Ik heb een dagboek bijgehouden in het ziekenhuis. Het leek me leuk / interessant voor anderen om te lezen. Ik ben zelf ook heel veel op zoek geweest naar dit soort verhalen toen ik het ziekenhuis in moest.
Komt ie....
Dag 1 dinsdag
Vandaag om half 2 moest ik me melden. Iedereen was zenuwachtig behalve ik… Ik hoop dat dit voorlopig nog even zo blijft. Eerst had ik een intake gesprek met een verpleegkundige van de afdeling, prima gezellige meid. Even alle dingen doorgenomen die ik toch al wist, dat krijg je als je er van houdt achter je pc te zitten en alles op te zoeken. Daarna naar mijn bedje, aan het raam gelukkig. Daar hoopte ik al op, alleen jammer dat ik tegen het UMC zelf aankijk. Het is een soort binnenplaats en dus niet echt super. Maar ja, je kan niet alles hebben natuurlijk!
De verpleging is erg aardig hier, als je iets wilt dan is het mogelijk. Ik lig op een vierpersoonskamer, allemaal vrouwen. De mevrouw links naast me (vrouw 1) is gister geopereerd. Er is een stuk dunne darm weggehaald begreep ik. Die kletst al wel weer aardig. Ik hoop dat ik er straks zo bij lig als zij. Haar man is erg nieuwsgierig, die vroeg bijna meteen wat ik had en wat er ging gebeuren. Hij kreeg later ook op z’n donder, "Dat vraag je toch niet? Je maakt eerst een beetje kennis en dan wacht je af!’". Dat was de reactie van vrouwlief, haha. Ik vind het allemaal prima, maakt mij niet uit wie wat van mij weet.
Tegenover me links ligt een Indische vrouw (vrouw 2) met 105 kinderen. Iet wat overdreven maar het zat even aardig vol hier! Ze vertelde me dat ze een tijdelijk stoma bezit, dit komt doordat ze een enorme aambei heeft. Nou ja, ik zal jullie de details besparen… hihi
Recht tegenover mij ligt een oudere mevrouw (vrouw 3). Geen idee waarom en hoe, ze ligt al de hele dag te slapen, is alleen ff weg geweest voor een hartfilm vanmiddag. Misschien dat ik die later nog te spreken krijg, wie weet…
Ik ben aan het afwachten. Morgen krijg ik een klysma, die wilde ze eigenlijk nu al doen. Ik zei tegen de verpleging dat dat helemaal niet handig is omdat er morgen vanuit mijn maag toch weer allemaal ontlasting in mijn darmen zit. Aangezien ik waarschijnlijk rond een uur of 11 aan de beurt ben is er nog tijd zat om dat 's ochtends even te doen. Ze had de klysma al gepakt, het is net zo’n klein lullig flesje als ik thuis ook al 100 keer heb gehad, haha. Ik dacht dat het een grote zou zijn. Hoewel ik aardig wat gewend ben maak ik me daar dan nog wel wat zorgen over. Maar gelukkig nergens voor nodig! Ze vroeg gelijk of ik het zelf wilde doen, prima de bima! Dus morgen als ik wakker word doe ik dat lekker even zelf.
Morgenochtend komt mijn mams nog even langs, kan ze even mee wachten. Baal wel een beetje dat ik niet al eerder mag, gewoon lekker vroeg, is het maar klaar. In de OK krijg ik een infuus en de narcose. En als ik in slaap ben een katheter. Later als de operatie klaar is, krijg ik ook nog een neussonde. Die voert de maagsappen af en zorgt ervoor dat je niet misselijk wordt. Zodra je weer wat kan eten gaat dat ding er waarschijnlijk ook wel uit. Ik hoop snel want het lijkt me nix!
Ik hoop één ding: dat ik morgen voetbal kan kijken! Door zijn ze wel, maar het kan nog wel eens een hele leuke wedstrijd gaan worden. Al is het maar af en toe met één oog! We zullen zien. Ik ga weer even zappen, heb ook nog een heerlijke slaappil naast mijn bedje liggen, dus tukken kan ik wel denk ik. Morgen zal ik zien of ik nog even kan typen voordat ik de pineut ben.
Dag 2 woensdag
Vandaag was de operatiedag, ik zou als derde aan de beurt zijn. Om 8 uur beginnen ze met opereren, er was een operatie van 3 kwartier en één van een uur voor mij. Na wat rekenen (ruim rekenen) zaten we op een uur of 11, misschien half 12 dat ik aan de beurt zou zijn. Jammer….. het werd 1 uur. Ik zat samen met mijn mams te wachten en eigenlijk was het wel heel erg gezellig!
