevant was. En welke lijn er werd bewandeld. Want er is van ziekenhuis naar ziekenhuis gehopt, dat zou een langdradig verhaal worden. En ze wilde het zo schrijven dat het lekker leesbaar is, niet te zwaar en met wat humor. Uiteindelijk was het boek na een jaar of twee zo goed als af. Er zou alleen nog een operatie plaatsvinden. Een laatste stap. En daarna zou ze beginnen aan een nieuwe baan. Verder liep alles ook lekker in haar leventje. Geen mooier moment om het boek af te sluiten dus.
Complicaties en operaties
Helaas ging er na deze operatie iets goed mis. Het duurde even eer Eliene het boek af kon maken, tussen alle complicaties en operaties door. Maar uiteindelijk is het nu bewaarheid: het langverwachte boek is klaar. Wat jaartjes later, dat wel, maar gelukkig heeft ze die extra jaartjes nog gekregen. Bijna was het haar niet gegeven om het laatste hoofdstuk van het boek te mogen schrijven, en was het een 'in memoriam' geworden. Extra trots dus dat het boek in de winkels ligt! En komt er nog een tweede boek? Geen idee. Het vervolg van dit boek is heftig en indrukwekkend, maar wie weet ook wel inspirerend. We zullen het zien ;)
Een uitgever vinden
Om je boek te kunnen publiceren heb je een uitgever nodig. En deze vinden is een lang proces van wachten, wachten en vooral wachten. Je stuurt je manuscript op en hoopt dat er een uitgever geïnteresseerd is in het onderwerp. Vaak duurt het maanden eer je een antwoord krijgt. Uiteindelijk, na veel geduld, kreeg Eliene binnen een paar dagen na verzending van haar manuscript aan Uitgeverij Van Brug al antwoord van Jan Willem. Hij had interesse! Zoveel zelfs dat Jan Willem besloot ook de serie boeken van Stichting Stomaatje uit te gaan geven.
Stomaverpleegkundige Noor van den Broek
Omdat Eliene het erg belangrijk vindt dat alle informatie rondom een stoma in het boek klopt, heeft ze haar stomaverpleegkundige Noor van den Broek van het Meander Medisch Centrum te Amersfoort om medewerking gevraagd. Noor heeft het boek nagekeken op feitelijke onjuistheden. Ook heeft ze het voorwoord geschreven. Noor heeft een groot deel van de lange weg, die Eliene in 2007 en daarna heeft bewandeld, meegemaakt en daardoor een bijzonder plaatsje in Eliene's leven.
De titel van het boek
De titel van het boek, daar zijn heel wat brainstormsessies aan vooraf gegaan. Want hoe vang je het gehele verhaal in een korte en sterke zin? Er zijn vele ideeën en uiteindelijk-toch-net-niet titels voorbij gekomen. Maar toen de cover klaar was, wist Eliene ineens wat het zou worden: "Ik leef!". Een positieve en krachtige term. En het benoemt een belangrijk punt in het verhaal; het was een behoorlijke overlevingstocht en uiteindelijk na jaren ziek zijn kon ze door het stoma weer een leven opbouwen. De ondertitel is toch wel een lijfspreuk van haar geworden. Doordat ze weer kon leven en een tweede kans kreeg, voelde voor haar het stoma als een kadootje. Misschien vreemd voor buitenstaanders om te begrijpen, maar als er geen stoma bestond dan had de toekomst er voor Eliene heel wat minder rooskleurig uitgezien. Dan was er wie weet geen toekomst geweest.
‘Van een verstopte rups naar een levendige vlinder’
Deze zin was te lang om als titel te gebruiken, maar hij past zo bij Eliene dat deze wel is gebruikt voorin het boek. De quote komt van Ruben Nicolaï. Een aantal jaren geleden werkte Eliene mee aan het tv programma Je Zal Het Maar Hebben van BNN. Ruben bedacht dit spontaan toen hij vroeg naar het verhaal achter de tatoeage van de vlinder. Hij was grieperig waardoor deze zin vaak over moest worden gedaan, maar dat is in het filmpje zelf niet te zien!
De eerste cover
Eliene wilde geen stoma-met-buik foto uit de weg gaan. Misschien gewaagt en voor sommigen confronterend of wat te heftig. Het is ook lastig een stoma als mooi te bestempelen. Zeker met de associaties die er vaak mee gepaard gaan als poep en plas. En het is ook vaak een overblijfsel van een heftige ziekte. Ze heeft de vorige cover dan ook niet gekozen om te laten zien hoe mooi (of lelijk) hij is maar als voorlichting. Om aan mensen te laten zien wat een stoma nu eigenlijk is. Ze wil laten zien dat je je er niet voor hoeft te schamen. En dat het geen taboe hoeft te zijn. Ze doet dit niet voor zichzelf maar vertelt haar verhaal als steun, herkenning en voorlichting. Met een achterliggend doel: een stoma bespreekbaar maken. Positief bespreekbaar.
Tatoeage
Op de achterkant van het boek staat geen standaard profielfoto, maar een foto van Eliene waarbij ze naar achteren kijkt en je een stukje van haar nieuwste tatoeage ziet (die nog niet af is). Deze tatoeage komt in de autobiografie voor en is erg belangrijk voor haar. Op de nieuwe cover van het boek is ook weer de tatoeage erin verwerkt; de bloemen en de kolibrie.
Ook op de (oude) cover hierboven is een tatoeage te zien, van een vlinder. Toen ze een stoma kreeg heeft ze deze vlinder laten zetten. De symbolische betekenis van een vlinder is vrijheid, transformatie, vreugde, moed en ontwikkeling. En dat betekent een vlinder ook voor haar: door haar ziekte zat ze in een cocon, ze kon niets meer en lag uiteindelijk alleen nog maar op bed. Toen ze in 2004 haar stoma kreeg kon ze eindelijk uitvliegen en haar leven weer opbouwen.
Haar nieuwe levenspad
Toen ze op de intensive care lag door een buikvliesontsteking had ze niets, geen spullen van zichzelf. Ze had wel haar tatoeage, net naast haar open buik was hij redelijk ongeschonden gebleven. In die periode is de vlinder nog belangrijker voor haar geworden. Helaas moest haar stoma door complicaties naar de andere kant van haar buik verplaatst worden. En dus heeft Eliene, tussen de vele littekens die zijn overgebleven, aan de andere kant van haar buik een nieuwe laten zetten door Kara Inksane. Het helpt haar de ontstane hobbelige landkaart te accepteren. Niet met vlinders, maar een nieuw begin. Met lelies en een kolibrie, welke staat voor schoonheid, waakzaamheid, geluk en een boodschapper. Hij loopt via buik, haar rug, schouder en bovenarm. Haar nieuwe levenspad.
