Januari 2017 – Henk – 71 jaar – Fanatiek roeier
Een uit de hand gelopen diverticulitis kon bijna twee jaar geleden alleen nog maar door een operatie verholpen worden. Het aangetaste deel van mijn dikke darm was totaal verstopt, en niet meer te redden. Dus werd het verwijderd, en kreeg ik een colostoma. Voor mij als 71-jarige een hele schrik. Hoe nu met mijn wekelijkse baantjes (1 kilometer) in het zwembad – wat ik al 30 jaar deed? Hoe met het alleen of samen roeien op de Amstel – waar ik op mijn 66ste mee was begonnen?
De schrik zakte al snel weg. Door de goede begeleiding van het ziekenhuis en van de thuiszorg lukte het me vlot om met de stoma om te gaan. Daarbij hielp het wel dat ik voor mijn leeftijd redelijk gezond ben, en ook handig. Dat is geen verdienste, maar wel mooi meegenomen. Van lekkages of andere stomaproblemen heb ik geen last gehad. Mijn gewone dagelijkse leven kon ik weer goed oppakken, en door de plaats van mijn stoma, net boven de broekband, hoefde mijn kleding niet te worden aangepast. Mensen zonder stoma kon ik wel eens plagen met de opmerking dat ik mijn stoelgang beter kon plannen dan zij.
Een goede conditie was een voorwaarde voor het weer opheffen van de stoma. Dus ben ik weer gaan bewegen. Wandelen en fietsen: al een week of vijf na de operatie. Zwemmen? Op de site van Stomaatje had ik ook informatie gevonden over aangepaste zwemkleding, maar daar heb ik me niet aan gewaagd. De levertijd was erg lang, en ik voelde ook een beetje valse schaamte in het zwembad. Achteraf gezien helemaal niet nodig (zeker nu ik op de site ook recente verhalen lees over zwemmen met een stoma), maar zo werkte dat nu eenmaal bij mij.
En roeien? De belangrijkste beweging die je als roeier maakt is het stevig naar je toe trekken van het uiteinde van de roeiriemen. “Trek ze tegen je middenrif”, wordt aan de beginners geleerd. Maar als daar ergens een stoma zit? Op internet kon ik geen tips vinden over roeien met een stoma. Wel ontdekte ik op de site van mijn leverancier van stomamateriaal een band met een ingebouwde kunststof beschermkap, die over de stoma heen wordt geplaatst. En hij kon passend op de maat van je middel worden gemaakt. Bedoeld voor sporters, hoewel het roeien niet werd genoemd. Toch maar geprobeerd. En met succes. De band is breed (ongeveer 15 cm) en soepel elastisch, en sluit met klittenband. Ook als je beweegt blijft alles prima op z’n plaats zitten, ook het kunststof kapje. Het stomazakje past daar nog goed onder. Ik roeide wel steeds met een nieuw of net geleegd zakje. Het blijft natuurlijk niet leeg, maar het kapje was voor mij ruim genoeg om er zeker ongeveer 2 uur mee te kunnen roeien. Band en kapje pasten goed onder mijn gewone roeikleding, ook daar hoefde dus niets aan te worden veranderd.
Ik begon weer te roeien zo’n vier maanden na de plaatsing van de stoma. En altijd met 1, 2 of 3 mede-roeiers. Uiteraard wisten ze van mijn stoma, maar ze zagen daar geen enkel probleem in. Bij omkleden en gezamenlijk douchen is nooit een onprettige opmerking gemaakt. Zo heb ik ruim vijf maanden na de operatie weer gewoon kunnen roeien, zoals ik voor de operatie gewend was. Eén, en soms twee keer per week, zolang het weer het toestond. In die periode heb ik echter niet in m’n eentje geroeid. Zelfs een geoefende roeier kan in een 1-persoonsboot (skiff) gemakkelijk omslaan, en dat risico wilde ik met mijn ‘extra uitrusting’ niet lopen.
Speciale begeleiding heb ik hier niet bij gehad, maar heb ik ook niet gemist. Ik ben er niet op uit geweest topprestaties te leveren, dat was toch al niet mijn stijl van roeien. Van de stomaverzorgers in het ziekenhuis wist ik dat het niet verstandig is om met een stoma je buikspieren te vaak heel zwaar te belasten. Afgezien daarvan heb ik eigenlijk geen verschil ervaren met het roeien zonder stoma.
Iets minder dan negen maanden na de eerste operatie volgde de hersteloperatie, die is inmiddels bijna een jaar geleden. Afgezien van de littekens op mijn buik ben ik weer helemaal ‘de oude’, ook wat het roeien betreft. En ik zwem weer een hele tijd. Voor de 40 baantjes heb ik wel wat meer tijd nodig dan vroeger, maar dat wijt ik niet aan mijn stomageschiedenis.
