Mijn naam is Eliene, 29 jaar en ik heb een jaar of 8 een ileostoma. Al vanaf het begin ben ik aan het uittesten wat wel en niet meer mogelijk is. En tot nu toe blijkt de wel-lijst een stuk langer!
Een parachutesprong stond al jaren op mijn bucketlist, maar ik was er lange tijd te ziek voor. Onder andere door een naadlekkage met als gevolg ernstige buikvliesontsteking. Nu ik voldoende hersteld ben durfde ik de stap te wagen. Na een belletje had ik een afspraak, zo simpel was het. Niet zoals bij mijn duikbrevet bijvoorbeeld eerst een medische keuring. Je mag alleen niet zwaarder zijn dan 105 kilo, maar dat haal ik bij lange na niet ;)
Ik draag dagelijks een breukband, dus ook op deze dag. Het was perfect weer; weinig wind en een zonnetje. En erg mooie wolken aan de lucht.
Je krijgt een pak aan en daar overheen een tuigje. Ik was bang dat deze misschien op de buik zou drukken, maar het touw aan de voorkant is meer voor de sier. Hij zit vooral strak aangesnoerd bij de liezen, waar ook de grootste druk op komt te staan tijdens de sprong. Door de zenuwen liep mijn stoma een tijdje niet, dus mijn zakje hoefde ik niet te legen.
In het vliegtuigje was eigenlijk het lastigste vond ik, doordat je op elkaar gedrukt zit op de grond (dit was een vierpersoons vliegtuig, dus 2 sets mensen die sprongen). Vlak voordat je springt, op minimaal 3 kilometer hoogte, word je vastgekoppeld aan je instructeur. Die laatste minuutjes zat ik in een ongemakkelijke houding waarbij er wat druk op mijn buik kwam te staan. Dit is gelukkig maar kort.
Daarna de sprong! De vrije val gaat ontiegelijk hard, 200 kilometer per uur. Soms met een paar koprollen erbij. Een harde wind en kou in je gezicht. Je wangen gaan op en neer. Niet te beschrijven wat je dan voelt. Denken kun je even niet, het is niet te bevatten. De eerste seconden vond ik het eng dat ik zo hoog in het niets sprong, maar daarna ging er een knop om en vond ik het geweldig. Je valt op je buik, armen in de lucht en holle rug.
Zodra de parachute uit gaat word je met een harde kracht omhoog getrokken. Toch voelde ik niets bij mijn buik, terwijl deze niet zo goed meer is door de vele operaties. Wel de rest van mijn lichaam haha, vooral mijn ook wel slechte rug. En daarna is het zweven en genieten van het mooie uitzicht. Met bochten die lijken alsof je in een achtbaan zit. Onder je kleine huisjes en weilanden in verschillende kleuren groen en bruin. En water, veel water, ik was in Zeeland! Heel raar dat toen ik naar beneden keek, ik alleen mijn voeten in de lucht zag hangen. Dat was wel wat anders dan vorig jaar in een mandje onder een ballon.
De landing ging hard maar soepeltjes. En daarna de ontlading! ’s Avonds wel last van mijn maag en darmen, maar dat was gewoon van de spanning. De volgende dag wat spierpijn en blauwe plekken, vooral waar het tuigje zat. Maar geen lekkage gehad of ander hinder van mijn stoma.
Eigenlijk merkte ik, net als bij mijn duikbrevet wat ik nu aan het halen ben, dat ik even vergeet dat ik een stoma heb. Het doet er hier niet toe. Je ziet hem niet en hij zit niet in de weg. En dat voelt heerlijk. Want bijvoorbeeld tijdens het fitnessen kan ik bepaalde oefeningen beter niet doen (vooral met betrekking tot de rechte buikspieren), en sommige dingen niet met te zware gewichten etc. Bij parachutespringen waren er voor mij geen belemmeringen.
De test is geslaagd!
