Internationaal chauffeur krijgt dikke darmkanker. En dan? 47 jaar, gezond, het werk wat je altijd graag wilde doen, de vrijheid die je altijd hebt.
Aan het eind van 2005 heb ik helaas mijn werkgever waar ik 15 jaar werkte gedag zeggen in verband met een economisch faillissement. Na een maandje vakantie kwam ik weer aan de bak bij een nieuwe werkgever. Ook nu leek weer alles lekker te lopen. Maar het kan van het één op het ander moment veranderen in een nachtmerrie...
24 jaar op tijden gewerkt, en uren gemaakt dat anderen met hun gezin gezellig en soms ongezellig met elkaar bezig waren. Och, wat zou het, ik heb mijn gezinnetje vrouwtje, twee prachtige boys. Zij hadden zich erin geschikt en kenden pap niet anders dan dat hij vaak van huis was. Het is gewoon mijn werk en wil niet anders .Dus wie deed me wat! Heerlijk leventje dus.
Het begon allemaal in Parijs. Ik had die dag in een plaatsje dichtbij Parijs geladen en daar ook gegeten. Mijn rustpauze gemaakt, maar mijn eten wilde niet zakken. Die nacht toch nog naar huis gereden, en na aankomst op de standplaats naar de huisarts. Het was alsof ik een stille afspraak met mijn hart had, maar daar was het dus prijs. Ik werd onwel. Hartaanval!
Het gaat dan heel snel; ziekenhuis, hartrevalidatie, rust en pillen. Alles liep lekker. Ik had mijn hart de tijd gegeven om weer aan te sterken. Twee maanden thuis was ondertussen wel heel erg lang. Het begon weer te jeuken om de baan op te komen. Het is niks om als chauffeur thuis te moeten zitten. Ik had wel met het busje af en toe een paar palletjes weggebracht voor mijn baas, maar je mist je collega’s en de weg.
Met het idee in mijn achterhoofd dat ik toch wel weer snel eens wat zou gaan doen zaten we lekker aan het eten. Kreeg ik me daar opeens een bloeding, daar hadden de honden geen brood van gegeten. Een bloedspoor van de serre naar het toilet. Ik dacht maar één ding: dit is fout! Dus daar gingen we weer: met de ambulance naar het ziekenhuis. De tweede keer in twee maanden, nooit wat gemankeerd en dan dit! In het ziekenhuis krijg je onderzoeken en dan is het afwachten. Als ze je dan komen zeggen dat er iets gevonden is in je dikke darm wat er niet thuishoort, is het slikken met hoofdletters.
Kanker.
Het kreeg niet meteen een naam maar je weet dat het niet goed is. Ik had nog “geluk” want als ik die hartmedicatie niet had hoeven slikken, had men het heus wel een keer gevonden, maar was het te laat geweest. Ik had dus net een hartaanval gehad, en een operatie was riskant maar moest. De hele dikke darm kon niet in een keer verwijderd worden, dan maar in twee keer. Had ik meer tijd om weer aan te sterken.
Al met al viel het me mee. In de tijd na de eerste operatie heb ik me volgezogen met alles wat er te vinden was over een ileostoma, materiaal en verzorging. Want bij onderzoeken waren weer wat poliepen op de rest van de dikke darm gevonden. Januari 2007 volgde de tweede operatie en er was al besloten dat er een stoma zou worden geplaatst en de galblaas -waar ik voor die tijd al vaker last van had- zou worden verwijderd (drie galsteentjes).
Het omgaan met de verzorging was voor mij net als alle andere stomapatiënten (denk ik) de eerste weken erg moeilijk. Je moet toch wennen aan die darm uit je buik. Het personeel van de Thuiszorg Venray wil ik dan ook alle lof geven dat ze mij zo goed begeleid hebben en mij alle tijd gaven in een voor mij moeilijke tijd.
Vier maanden na het plaatsen van de stoma kreeg ik weer flink pijn in mijn bovenbuik. De pijn straalde uit richting hart. De weekend arts nam geen risico en ik werd weer (derde keer) met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Wat bleek!! Niet mijn hart was de boosdoener, ik geloofde mijn oren niet. De chirurg was vergeten de galblaas te verwijderen. Na drie dagen had hij het lef om zich te verontschuldigen, met als smoes dat hij bij zulke operaties verder geen andere dingen deed. Het was vooraf nog duidelijk afgesproken. Weer een operatie met 19 hechtingen en extra twee week ziekenhuisverblijf.
