Naar de SOS-kliniek
Jim, 68 jaar: In november 2014 begint mijn verhaal op Jakarta. Op een ochtend ontdek ik een pijnlijk gevoel tijdens het plassen en zie ik ook dat er bloed bij zit. Na een kort onderzoek bij de SOS-kliniek krijg ik te horen dat het een ontsteking is en word ik naar huis gestuurd met antibiotica. Na een paar dagen lijkt alles ook weer snel normaal te zijn.
Klont in de blaas
Maar 2 weken later gaat mijn urine weer naar oranje en daarna rood. Weer naar de SOS-kliniek dan maar. Ik ben ook heel snel vermoeid inmiddels en kom de trap niet meer op. Bij de kliniek krijg ik te horen dat ze een “ultra scan” gaan doen. Dit bleek een echo te zijn, waarop meteen te zien was dat er een klont in mijn blaas aanwezig was. Mijn betere gevoel was weg, net als mijn reisplannen. Die middag kreeg ik van twee doktoren te horen dat er een zware ontsteking in mijn blaas zat die er niet goed uitzag. Ik werd doorverwezen naar een uroloog in het ziekenhuis in Bintara waar ik een dag later al terecht kon. Ik nam een vriendin mee die mij kon helpen met vertalen. De uroloog ging een hele lijst met onderzoeken langs, waaruit aan het einde van de dag bleek dat het om blaaskanker ging. Het was zo urgent dat ik meteen daar moest blijven om te beginnen met bloedtransfusies. Ook zou ik twee dagen later al geopereerd gaan worden.
Alles laten bezinken en regelen
De schok was behoorlijk groot, en ik heb daarom gevraagd of ik eerst naar mijn appartement terug mocht om het een en ander te laten bezinken en alles te regelen. Ook moest ik mijn opdrachtgever informeren en vertellen dat ik dus vanaf de volgende dag in het ziekenhuis zou liggen voor minimaal een week. We hebben de dokter wel beloofd de volgende ochtend terug te zijn omstreeks tien uur, zondagmorgen, zodat ze mij konden opnemen en konden beginnen met de eerste bloedtransfusies. Eten die avond was bijna onmogelijk en ik was blij dat mijn vriendin Tika bleef, en een geweldige steun bleek te zijn. Nu ervaar je hoe belangrijk het is om niet alleen te zijn en iemand bij je te hebben die als steun bij je staat en je helpt, verzorgt en indien nodig, een arm om je heen legt of je hand vasthoudt. Aangekomen in het ziekenhuis werden we geweldig goed ontvangen en opgenomen. Het ziekenhuis was al door de verzekering op de hoogte gebracht dat alle kosten vergoed zouden worden en ik kreeg een kamer voor mijzelf waar Tika ook kon blijven.
Voorspoedig herstel
Tijdens de operatie werd ik plaatselijk verdoofd, waardoor ik duidelijk mee kon krijgen wat er gebeurde. Toch doezelde ik ook weg soms en dat was maar goed ook. Hoewel ik na de operatie erg moe was, voelde ik gelukkig geen pijn. Ik sliep die nacht als een roos en werd de volgende ochtend blij en uitgerust wakker. Die ochtend kwam er bezoek binnen vanuit mijn opdrachtgever, wat erg leuk en gezellig was. Later kwam de dokter vertellen dat alles goed was gegaan en dat het nog een week zou duren voordat de uitslag van de tumor bekend was. Ik mocht donderdag na nog wat bloedtransfusies weer naar huis, maar ik mocht nog niet terug aan het werk. Thuis ging het met sprongen vooruit en ik ging zondag zelfs voorzichtig wandelen. Maandag ging ik, tegen het advies van de dokter in, toch weer aan het werk. Deze afleiding had een uitstekende uitwerking op het beter worden en mijn conditie ging snel vooruit.
Terug naar Nederland
Een week later kreeg ik de uitslag van het laboratorium. Het bleek dat de tumor kwaadaardig was en inmiddels was ingegroeid in de blaaswand. Dit betekende dat zowel de blaas als de prostaat eruit moesten. De verzekering en een uroloog via een vriend gaven aan dat het verstandig was om zo snel mogelijk terug naar Nederland te komen. De terugreis werd zelfs door de verzekering gedekt dus ik hoefde me nergens zorgen over te maken wat dat betreft. Voor het eerst in 8 jaar was ik terug in Nederland met Kerst. Mijn opdrachtgever was erg begripvol en ik kon thuis ook verder werken gelukkig. De huisarts verwees mij op mijn verzoek door naar het Jeroen Bosch Ziekenhuis en met een paar dagen kon ik al terecht bij de uroloog Dr. Oddens.