Toen ik weggereden werd liep mijn moeder mee naar de liften; ik moest de ene kant op en zij de andere. Ik kan je vertellen: dat is wel heel moeilijk! Ik heb me groot gehouden, maar leuk was het niet. Wat dat betreft kun je eigenlijk beter alleen wachten. Maar goed, ik geloof dat we ons allebei groot aan het houden waren, maar al snel was ik de hoek om. Ik werd een soort wachtkamer ingereden waar al twee andere mensen lagen te wachten. Dr. Broeders (chirurg) kwam nog naar me toe om in het kort te vertellen wat er zou gebeuren. Het enige wat ik nog niet wist was dat de ruggenprik niet tijdens de narcose zou plaatsvinden maar ervoor. Fijn! Er gaat dan een soort katheter in je rug met morfine erin, dan kunnen ze goed de pijn bestrijden na de operatie. Eenmaal in de operatiekamer werd de hele boel in gang gezet. Dan duurt het nog ff voordat je onder zeil bent hoor! Overal krijg je plakkers, een ding op je oor om het zuurstofgehalte in je bloed te meten en een infuus. En dan dat ruggending. Het was gelukkig niet echt pijnlijk. Het voelde niet lekker, maar het was goed te doen. Het is dan ook maar een heel erg dun slangetje, kan ook niet anders want daarna moet je erop liggen.
Rond kwart voor 6 werd ik weer wakker. Ik lag te rillen als een gek! Ik kreeg er een spuit voor en toen was het gelijk over. Ook werd ik heel even misselijk, ook daar een spuit voor gekregen en toen was ook dat weg. Ideaal hoor, dat ziekenhuisspul. Als eerste heb ik toen onder de deken gekeken. Ik was zo benieuwd hoe het er allemaal uit zou zien. Echt heel goed kon ik het niet zien, er zit natuurlijk een stomazakje overheen, maar wel hoe netjes het er allemaal al uit zag. Super! Vier gaatjes waar de instrumenten doorheen zijn gegaan, en één gaatje in mijn navel voor het cameraatje. Heel netjes! Ik was er meteen blij mee, dat was wat vreemd voor de meeste mensen daar geloof ik. Het schijnt niet vaak voor te komen dat iemand zo blij is!
Bas (mijn man) en mijn ouders waren er toen ik op de zaal werd gebracht, dat was erg fijn. Ze zijn snel weer weggegaan, wat niet zo heel erg was want echt top voelde ik me natuurlijk niet. Mijn ouders zijn eerst nog even naar beneden gegaan om Bas en mij even alleen te laten. Hadden ze beter niet kunnen doen, want voor Bas werd het even teveel. Ik heb die jongen nog nooit zo wit gezien! Hij vroeg of ik het erg vond dat ie even naar beneden zou gaan. Tuurlijk is dat niet erg! Mijn mams kwam al vrij snel weer naar boven om me gezelschap te houden. Later zijn mijn pa en Bas nog even geweest waarna ze naar huis zijn gegaan, en ben ik lekker gaan slapen…
Helaas geen voetbal voor mij...
Dag 3 donderdag
Ik werd best goed wakker, voelde me ook best aardig! Helemaal niet slecht voor zo’n eerst dag na een operatie. Ik mocht meteen ook wat yoghurt eten. Alleen, die slang in mijn neus, wat deed die zeer in mijn keel zeg! Bah, wat een naar gevoel. Ik vertelde dat tegen de verpleging. Ze zei dat hij toch niks deed en omdat ik niet misselijk was mocht hij eruit. Joepie! Ik had meer pijn in mijn keel dan in mijn buik…
In de middag kreeg ik heel erg veel zin in brood. Volgens de verpleging niet echt gebruikelijk, maar gelijk kwam Dr. Broeders nog even langs en heb ik het aan hem gevraagd. Hij zei dat het heel erg snel was, maar dat het wel mocht. Ik moest goed naar mijn lichaam luisteren en gelijk stoppen als het niet goed zou voelen. Ik at 1,5 boterham, heerlijk gedoopt in zoute tomatensoep. Wat was het lekker! Later op de avond moest ik wel een keer overgeven, maar dat kwam door de appelsap, veel te zoet. Het was ook alleen maar vloeibaar wat eruit kwam, mijn brood zag ik later goed terug in m'n zakkie haha! Ik was ook niet echt misselijk, maar het kwam er gewoon in één keer uit, net alsof het teveel was geweest of te zoet. Ik ben daarna ook heerlijk in slaap gevallen.
Na even te hebben geslapen ging het niet goed met de vrouw naast mij. Ik hoorde de verpleegkundige zeggen dat ze de hele dag al niet geplast had en een veel te lage bloeddruk had. Ze zou de arts gaan bellen, en dat midden in de nacht is volgens mij niet best. Het grote licht ging aan en er stonden een hoop mensen om
haar bed. Ze werd weggereden voor onderzoeken en uiteindelijk ook geopereerd. Wat bleek: ze heeft een zware longontsteking,
Dag 4 vrijdag
Toen ik vanmorgen wakker werd, was de vrouw naast me weg. Ze ligt inmiddels op de intensive care, het gaat helemaal niet goed. Ze houdt heel erg veel vocht vast en is daardoor behoorlijk opgezet. Toevallig komt nu net haar dochter weer even binnen. Ze wordt kunstmatig in slaap gehouden en beademt… Bah, wat een naar idee. Ze weten niets verder, het is kritiek. Heel naar als dit met je moeder gebeurt.