Ik was met inmiddels met ingang van 1 januari 2007 in de WW terechtgekomen en kwam dus bij het UWV terecht. Iets wat ik iedereen zou willen besparen. Omdat ik het nog niet allemaal goed op een rijtje kon zetten en nog niet wist wat en hoe het verder moest met mij, kreeg ik van het UWV een uitnodiging voor een medische keuring. Een gesprek van een half uur zou dus moeten uitmaken hoe het verder moest voor de aanvraag van de WIA. Inmiddels liep het bij mij wat beter en wilde ik weer iets gaan ondernemen. Iets wat dus voor een uitkering in de toekomst werd afgeraden. Ik was in de hele periode verschillende keren bij mijn vorige werkgever geweest en die raadde mij aan om alles af te wachten.
Twee maanden na de medische keuring kreeg ik het ”onderzoeksrapport' thuisbezorgd. Volgens dat verslag zou ik volgens de “medicus” niet meer op de vrachtauto kunnen. Mijn wereld stortte in. Ik zou onder direct toezicht moeten werken. Tillen mocht niet zwaarder dan 15 kilo. Toilet en wasruimte moest in directe omgeving zijn. Kimmen kon ik niet meer, huishoudtrapje was het maximale, trekken en duwen werd mij ook afgeraden.
Na het voor de vierde keer lezen van dat “rapport” viel mij op dat mijn naam wel als briefhoofd stond, maar beneden op het verslag de gegevens toebehoren aan Dhr... met het burgerservicenummer... Toen ging er bij mij een lampje branden. Gewoon gegevens van een ander onder mijn naam gezet. ERG GEMAKKELIJK UWV. De arbeidsdeskundige gaf deze fout na overleg, maar zonder verontschuldiging, ook toe. En dat verslag werd dus ook uit mijn dossier verwijderd, nadat ik een aangetekende brief had verstuurd dat ik het hier totaal niet mee eens was. En werd ik met een lichte beperking weer arbeidsgeschikt verklaard.
Ik had de maanden na het medische onderzoek al heel wat bange nachtjes gehad. Eigen huisje, twee opgroeiende kinderen; hoe moest het verder als ik niet meer aan het werk en vooral in mijn eigen werk zou kunnen komen? Het was dus duidelijk dat toen ik het eindverslag van de arbeid deskundige thuiskreeg, vol uit mijn dak ging. Mijn laatste werkgever waar ik net 1,5 maanden had gewerkt voor de ellende begon, was mede door mijn geregelde bezoeken en de interesse van zijn kant uit, benieuwt naar het eindverslag.
En wat denk je? Na het lezen vroeg hij of ik weer normaal kon gaat werken. En na die vraag met ja beantwoord te hebben, ben ik de volgende dag teruggegaan en heb een nieuw contract getekend. Nou ik was de koning te rijk. Samen hebben we toen goede afspraken gemaakt om de eerste maanden rustig te beginnen en til en ander zwaar werk op een laag pitje te houden. Na een periode van drie maanden ben ik overgestapt van het nationale wegvervoer naar het internationale werk.
Ik ben nog steeds blij dat er bazen zijn die naar de persoon kijken en niet naar iemands geschiedenis. Want zegt nu zelf, wie neemt er nu nog iemand aan die een hart en darmkanker geschiedenis achter de rug heeft? En die dan ook nog eens een week op toer te sturen. Poels-janssen bedankt! Mijn collega’s heb ik alles zo goed als mogelijk verteld. En grappen er soms over. Ze hebben er ook geen probleem mee.
Inmiddels maak ik alweer gemiddeld zo'n 2500 km per week. Ik draai weer gewone diensten. Nou wat je "gewoon" kunt noemen. Vertrekken op zondag en terug op dinsdag, woensdag of zaterdag. Voor mijn vrouw, kinderen en mijzelf dus weer normaal. Je komt op veel plaatsen in het buitenland. En de plaatsen waar ik moet overnachten zijn in Duitsland zo ontzettend goed verzorgd, daar kan in Nederland geen restaurant aan tippen. Bij een bedrijf werd zelfs het invalidentoilet ontruimd omdat het als poetshok werd gebruikt. En ze verontschuldigden zich zelfs nog dat ik moest wachten. Dit hadden ze nog niet meegemaakt. Een internationale chauffeur met stoma.
Sinds die opmerking ben ik toch wel benieuwd hoeveel chauffeurs en met name intern er nog elke dag op weg zijn. Ik heb er totaal geen problemen mee om met een stoma op stap te zijn. Ik heb nu twee jaar een stoma en ben ook blij dat ik hem heb. Als ik naar mijn vrouwtje en kinderen kijk dan weet ik dat ik daarvoor moet vechten, maar nu met een zakje op de buik.
m.h.g. Theo Gerarts