Terug naar Jakarta om afscheid te nemen
De informatie die je kunt vinden op internet, hielp mij enorm om te relativeren en om een beslissing te nemen die ik nu, inmiddels 6 jaar nadat ik in november 2014 te horen kreeg dat ik blaaskanker had, nog steeds als de juiste zie en waarmee ik toch kon blijven doen wat ik wilde. De vele onderzoeken in het JBZ toonden ook aan dat de blaas en prostaat snel verwijderd moesten worden. Gelukkig was er nog geen indicatie van uitzaaiingen. De operatie zou in februari plaatsvinden, waardoor ik nog eerst terug kon naar Jakarta om mijn functie over te dragen en afscheid te nemen van vrienden, bekenden en Tika. Afscheid nemen in Jakarta deed toch wel pijn. Maar ja, het was tijd om terug te gaan en mij voor te bereiden op de operatie.
Naar het ziekenhuis voor de operatie
Naoual, mijn ex, bracht mij naar het JBZ waar ik werd ingeboekt en mij mocht melden bij urologie. In de dagen daarvoor had ik al een gesprek gehad met de stomaverpleegkundige waarbij we afspraken hebben gemaakt aan welke kant de stoma mag komen te zitten. Een van de dingen die duidelijk werden was ook dat wanneer de operatie begint, men eerst je lymfeklieren verwijdert, die meteen worden onderzocht in het laboratorium of er uitzaaiingen aanwezig zijn. Als dat het geval is wordt de operatie niet uitgevoerd en zal er, nadat je bent bijgekomen en een beetje van de operatie bent hersteld, met je worden overlegd hoe nu verder en wat de verdere behandelingsopties zijn. Gelukkig was ik hierop voorbereid, want deze informatie had ik al diverse keren op internet gelezen. Tijd om afscheid te nemen van Naoual die mij naar het ziekenhuis had gereden. Nadat zij met de dokter had afgesproken dat hij haar zou laten weten hoe het was verlopen na de operatie, ging zij terug naar haar huis.
Goed herstel
Na de operatie werd ik wakker op de intensive care, waar het nogal rumoerig was waardoor ik weinig rust kreeg. In de ochtend viel ik eindelijk pas in slaap en mocht ik ook weer terug naar mijn kamer. Ik kreeg te horen dat alles goed was gegaan gelukkig. De rest van de dag heerlijk veel geslapen. Wat eten en maar weer slapen. De dagen gingen snel, herstel ging goed en op donderdag kreeg ik te horen dat ik misschien wel met 11 dagen naar huis zou mogen. Goede zaak dus dat ik voor de opname nog zo mijn best had gedaan om met een goede conditie het ziekenhuis in te gaan.
Wennen aan de nachtzak
Op vrijdag de 13e kreeg ik van Dr. Oddens te horen dat hij goed nieuws had: er waren geen uitzaaiingen gevonden. Tranen van blijdschap en de emotie van de afgelopen maanden stroomden over mijn wangen. Een week later zou ik naar huis mogen. De zak op mijn buik, ik moest er toch op een dag aan geloven, na het weekend was het zover. Uitgebreid werd mij verteld wat waarvoor was, hetgeen ik inmiddels al had gezien op internet maar het is toch anders op het moment dat men het bij je gaat voordoen. In de avond werd ik aangesloten op een nachtzak die aan het bed hing. Hier moest ik even aan wennen, want je kunt je dus niet even in je slaap op je andere zijde draaien zonder dat die slang in de weg hangt of in de knel gaat zitten. Bewust op je zij liggen met de slang naar beneden was een noodzaak en hier dien je dus wel degelijk rekening mee te houden. Dat was wennen, heel erg wennen.
Ongelukjes met het zakje
Zaterdag kwam, de zondag kwam en opeens was het zover, na 13 dagen naar huis. Een van mijn beste vrienden, Jerry, kwam mij ophalen en bracht mij terug naar Berkel Enschot. Hij hielp mij met het doen van de boodschappen want je moet toch nog wat in huis hebben om te eten. De eerste dagen thuis verliepen zonder noemenswaardige problemen, maar helaas was dat van korte duur. Ik had regelmatig ongelukjes waarbij de klem van mijn zakje losliet, met lekkage als gevolg had. Dit was enorm frustrerend. Ik kreeg via de stomaverpleegkundige een afspraak met Hoogland Medical om een zak te vinden die beter aansloot en voor minder lekkages zou zorgen. Ook regelde ik wat thuishulp aangezien ik energie tekort kwam om alles zelf te doen. De nieuwe huidplakken maakten een enorm verschil en alles voelde beter.
Blij met mijn leven
Ik ging uiteindelijk in april weer aan het werk. Ik kreeg als contractor het verzoek om in Ierland te gaan werken voor drie maanden wat een goed begin leek doordat het zo dichtbij was. Hoewel ik in de volgende maanden nog weleens een ongelukje heb gehad, met name door mijn eigen toedoen, ben ik over het algemeen blij met mijn leven en het feit dat ik alles nog kan doen. Inmiddels is het 2021, werk ik alweer meer dan 5 jaar in Engeland, heb mijn vliegbrevet weer terug, kan en mag ik weer vliegen en heb ik afgelopen maanden weer een vast contract afgesloten ondanks het feit dat ik bijna 68 word. Ik neem in de ochtend de tijd om mijn stoma te verzorgen, neem genoeg reservemateriaal mee als ik ga reizen, zorg voor de juiste kleding en schaam me nooit om mijn stoma!
