Laika, 57 jaar vertelt over de oorzaak van zijn stoma, gecompliceerde diverticulitis (met darmperforatie en obstructie)
"De pijn rechts onderin mijn buik begon ongeveer 10 jaar geleden. De pijn verdween na ongeveer een week. Na een jaar kwam het weer terug, maar omdat het eerder ook overging ben ik uiteindelijk niet naar de huisarts gegaan. Daarna kwam en ging het met enige regelmaat en ik begon het te beschouwen als mijn “oude kwaal” en vond het lastig, maar klaarblijkelijk niet gevaarlijk.
Twee jaar geleden tijdens mijn vakantie werd het erger, maar ik was op een wat lastige plek en dacht twee dagen later (toen ik weer in de bewoonde wereld zou zijn) wel naar de arts te gaan, maar doordat ik een paar dagen gewandeld had, ging het weer over. Een jaar later kwam het weer in die vorm terug, maar toen zat ik met werk en had ik niet de gelegenheid om te wandelen. Waarschijnlijk is het toen verergerd. Het ging niet meer over en uiteindelijk eindigde ik de zaterdag daarop voor een spoedoperatie in het ziekenhuis. Hier kreeg ik te horen dat het gecompliceerde diverticulitis is.
Ik reageerde heel gelaten op deze uitslag. Ik nam het in mij op en was al lang blij dat het geen kanker was. De laatste dagen voor de operatie was ik sowieso in een stemming van “wat kan het me schelen”. Ik berustte er eigenlijk heel makkelijk in. Die weken voor de operatie ging ik er bijna automatisch vanuit dat het niet meer zou oplossen. Na de operatie ging het een stuk beter en na enige maanden ging het zelfs beter dan ruim voor de operatie. De kwaal heeft me blijkbaar toch al langer parten gespeeld.
Oorspronkelijk vond ik het idee van een stoma verschrikkelijk, maar toen het uiteindelijk zo ver was, zag ik het als een noodzakelijk kwaad en kon ik er goed mee leven. Het enige probleem dat ik ermee had was dat het nog wel eens een vervelend geluid maakte. Ik heb van 23 November 2013 t/m 15 december 2014 een eindstandig stoma gehad, dit was absoluut noodzakelijk. Toen het me medegedeeld werd had ik er eigenlijk geen moeite mee. Ik liep al vier weken met zware klachten en ik was blij dat het opgelost werd. Daarbij klonk het eigenlijk vrij “gewoon” op de manier dat de artsen het meedeelden.
Het wennen heeft even een week geduurd, maar daarna was het weer als vanouds. Ontlasting kwam weer gewoon en de braakneigingen (veroorzaakt door de afsluiting) waren meteen over. Wat ik nog wel een maand had was dat de maag en de darm niet helemaal synchroon liepen, waardoor ik na het eten altijd snel een vol gevoel had. Bovendien lag mijn darm de eerste week stil, waardoor het maagsap met een hevel moest worden afgezogen. Als ik ook maar een hap eten nam, lag ik uren te hikken. Dat is echter na een week opgelost en na een maand liep de spijsvertering weer als vanouds.
Per dag verschoonde ik twee keer en de plak verving ik drie keer per week. Ik had er al vrij snel weinig moeite mee, ik keek er een klein beetje tegenop, maar dat mocht eigenlijk geen naam hebben. Ik heb gelukkig geen last gehad van lekkages. Twee keer ben ik het zakje verloren toen ik snel opstond. Ik ontdekte dat de sluiting weleens kon losraken. Vanaf dat moment controleerde ik het even voor ik opstond. Daarna was dit geen probleem meer. Wel lastig was de gasvorming. Dat is na mijn operatie een stuk erger geworden, waarschijnlijk omdat er een behoorlijk stuk darm mist. Dat is ook wel vervelend, want de ontlasting stinkt op een totaal andere manier als normale ontlasting. Mogelijk wordt er minder gas door de darm opgenomen. Eigenlijk heeft de stoma niet veel klachten gegeven in het dagelijks leven. De stoma was eigenlijk het begin van herstel van een kwaal die ik al tien jaar had. Het is een fase naar een nieuwe realiteit.
Over het algemeen bood ik mijn verontschuldiging aan aan de personen in mijn omgeving als de stoma weer eens herrie maakte, maar iedereen zei dat het niet erg was. Mijn omgeving was uiterst begripvol. Ik heb niemand meegemaakt die er op een of andere manier problemen mee maakte. Ik praat soms weleens te gemakkelijk over mijn gezondheid. Voor mij is het de gewoonste zaak van de wereld geworden, maar voor anderen niet. Als ze dan gaan vragen hoe het gaat, krijgen ze soms net even te veel details. Daar heb ik later ook wel mijn verontschuldigingen voor aangeboden.
Nadat gebleken was dat het niet kwaadaardig was, heb ik eigenlijk maar een paar vervolgbezoeken aan de poli gebracht. Op dit moment heb ik alleen nog maar last van de grote hoeveelheid gasvorming, verder niks. Ik dacht lange tijd dat ik aan een burnout leed, maar dat was klaarblijkelijk een gevolg van de diverticulitis. Die “burnout” ben ik nu ook kwijt. Nadeel met de stoma was wel dat een vakantie voor langere tijd lastig is. Je moet dan te veel materiaal meenemen, maar dat zie ik als een luxe-probleem. Ook als je voor een paar dagen weg gaat, moet je materiaal meenemen, maar daar moet ik niet over klagen.
Het vooruitzicht is gelukkig uitstekend. Ik weet natuurlijk niet hoe het zich gaat ontwikkelen, maar vooralsnog gaat het prima en hoef ik ook niet meer terug te komen voor controle. Toen ik deze kwaal voor het eerst kreeg dacht ik: Het hoort bij het ouder worden. Te snel denk je dat dit gewoon een onvermijdelijk traject is. Nu weet ik dat als je kwalen hebt die steeds terugkomen (terwijl je er vroeger geen last van had) het zeker niet altijd “ouderdom” hoeft te zijn. Een bezoek aan de arts in zo’n geval kan veel leed (en kosten) voorkomen."
