Binnen een uur op de operatietafel
Laika, 57 jaar: Perforatie en obstructie door diverticulitis zorgden ervoor dat ik op 23 november 2013 onder het mes moest. Eerder in mijn leven was ik alleen nog maar geopereerd aan een gebroken arm, dus dit was nieuw voor mij.
Eigenlijk heb ik mij niet kunnen voorbereiden op deze operatie. Ik kwam in het ziekenhuis en lag een uur later op de operatietafel. Ik weet nog goed dat ze bij de SEH vroegen wat de klachten waren en ik resoluut zei dat ik een darmafsluiting dacht te hebben. Dat vonden ze heel onwaarschijnlijk, maar ik had wel gelijk.
Waarschijnlijk een stoma
Er werd mij verteld dat er waarschijnlijk een stoma zou worden aangelegd. Ze hebben ook over vuil door de lekkage verteld, maar dat bleek uiteindelijk mee te vallen. Waarschijnlijk omdat de obstructie voor de perforatie zat, zodat de ontlasting niet in de buik kon worden geperst. De vervuiling door pus kon hierdoor goed worden behandeld met antibiotica. De sfeer in de OK was gelukkig opgeruimd, en de chirurgen klonken positief. Het leek een beetje een routine, dus ik was absoluut niet ongerust.
Na de operatie: maag kon geen zuur afvoeren
Zo goed als de operatie is gegaan, de herstelperiode hierna was toch niet echt fijn. Door de obstructie lag mijn darm stil en kon de maag het zuur niet meer afvoeren. Dat resulteert in een 2 liter zuur per dag. Die moest worden afgezogen (een dag voor de operatie heb ik het uitgebraakt en toen braakte ik zowat een emmer vol). Na de operatie kon ik nauwelijks braken omdat ik pijn had aan de operatiewond. Op dat moment moest een maagsonde worden ingebracht en dat is niet prettig.
Een maagsonde
Na de operatie kon ik vrij snel weer lopen, maar niet eten of drinken. Na een paar dagen kreeg ik een maagsonde voor voeding. Dat werkte niet goed, daarna is een “centrale lijn” aangelegd waardoor ik voeding kreeg. Na een paar dagen kwam de maag weer op gang en kon ik weer drinken. Dat is nog steeds een belevenis. Ik had een bekertje water staan, waarin ik af en toe een sponsje doopte om mijn mond vochtig te houden. Als ik dat bekertje op zou drinken kwam ik in een gigantische hik bui terecht. Dat deed ik dus niet.
Toch snel herstel
Op een gegeven moment kwam echter de broeder binnen en die zei dat ik weer mocht eten, hij kon dat blijkbaar zien aan het afgevoerde sap. Ik trok toen de stoute schoenen aan en dronk in één keer het bekertje leeg. Het ging goed! Daarna knapte ik vrij snel op. Achteraf zie ik geen probleem. In die week dacht ik echter dat het nooit meer goed zou komen; vooral de nachten waren verschrikkelijk.
Leren omgaan met de stoma
De zorg in het ziekenhuis was prima. Je hoort mij echt niet klagen dat de zorg slecht is. Iedereen doet zijn uiterste best om je het zo comfortabel mogelijk te maken. Na 10 dagen mocht ik naar huis en daar kreeg ik thuiszorg voor het leren omgaan met de stoma. Dat ging ook probleemloos. In de meeste gevallen keken ze gewoon toe, want ik wilde zo snel mogelijk weer normaal functioneren. Deze 10 dagen in het ziekenhuis waren volgens mij precies goed. Zaterdag startte de maag weer, hierna nog even twee dagen om die maag weer goed op gang te krijgen. Een dag eerder had eventueel gekund, maar daarvoor voelde ik me op dat moment te onzeker.
Doorligplek op mijn stuitje
De eerste dagen thuis had ik met de stoma geen problemen, maar ik had wel wat last van de grote plak. Die trok in eerste instantie behoorlijk aan mijn buik. Ik dacht dat dat zo zou blijven, maar uiteindelijk voelde ik er helemaal niks meer van. De eerste dagen voelde ik me wel wat lamlendig; de eerste weken had ik last van een doorligplek op mijn stuitje (ontstaan doordat ik ’s nachts in een hoek in bed lag om oprispen van het zuur te voorkomen). Die doorligplek heeft me een tijdje parten gespeeld. Ik kon moeilijk zitten op een zachte stoel, omdat het kussen tussen de billen drukte. Op een harde stoel had ik dat probleem niet. Ik heb het in eerste instantie opgelost door een zitplaat (zachte plaat voor onder de knieën voor wanneer je in de tuin werkt) te gebruiken. Die legde ik onder mijn bovenbenen, zodat mijn zitvlak in de lucht hing. Dat werkte wonderwel (misschien patent op aanvragen). Stoma zelf was uiteindelijk geheel in de dagelijkse praktijk ingebed. Ik heb er totaal geen last van gehad.
Weer aan het werk
Na ongeveer een maand of twee ben ik weer gaan werken; eerst halve dagen. Nog een maand of twee later maakten ze een fout in het rooster, zodat ik ineens weer voor 75% werkte. Dat heb ik zo gelaten tot twee maanden voor de hersteloperatie. Regelmatig sta ik tijdens het werk even op en ga ik een stukje lopen. Als ik tekst moet lezen, zet ik dit op de Ipad en loop ik door de gang de tekst te lezen (niet buiten want dat is gevaarlijk). Ongeveer een maand of vier na de operatie kon ik weer in mijn ‘oude’ ritme meedraaien. Ik heb wel wat blijvende schade, mogelijk door de narcose. Vroeger kon ik tien dingen tegelijk, maar dat kan ik nu niet meer. Daarentegen kan ik wat ik wel doe, geconcentreerder. Je verliest wat en je wint wat.
"Ik voel geen aandrang meer"
Nu gaat het heel goed met me. In december 2014 is de stoma opgeheven en kan ik weer redelijk normaal ontlasten. Ik ben alleen erg winderig. Gelukkig kan ik goed onderscheid maken tussen wind en ontlasting (het is nooit fout gegaan). Een nadeel is dat ik geen aandrang meer voel. Ik moet dus bijhouden wanneer de laatste ontlasting was en dan gewoon gokken dat het weer tijd is. Soms heb ik het gevoel dat er een bankkluis met munten uit een kraan valt; een dergelijk geluid maakt het en soms voel ik de ontlasting doorschieten, mogelijk omdat de zwanenhals eruit is gehaald.
"Ga niet googlen, maar blijf bij 1 informatiebron"
Ik raad anderen aan een informatiebron te kiezen en hierbij te blijven. Ga niet wild zitten googlen, want je ziet vaak alleen die gevallen waar het mis gegaan is. Met een simpele Google zoekopdracht vind je allerlei teksten over naadlekkages etc. Dat maakt je er niet geruster op. Vraag het gewoon aan de arts. Hij heeft voldoende kennis en weet ook de context.
Fijn dat het voorbij is
Ondanks dat ik weinig last van de stoma had, ben ik toch blij dat het weer gewoon is. Extra last gaf het niet, maar het is toch fijn dat het voorbij is. Vroeger dacht ik dat een stoma een probleem is voor oude mensen, maar ik ben tot de ontdekking gekomen dat het helaas ook bij jonge mensen veel voorkomt. Dat vind ik een sombere constatering. Wat me verder opviel is dat in de tijd dat ik een stoma had ik het consistent een “omleiding” noemde en nu ik ervan af ben weer gewoon stoma. Dat zegt wel iets over de mindset.
