Ik ben Linda, 21 jaar en kreeg op 14 februari 2006 (Valentijnsdag) mijn stoma. Ik kreeg een stoma door colitis ulcerosa. Na het proberen van vele medicijnen die niet aansloegen, zelfs de zwaarste niet, heb ik toch alles geprobeerd om een stoma te voorkomen. Er werd al zo vaak gepraat "Het is beter dat die zieke darm eruit gaat". Maar na 3 jaar meer in het ziekenhuis te zijn geweest dan thuis, op school of bij vrienden zag ik dat ik zo niet langer door kon gaan. Ik koos voor een stoma, al was er eigenlijk geen andere mogelijkheid meer. Mijn dikke darm is toen verwijderd en er is een ileostoma aangelegd.
Na 3 maanden was het idee om een pouch aan te leggen. Alleen op het moment dat de operatie bezig was zijn er extreme verklevingen in mijn buik geconstateerd en was een pouch geen optie meer. Er is toen een definitief ileostoma aangelegd. Helaas is het niet bij deze operatie gebleven er volgden er keer op keer meer problemen met een abces boven mijn rectum. De operaties die ik heb ondergaan zijn niet meer op één hand te tellen. Uiteindelijk is ook mijn rectum verwijderd.
Op 2 december 2008 is uiteindelijk mijn laatste operatie geweest. Dit zou eigenlijk 1 december moeten zijn maar ja, ik moest weer anders zijn en kreeg op 2 december nog een spoedoperatie vanwege een verkleving en een knik in mijn dunne darm. Ik heb nooit opgegeven tijdens mijn hele ziekteproces, en in het ziekenhuis heb ik altijd het doorzettingsvermogen gehad om door te gaan met school. Ik heb uiteindelijk mijn diploma dierverzorging gehaald en ben nu bezig met mijn laatste jaar paraveterinair (dierenartsassistente). Dit gaat zo goed dat ik na het behalen van deze opleiding fysiotherapie wil gaan studeren in Utrecht, als ik natuurlijk ingeloot word.
Maar nu ga ik praten over mijn passie paarden! De artsen en stomaverpleegkundige hadden me gezegd dat ik tot 6 weken na mijn aanleg van mijn stoma niet mocht paardrijden. Zodra die 6 weken voorbij waren reed ik al snel weer fanatiek op mijn pony Gindelle. Na de tweede operatie ging het helaas niet zo gemakkelijk. Ik moest weer een paar keer opgenomen worden. En toen werd Gindelle ook nog eens kreupel. Maar zodra ik en Gindelle ons maar iets beter voelden gingen we er weer helemaal voor. Ik merkte op dat moment geen verschil tussen het met en zonder een stoma paardrijden, ik moest alleen wennen aan het idee dat ik een stoma had en iets kwetsbaarder ben dan normaal.
Gindelle en Linda
De operaties na mijn tweede operatie hebben veel invloed gehad op mijn leven. Mijn passie voor paarden verdween voor mijn gevoel, maar diep in mijn hard was die passie er wel. Ik kon het niet meer opbrengen, conditioneel maar ook geestelijk niet. De interesse was er raar genoeg niet meer. Terwijl het altijd mijn grote liefde is geweest zag ik Gindelle als het ware niet meer staan, en ik kan je zeggen dat doet pijn. Ik kon niet meer rijden. Ik was zo moe. Pijn aan mijn zitvlak door mijn abcessen en een rectumamputatie, maar ook door de open buikwond ging het allemaal niet zo makkelijk meer.
Gelukkig is er tijdens mijn ziekteperiode een hond bijgekomen: Lot. We hadden ook al een Mechelse herder, die voelt aan als het met mij niet goed gaat. Ik hoef niet één nacht weg te blijven of ze is van slag, ze is zo op mij gericht, dat is super. We kregen Lot van een kameraad van me vader (veehandelaar). Lot is een Working kelpie, een ras uit Australië dat vee drijft. Eigenlijk had mijn vader haar gekregen, maar het is uiteindelijk mijn hondje geworden. Zo is er nog een passie ontstaan: het trainen van honden. Ik train Lot bij de schapen en in de behendigheid. Inmiddels zijn er nog twee honden bijgekomen. Een dochter van Lot, daar ga ik binnenkort mee trainen bij de schapen. En nog een afgerichte Border collie voor bij de schapen.
Aangezien helaas maart 2010 onze vorige Border collie is overleden moest er een andere hond komen om mijn vader te helpen bij de schapen. Inmiddels geef ik ook les op een hondenschool aan pups en nieuwkomers op de hondenschool. Dit vind ik erg leuk en hierdoor is er een ander passie bijgekomen. Deze dieren zijn er altijd als ik thuis kom en voelen aan hoe ik me voel. Ben ik moe dan vinden ze het prima maar heb ik energie dan willen ze daar ook van profiteren en gaan we lekker aan de slag bij de schapen of andere leuke bezigheden. Ik kon mijn energie goed verdelen bij mijn honden, alleen niet bij mijn pony. Ik kon het op een of andere manier niet opbrengen.
Maar ik kan je zeggen dat mijn passie voor paarden weer terug is! Ik ben gaan rijden op Shires met een paar vriendinnen (heb ik eindelijk weer gekregen na al die jaren ziek zijn, mijn hele sociale vriendenkring was weggevallen op twee vriendinnen na). En na die rit van 3 uur (ja, we deden het gelijk goed!) zijn werkelijk waar mijn kriebels helemaal terug. De volgende dag ben ik op Gindelle gaan rijden en probeer ik dit nu minimaal om de dag vol te houden, ook al is het 5 minuten. De passie voor paardrijden is weer terug!
Ik heb in mijn beginjaren na de operatie altijd met een steunband gereden. Ik heb deze steunband met kap aangevraagd bij de medische speciaalzaak. De steunband geeft je steun en de kap bescherming voor je stoma. Het is een veiliger gevoel omdat het je buik bescherming en steun biedt. De bandage verminderd de kans op een breuk. Ik heb ook een jaar terug een steunbroekje aangevraagd, daar heb ik in de tussentijd ook meegereden en geeft je ook steun in je buik tegen de schokken van het paard. Het is denk ik persoonlijk wat het lekkerst zit.
Mijn stomaverpleegkundige adviseert mij om zeker wel wat om mijn buik te gebruiken. Op het moment rijd ik niet met een bandage of een steunbroekje maar met een strakke zwangerschapsband om mijn buik. Met een goede rijbroek geeft dit mij voldoende steun in mijn buik en kan ik me soepel bewegen op het paard. Ik raad ook zeker aan om een bandage of een steunbroekje te gaan gebruiken, zeker vers na de operaties, maar ook in een later stadium. Het geeft je buik steun, een paard blijft natuurlijk een dier (vluchtdier), er kan altijd wat gebeuren en zo weet je zeker dat je er wel iets aan doet om je buik te beschermen.
Ik gebruik sinds een jaar (soms had ik toch de energie om te rijden) ook een extra gelpad op het zadel van mijn paard, hier vang ik de schokken van mijn zitvlak op en heb ik niet zoveel pijn als ik ga rijden. En houd ik het ook langer vol. Deze zijn gewoon te verkrijgen bij een paardenwinkel.
Als ik paardrijd vergeet ik werkelijk alles om me heen, ik ben weer aan het genieten. Ik kom misschien niet meer terug op mijn oude niveau, maar dat hoeft ook niet meer zolang ik maar plezier heb ik het paardrijden. Niets is belangrijker dan ergens plezier in hebben. Ik kijk nu zowel elke dag weer om naar Gindelle als mijn vier honden. Ik moet mijn dag goed indelen want alles gaat niet tegelijkertijd, mijn moeheid breekt me nog elke dag op en is iets waar ik mee moet leren leven. Het is een kwestie van plannen. Maar ik laat mijn paarden en honden daar niet onder lijden, die zijn me lief en moet ik geven waar ze recht op hebben.
Mijn tips:
- Rijd met een steunband (+kap) of een steunbroekje. Of iets anders wat steun geeft aan je buik en stoma.
- Koop een goede rijbroek die goed valt op je buik.
- Schaf eventueel een gelpad voor op het zadel aan, ik heb er veel voordeel van na mijn rectumamputatie.
- Leeg je zakje voor het rijden en gebruik eventueel indikkingscapsules om klotsen tegen te gaan.
- En ga niet stoppen met paardrijden omdat je een stoma hebt of een rectumamputatie hebt gehad, het kan allemaal zolang je maar naar je lichaam luistert. Het rijden geeft mij zoveel plezier dat mijn dag weer goed is.
