Mijn naam is Kees, 54 jaar. Ik ben in 1974 begonnen als leerling bedrijfswagenmonteur. Met wat opleiding en cursussen kwam ik tot 1e monteur en in 1982 A.P.K. cursus. Tot mei 2007 monteur/ keurmeester zware voertuigen, daarna bij een andere baas alleen keuren.
Op maandag 9 maart 2009 werd ik ‘s morgens om ongeveer 8.15 op mijn werk ziek. Het leek een buikgriepje. Mijn collega’s hebben het keuren voor me waargenomen. Een week later kreeg ik te horen dat het darmkanker was en het een lange tijd zal duren. Twee van de twaalf collega’s (die ook A.P.K. bevoegd zijn) hebben het gezamenlijk voortgezet.
Op 31 juli 2009 kreeg ik een stoma. De informatie was zeer goed. Begeleiding is wel nodig voor bevordering van genezing, wat ik ook gekregen heb. Maar bepaalde dingen moet je toch zelf uitzoeken. Onder andere bepaalde informatie hoe je iets aanpakt, bijvoorbeeld hobby’s als fietsen, wandelen, kleding, aanpassingen thuis. Het werk doe ik hetzelfde als voor maart 2009. Ik kan nog dezelfde baan uitoefenen en ben niet omgeschoold.
Het re-integreren ging goed, maar wel langzaam begonnen. De eerste maand begon ik met een paar uurtjes per week, steeds wat meer werken en na 4 weken 100%, 40 uur per week. Het UWV kwam met andere plannen maar dat zag ik niet zo zitten.
Dit is bij iedereen verschillend, bij de één gaat het sneller dan bij de ander. Ik begon 45 weken na de operatie weer met werken. In het begin was het UWV nogal fel, maar nu zie je ze niet meer (ze kunnen aan mij niets meer verdienen denk ik).
Mijn baas vond het zeer triest, maar heeft er altijd op vertrouwd dat alles goed zou komen en ik mijn werk weer zou kunnen hervatten met eventuele aanpassingen (wat uiteindelijk niet nodig bleek). Hij wilde mij niet kwijt en heeft me in de 80 weken dat ik arbeidsongeschikt was vele keren bezocht om te kijken hoe het met mij ging.
Het zijn er twaalf, mijn collega’s. Zeer positief: kaartjes , fruitmanden, interesse in mij (bijvoorbeeld als ik even een kijkje kwam nemen op het werk); hoe gaat het, hoe is het nu, kunnen wij iets voor je doen?
Mijn werkdag: 8.00 beginnen, 10.00 tot 10.15 koffie, 12.30 tot 13.00 pauze, 15.00 tot 15.15 koffie en om 17.00 uur einde werkdag. Een stoma en werk gaan buiten mijn verwachtingen om zeer goed samen. Het enige wat anders is, is dat ik ongeveer 25% van mijn krachten kwijt ben. Maar daar heb ik fantastische collega’s voor die me helpen! Het bukken tot een bepaalde hoogte is lastig, maar daar heb je knieën voor of bepaalde hulpmiddelen zoals een heftruck , steekwagen etc. Ik mag alles eten en drinken en gebruik geen medicijnen.
Mijn tips voor anderen: blijf positief! Ik ben in totaal 80 weken arbeidsongeschikt geweest. Het is niet niks, maar aan alles komt een eind en het is voor 100% te genezen ( is mij vanaf het begin verteld). Daarna kun je weer met plezier werken. Ik had geen andere keus dan een definitief stoma voor de rest van mijn leven, en werken of wat dan ook is altijd beter dan in een hoekje kruipen.
Erover praten (niet iedere dag of week) met je collega’s. Of als ze je iets vragen altijd antwoord geven, vinden ze waarschijnlijk interessant. Blijf in contact met het bedrijf en eventuele collega’s. Open en eerlijk blijven, dan komt de rest vanzelf.
Ik ben zeer tevreden en ga iedere dag met plezier naar mijn werk. Met mooi weer, als het werk toelaat, neem ik vrij en geniet van de natuur. Nu kan het nog, straks ben je er 80 en hebt je misschien een rollator, dan gaat het moeilijker om ergens te komen. Dus ik geniet nu!
