Al vanaf mijn 16e heb ik de ziekte van Crohn. Deze heb ik jarenlang onder controle weten te houden met het gebruik van het medicijn Humira. Helaas werd mijn lichaam hier resistent voor en kwamen de ontstekingen terug. Toen ik in november 2013 in het ziekenhuis terecht kwam had ik ontstekingen van mond tot kont, met hierbij abcessen en fistels. Na 3 weken antibiotica en een hoge dosering prednison werd door de artsen besloten een (tijdelijk) ileostoma te plaatsen om mijn darmen tot rust te laten komen. Op 16 december 2013 ben ik geopereerd.
Na de operatie verdwenen de meeste ontstekingen al snel, het grootste abces en de fistels waren wat minder makkelijk weg te krijgen. Hiervoor ben ik nog meerdere malen opgenomen in het ziekenhuis. Sinds september 2014 is alles rustig en ik hoop dat dit voorlopig zo blijft!
Al vrij snel na mijn operatie heb ik mijn grote hobby en favoriete sport zwemmen weer opgepakt. Dit was geloof ik in februari al. Natuurlijk vond ik dit spannend en de eerste keer heb ik alleen maar wat heen en weer gedobberd in het recreatiebad. Gelukkig deed het stomamateriaal wat het hoort te doen en dankzij mijn badpak zag niemand het stomazakje zitten.
Ik heb jarenlang zwemmen als echte sport beoefend, ik heb elk denkbaar diploma gehaald en vervolgens nog een paar jaar actief synchroon gezwommen. Aan het recreatiebad had ik dus al snel niet meer genoeg. Ik ben elke woensdag gaan zwemmen en mijn conditie op gaan bouwen. Ondertussen zwem ik weer makkelijk 1,5 kilometer en doe ik hierna nog mijn synchroon zwemoefeningen. Na het zwemmen heb ik vaak wel last van jeuk onder het stomazakje, maar na ik ga altijd direct thuis douchen, hierbij wissel ik dan ook het stomamateriaal.
Naast zwemmen doe ik sinds kort ook weer aan Pole Fitness. Dit deed ik voor ik ontstekingen kreeg ook en dat vond ik erg leuk! Het is een zware sport, waarbij je volgens mij elke denkbare spier in je lichaam gebruikt. Ook klem je met je buik tegen de paal en bij een verkeerde beweging kan je hier ook nog wel eens tegenaan knallen. Spannend dus om hiermee weer te beginnen!
Eerst dacht ik dat dit eigenlijk niet meer kon met een stoma, dus heb ik contact opgenomen met de instructrice om te vragen of zij dacht dat het mogelijk zou zijn. Samen hebben we afgesproken dat ik het gewoon zou proberen en ik niet mee zou doen aan de oefeningen die niet goed voor mijn stoma zijn.
Tijdens het Pole Fitnessen draag ik een breukband met hierop een cap, zodat mijn stoma beschermd wordt. De eerste keer was natuurlijk super spannend. Ik heb deze les denk ik wel elke 5 minuten gecontroleerd of alles nog wel goed zat. Gelukkig bleef alles zitten zoals het hoort en naarmate ik vaker ben geweest durf ik weer aan steeds meer onderdelen mee te doen. Wanneer er een bootcamp of battle les is (zwaardere trainingen), doe ik het gewoon wat rustiger aan als de rest. Niemand kijkt hier gek van op en de instructrice houdt rekening met mij.
Na een oefening ondersteboven in de paal ging er iets mis. Ik stond nog bij te komen van de gekke capriolen die ik zojuist had uitgehaald toen een ander meisje tegen me zei: “euh, volgens mij gaat er iets niet goed” en ze wees naar de grond. Mijn stomazakje was gescheurd en de grond zat onder de spetters. Snel ben ik naar de wc gerend om het zakje te wisselen. De vriendin waarmee ik dit samen doe zorgde ervoor dat in de zaal alles schoon werd gemaakt. Natuurlijk vond ik dit vervelend en schaamde ik me een beetje. Maar het is zoals het is, ik heb de stoma nou eenmaal en laat me niet tegenhouden in de dingen die ik graag wil doen.
In het zwembad en in de sportschool is iedereen erg begripvol. De meeste mensen vinden het juist stoer dat ik zoveel onderneem met mijn stoma. Vragen beantwoord ik altijd graag en ik doe zelf niet mysterieus over het zakje op mijn buik, misschien dat anderen er hierdoor ook heel goed en relaxed op reageren.
Voor het sporten eet ik vaak een klein beetje, makkelijk verteerbaar maar voedzaam. Een vol zakje tijdens het zwemmen of fitnessen vind ik niet prettig. Ik eet ook altijd na het sporten weer. Tijdens het sporten zorg ik er voor dat ik genoeg water drink.
Ik sport dus regelmatig en houd hiermee rekening met de stoma. Zware buikspieroefeningen sla ik bijvoorbeeld over en ik draag altijd mijn breukband. Ik heb weleens aan mijn stomaverpleegkundige gevraagd of het risico op een stomabreuk groter is wanneer je zulke intensieve sporten beoefent. Zij vertelde mij dat je een stomabreuk al kunt krijgen van niezen of hoesten, sindsdien maak ik me hierover maar niet meer zo druk.
Tegen iedereen, maar zeker tegen jonge mensen als ik, zou ik willen zeggen: laat je stoma je niet tegenhouden om een actief leven te leiden! Alles kan, alleen moeten wij net even wat beter opletten. En we hebben de stoma juist gekregen om een vol leven te kunnen leiden. Neem het ervan, pluk de dag!
