"Ik ben Claudia, 26 jaar en heb al ongeveer 14 jaar een Malone stoma. Ik heb de stoma gekregen omdat mijn darmen al vanaf mijn geboorte bijna niks doen. In het begin kreeg ik klysma’s, medicijnen, spoelen via de anus etc. Totdat bijna niets meer werkte, toen heb ik de stoma gekregen.
Mijn kinderwens was altijd groot. Ik ben dol op kleine kinderen en wilde zelf ook graag moeder worden. Maar omdat mij ooit eens is verteld dat een spontane zwangerschap er niet in zou zitten, dit omdat ik vaak geopereerd ben in dat gebied (aan de darmen, blaas, nieren), had ik niet verwacht dat het mogelijk zou zijn. Ik heb de wens nooit naast me neergelegd maar had wel in mijn achterhoofd dat ik misschien nooit moeder zou kunnen worden.
Tot op een ochtend, ik was nog maar 2 dagen over tijd, misselijk en voelde me erg vreemd. Ik dacht: zou het dan toch?!? Na een test was het overduidelijk: we kregen een kindje! Enorm blij waren we. We waren er nog helemaal niet mee bezig, dachten “het komt wel, we zijn nog jong…” . En dan zo *pats boem* was het raak. Een wonder!
De zwangerschap begon met misselijk zijn en veel overgeven… Helaas is dat de hele zwangerschap niet weggegaan. Maar verder voelde ik me best oké. Ik was een beetje angstig hoe het met mijn stoma en darmen zou gaan, dit besprak ik ook met de huisarts. Die vond het verstandig om bij de gynaecoloog onder controle te gaan in plaats van de verloskundige. Hier kreeg ik iets vaker een controle, vooral op het laatst. Verder werd er elke controle een echo gemaakt om naar de groei van het kindje te kijken en mijn darmen werden in de gaten gehouden.
Ik heb vooral op het laatst last van verstoppingen gehad, samen met de gynaecoloog en de stomaverpleegkundige hebben we hiervoor steeds naar oplossingen gezocht. Het was goed te doen. Natuurlijk baalde ik er soms wel eens van dat het niet helemaal lekker liep, maar dat heeft elke zwangere wel, denk ik. Ik heb tijdens de zwangerschap microlax, magnesiumoxid gebruikt en verder spoelde ik dagelijks en bij een verstopping spoelde ik af en toe ook nog eens via de anus. Normaal heb ik geen medicijnen en spoel ik om de dag.
Al met al was het dus goed te doen. Wel had ik vaker lekkages. Vooral aan het einde van de zwangerschap, toen kwam de boel een beetje in de verdrukking. Heel apart ook dat mijn zoontje altijd aan de kant van de stoma zat. Ik kon het wel eens wegdrukken maar altijd ging hij weer naar die plek terug. Dat was op het laatst nog wel vervelend, want hij werd groter en er kwam dus meer druk op mijn stoma te staan, met als gevolg veel lekkages.
Met de gynaecoloog heb ik afgesproken een gewone bevalling te proberen, wel in het ziekenhuis. Mocht het niet lukken dan zou het een keizersnee worden, maar dan wel verticaal om zo mijn stoma niet te beschadigen. Gelukkig is het niet zover gekomen en ben ik via de natuurlijke manier bevallen. De bevalling is ingeleid met 41 weken. Dit ook omdat ik 2 cm ontsluiting had maar het niet verder ging omdat we veel spanningen in mijn familie hadden. Mijn vader had de diagnose longkanker gekregen, dat hoorde hij twee dagen voor mijn bevalling.
De bevalling ging heel snel en voorspoedig. Ik ben om 8 uur aan een infuus gegaan en vanaf 9 uur begonnen de weeën. Na een hele krachtige weeënstorm mocht ik om 11 uur al persen. Helaas heeft dat persen bijna een uur geduurd, om 10 voor 12 is Yari geboren.Tijdens het persen deed mijn stoma enorm veel pijn en er stond behoorlijke druk op, maar met een kruik en af en een doek die ik er op kon drukken was het wel te doen. Met Yari was alles goed. Hij keek ons gelijk heel helder aan. En hij was kerngezond! We mochten diezelfde dag nog naar huis.
Mijn herstel ging ook prima. Twee dagen erna ben ik gaan spoelen en het ging gelijk goed, ik heb er geen problemen mee gehad. De zwangerschap is me 100 procent meegevallen. Tuurlijk had ik er baaldagen tussen zitten, maar wie heeft dat niet! Het wondertje wat er voor terug is gekomen maakt alles goed.
Ik ben zelfs opnieuw zwanger! Nu alweer ruim 35 weken, dus de laatste loodjes. Helaas heb ik nu wel wat meer last van verstoppingen, we zijn druk bezig om deze te verhelpen. Maar waarschijnlijk blijft het zo totdat de kleine er is. Gelukkig hoef ik niet meer zo lang en als het zo blijft dan willen ze me zeker niet laten overlopen en zal ik indien mogelijk is na de 38e week wel ingeleid worden. Maar wie weet gaat het nog wel beter. En als ik denk wat voor moois ik er voor terugkrijg dan kan ik niet klagen, het komt wel goed!"
