Franca:
Op maandag 19 april 2010 was het zover: ik ging voor mijn langverwachte stomahersteloperatie. Ondanks dat ik er wel wat meer aan gewend was dan in het begin, heb ik het stoma nooit geaccepteerd en wilde er dus ook dolgraag weer vanaf. Officieel had ik veel langer moeten wachten op de operatie; ze willen 3 maanden tussen de laatste chemo en een nieuwe operatie. Maar omdat ik alweer parttime aan het werk was en al een weekje was gaan snowboarden vond de chirurg me fit genoeg om de operatie te doorstaan. De operatie werd tweeledig. Opheffen stoma en het herstellen van mijn buikwond. Doordat deze wond open gelaten was na de laatste operatie had ik een soort kanaal met wild vlees van borst tot schaambeen (zie hier voor de foto's van haar open buikwond).
Om 7.45 uur moest ik me melden in het ziekenhuis; de operatie zou om 10.15 uur zijn. Ik hoefde geen klysma of vieze laxerende citroendrankjes te nemen. Enige regel was dat ik vanaf de vorige avond 0.00 uur niets meer mocht eten en drinken. Dat was nog best lastig wakker worden zonder koffie en sigaret. Het leuke was dat veel van de verpleegkundigen me nog herkenden. Ik heb vorig jaar 4 weken in het ziekenhuis gelegen met veel complicaties, dus best een indruk achtergelaten. Zeker omdat ik met mijn 33 jaar de gemiddelde leeftijd op de afdeling enorm omlaag haalde.
Eerst bloed prikken. Dat gaf nogal problemen (mijn aders zijn erg beschadigd door de chemo-infusen) dus ik ging naar de OK met overal pleisters. Omdat er al op me werd gewacht, werd besloten de ruggenprik voor de pijnbestrijding op de OK zelf te doen. Daar zag ik ook mijn chirurg (Dr. Smits) die nogmaals bevestigde er alles aan te doen om mij van mijn stoma af te helpen.
Toen ik wakker werd was het eerste wat ik deed aan mijn buik voelen. Ik voelde veel verband en pleisters; maar geen zakje meer! Ik was zo gelukkig. Ik kwam rond 15.30 uur pas weer op de afdeling terug; een beetje slaperig nog, maar wel pijnloos. ’s Avonds kwam Dr. Smits nog langs. Ze vertelde dat het een hele zware operatie was geweest. Ik had enorm veel verklevingen; ze had halverwege de hulp van een tweede chirurg ingeroepen en zelfs nog even getwijfeld om het stoma te laten zitten. Ze waarschuwde dat ik de komende week veel buikpijn zou hebben.
- Log hieronder in met wachtwoord stomaatje om de foto te bekijken:
Dinsdagochtend rond 6 uur werd ik wakker van de pijn. De verpleging snapte er niets van; de spuit van de ruggenprik was net vervangen en liep netjes door. Ik mocht nog wel wat paracetamol, maar dan moest het ook goed zijn. Helaas ging het niet over; het werd alleen maar erger. Ik had het gevoel dat ik doormidden gescheurd werd. De verpleging beloofde dat er een pijnconsulent zou komen. Inmiddels was het 11 uur; bezoekuur en was mijn vriend aangekomen. Ik verging van de pijn. Er was nog geen pijnconsulent en de verpleging kon niets doen. Op dat moment zag mijn vriend een grote plas onder mijn bed liggen. Met de gealarmeerde verpleegkundige ontdekte hij dat de spuit van de ruggenprik lek was. Alle pijnbestrijding liep dus op de vloer in plaats van in mijn rug... Toen dit opgelost was ging het al heel snel stukken beter.
Woensdag heb ik voorzichtig een beetje rondgelopen. Het opstaan geeft wel problemen zonder buikspieren, maar ik kan me omhoog trekken aan de arm van mijn vriend. Tijdens het lopen merk ik dat ik steeds door mijn rechterbeen zak. Ik heb geen gevoel in mijn bovenbeen. Wanneer de verpleging ’s avonds een trombose-prik komt geven voel ik ook de naald niet in mijn bovenbeen. Het vermoeden bestaat dat er tijdens de operatie ‘iets’ geraakt is. De neuroloog komt langs om testen te doen. Gelukkig concludeert hij dat er alleen oppervlakte-zenuwen beschadigt zijn. Er is geen verschil in kracht tussen mijn linker- en rechterbeen. Tijdens de operatie is het zenuw-plexus in mijn rug waarschijnlijk geraakt. Het gaat ongeveer 4 maanden duren voordat het gevoel terug is.
Daarnaast kan ik niet eten. Ik weet niet of dat aan deze operatie ligt, maar ik word al misselijk als ik eten zie. Drinken gaat wel goed en dat is belangrijker volgens de verpleging. Ondertussen is het wachten op de eerste ontlasting. Er zit nog eten in mijn darmen (van zondag), dus op een gegeven moment moet het gaan lopen. Donderdag was de grote dag: Franca moest naar de wc! De eerste keer op de ‘normale’ manier had als resultaat een piepklein drolletje. Maar ik was er heel blij mee! Het werkt weer. Na deze eerste triomf werden mijn darmen ‘wakker’. Ik had ieder uur wel aandrang, maar vaak was het loos alarm. Toch was het iedere keer wel rennen, want als er iets kwam was het niet op te houden en altijd diarree.
Op vrijdag kwam het goede nieuws dat als het zo doorgaat; ik zondag of maandag naar huis mag. Op zaterdag heb ik met de verpleging overlegd dat het eigenlijk heel goed gaat en dat ik best al vandaag naar huis kan. De arts komt kijken en is het gelukkig met me eens: ik mag naar huis!
Inmiddels is het nu twee weken later en alles gaat goed. Het is nog wennen tussen het gevoel echt naar de wc te moeten of alleen een scheet te hoeven laten. Dus ik loop vaak overbodig naar het toilet. Maar ja, beter geen risico nemen. De eerste week thuis was het nog 6 keer per dag diarree, maar inmiddels zit ik op 2 keer per dag vaste ontlasting. Wellicht dat dit nog minder wordt. Mijn conditie is nog niet op peil. Ik slaap veel en ben nog snel moe. Ik weet niet of dat puur aan deze operatie te wijten is. Ik heb in de afgelopen 9 maanden 3 operaties en 8 chemokuren gehad, dus wellicht dat mijn lichaam het allemaal beu is nu.
Als het zo doorgaat, ga ik volgende week maar weer eens aan het werk. Terug naar het normale leven, zonder ziekenhuizen, dokters en operaties. En zonder zakje.
Update:
Het is nu precies 2 jaar geleden dat ik opgenomen werd met dikkedarmkanker. De laatste operatie, stoma verwijderen, is nu 1,5 jaar geleden. Gelukkig gaat het allemaal goed nu. Druk met werken, vrienden, hobby’s, zeg maar gewoon LEVEN!
Het resultaat:
