"Ik, Miek 31 jaar, ben het jongere zusje van Lynda, die op 13 januari 2006 een ileostoma heeft gekregen. Ze is mijn alles, mijn vriendin, mijn maatje.
In 1997 onderging mijn zus een operatie als gevolg van endometriose. Sinds deze operatie kampte ze met darmproblemen. Ze kon niet meer naar het toilet, met als gevolg enorme obstipatie. Medicijnen, gewone klysma's, hoogklysma’s en het spoelen van de darmen passeerden de afgelopen 8,5 jaar de revue. Op een gegeven ogenblik ging het écht niet meer. Ze kon niet meer eten, en viel enorm af. Uiteindelijk is ze met spoed opgenomen en twee dagen later kreeg ze haar stoma. Iets wat de doktoren altijd tegenhielden, omdat ze "alleen maar" obstipatie had.
In het begin wist ik eigenlijk niet beter dat mijn zus slecht kon poepen, medicijnen hoorden eigenlijk "gewoon" bij mijn zus. Windjes laten, ach zij kon het ongegeneerd doen. Maar als je op een gegeven ogenblik ziet dat ze enorm afvalt, zich ziek voelt en zichzelf als het ware aan het vergiftigen is, dan ga je je toch wel zorgen maken. Ik was bang dat ik mijn zus kwijt zou raken, het werd allemaal behoorlijk beangstigend. Zeker als je merkt dat de heren doktoren er ook een beetje te gemakkelijk over dachten.
De laatste controle die Lynda had voordat ze met spoed werd opgenomen, was ik met haar mee. De dokter was heel aardig, en stond er ietsje meer voor open om Lynda een stoma te geven. Al vond hij haar nog zo jong. Eerlijk gezegd wilde ik die man over zijn bureau trekken en zeggen; "Kijk dan naar haar! Het mag dan wel een jonge mooie vrouw zijn, maar ze is broodmager en gaat op deze manier dood als jullie niet snel ingrijpen!"
Toen Lynda een week later vroeg of ik haar naar de huisartsenpost wilde brengen, was ik wel een beetje opgelucht; eindelijk zou mijn zus geholpen worden. Maar toen zij naar de EHBO werd gestuurd en die haar, na haar een klysma te hebben gegeven, doodleuk weer naar huis toestuurde, was ik helemaal ontdaan; dit kan toch niet?? Gelukkig heeft zij de volgende dag de chirurg gebeld en werd ze meteen opgenomen.
Mijn allereerste gedachte toen ik hoorde dat mijn zus een stoma zou krijgen was: GELUKKIG! Ze wordt eindelijk geholpen en ze zal beter en oud worden. Toen ze "hem" eindelijk had, reed ik met knikkende knieën naar het ziekenhuis, denkend wat ik zou aantreffen. Maar toen ik daar aankwam, lag ze met een lach op haar gezicht te slapen, het was gewoon prachtig om te zien. Elke dag ging ze met sprongen vooruit, en binnen een aantal dagen mocht ze alweer naar huis. Het was eigenlijk helemaal niet vervelend om naar het ziekenhuis te gaan, want elke dag belde ze me, en klonk ze steeds opgewekter.
Mijn eerste indruk toen ik de stoma zag was wel; “Ja Lynda, nu moet je voortaan in een zakje poepen, nooit meer via de normale weg”. En dat besef maakte mij wel een beetje raar. Ik geloof dat ik de stoma als eerste heb gezien, in het ziekenhuis. Lynda liet hem bijna trots aan mij zien. Kort daarop moest ze verschoond worden omdat ze direct al lekkage had, en toen mocht ik meekijken. Ik vond het wel een heel raar ding. Ik heb toen ik 17 jaar was tijdens mijn stage in een verzorgingshuis wel een urostoma gezien en verzorgd, maar dat zag er heel anders uit in mijn herinnering. Daar stak geen rood "dingetje" uit. Ik dacht bij Lynda eerst dat dat later zou verdwijnen en dat het door de operatie kwam, maar dat was dus niet het geval.
Ik ben een prater, ik houd het dus niet voor me dat mijn zus een stoma heeft. In het begin hield ik het voor mensen die ons vaag kenden wel voor mezelf, zeker omdat ik Lynda niet in verlegenheid wilde brengen. Maar later werd Lynda er zelf ook steeds meer open over, dus hoefde ik mij niet meer in te houden. Iedereen die mij kent, weet dat mijn zus een stoma heeft, En dat vind ik fijn, want op die manier kan ik er ook open over praten.
Volgens mij heeft ze zelden meer last van haar darmen. Het is fijn voor haar dat ze op deze manier een plezierig leven kan hebben. Vervelend is wel, dat ze nu heel vaak misselijk is. Maar of dit door de stoma komt, dat weet ik eigenlijk niet. Ze moet nu wel opletten dat ze niet teveel in de zon zit, want ze verliest natuurlijk veel vocht en zout. Ze kan dus niet meer even spontaan mee naar het strand. Ze moet altijd water bij zich hebben, vochtige doekjes en verschoningsmateriaal, maar ik denk niet dat ze daar veel moeite mee heeft.
Ik denk dat de psychische verwerking bij Lynda nog het grootste struikelblok is, het besef is pas na een half jaar écht gekomen. Voor de rest zie ik persoonlijk mijn zus gewoon als Lynda, en niet als Lynda met stoma.
Mijn tip voor mensen die in hun omgeving te maken krijgen met een stomadrager: sta ervoor open. Het is geen schande om een stoma te hebben. Ik heb soms nog wel het idee dat er een taboe op rust. Ik kan er als niet-stomadrager natuurlijk niet veel over zeggen, maar ik denk dat een stoma voor de meeste mensen een verademing is. Als je ziet hoe mensen ervan opknappen, dan kan je eigenlijk maar één ding denken; het is goed dat een stoma bestaat! Anders zou het nog heel vaak fout kunnen aflopen.
Ik wil eigenlijk één ding kwijt. Ik ben het trotse zusje van een dappere, stoere meid, die dankzij haar stoma haar leven weer probeert op te pakken."