Vandaag aardig wat brood en beschuit gegeten, wel droog, maar het smaakt me lekker! Ik voel me ook alweer een stuk beter dan gister, merk dat het vooruit gaat. Ik heb ook samen met de verpleegkundige mijn stoma schoongemaakt en eens even goed bekeken, morgen ga ik het zelf doen. Het stoma ziet er heel grappig uit. Het is net alsof het leeft, je darm maakt natuurlijk peristaltische bewegingen. Dat doet dit stukje darm ook nog, dus af en toe lijkt het net een worm. Ik ben er zo blij mee!
Vanavond had ik ook een heerlijk menu; rijst met kipnuggets! Zou wat voor Noa (mijn dochtertje) zijn. Het heeft mee heerlijk gesmaakt allemaal. Wel eet ik steeds kleine beetjes, er is niks naarder dan je misselijk voelen vind ik altijd. Tussendoor eet ik crackers en beschuit. Prima vol te houden zo!
Vandaag voor het eerst uit bed geweest, de broeder stond vanmorgen aan mijn voeteneinde en deelde even mee dat ik eruit zou gaan! Hij heeft een kar gepakt waar alle snoeren en dingen op en aan konden, dat ging heel erg goed. Kon ik heerlijk onder de douche en af en toe even mijn bed uit. Dat is toch ook wel erg lekker want alles gaat me zeer doen van dit harde bed!
Dag 5 zaterdag
Vandaag gaan alle slangen eruit. Ikke blij! Mijn infuus en de katheter zijn er al uit, nu nog de morfinepompruggenprikding (leuke voor galgje ;). Dit moet de anesthesist doen, mag de verpleging niet. Daar wacht ik nu dus nog op en dan kan ik straks lekker douchen! Had gister ook al wel gedoucht, maar toen mocht mijn rug niet te nat worden door de plakkers van de morfinepomp. Het is lekker dat het meeste al weg is, heerlijk!
Ik was vanmorgen even een ochtendwandelingetje aan het maken over de gang, en de broeder (Dave) kwam net binnen lopen. We stonden te kletsen en hij vroeg wanneer ik naar huis wilde. Ik zei dat ik maandag goed vond, maar dat ik het waarschijnlijk niet voor het zeggen heb. Hij vertelde dat als alles goed gaat; het eten, het verzorgen van de stoma en dergelijke, dat het dan prima is. Natuurlijk beslist de arts dit uiteindelijk, maar de kans zit er wel in dat ik maandag al naar huis mag! Zit ik toch aan het minimum aantal dagen.
...Dave komt net binnen dat hij nu de anesthesist gaat bellen. Ik/we zitten te wachten, want ik wil eerst die zooi van mijn rug voordat ik kan gaan douchen. Gelukkig heb ik alle tijd!
Het is nu inmiddels avond en ik heb toch zo heerlijk gedoucht! Mijn slangetje was uit mijn rug. Ik was trouwens nog heel even bang dat het zeer zou doen, maar ik voelde er zo goed als niets van. Ik vroeg aan de anesthesist hoe lang stuk er nu in zat, is dat dus nog een cm of 10! Gewoon in je rug! Ben blij dat ik dat pas weet nu hij er alweer uit is, en niet toen ik er nog tegenaan zat te leunen. Gatver, het idee alleen al...
Vandaag is er weer wat bezoek geweest. Alleen 's middags, vandaar dat ik nu ook nog even typ. Meestal als ik ook 's avonds bezoek heb dan is dat me net ff teveel, maar nu niet. Morgen komen mijn ouders nog even, Bas zijn ouders en Bas. En Noa natuurlijk. Allemaal 's middags ook tussen 2 en 5 uur denk ik, dus 's avonds
weer rustig. En zeer waarschijnlijk mag ik maandag naar huis! Beterrrrrrrr. Ik heb vandaag met twee verplegers erover gesproken en ze denken allebei wel dat het kan, het gaat heel goed. Ik kan eigenlijk alles weer eten en als ik morgen zelf mijn stoma verzorg dan is het goed. Uiteindelijk beslist de arts, maar er is eigenlijk geen reden om me hier te laten blijven.
Vanavond heb ik heerlijk macaroni gegeten, wel de saus iets laten staan want er zat aardig wat ui en paprika in en ik ben bang dat dit misschien nog teveel is voor mijn darmen. Maar oh wat is eten toch lekker. Vanmiddag van Jet een doos Celebrations gekregen, ga één klein hapje nemen, heb zo'n zin in de smaak van chocolade. Erg hé?! Ik heb een koppie thee staan en daar hoort het wel helemaal bij. Moet zeggen dat ik nu een klein stukje in mijn mond heb en dat het heeeeeeeeeeeeeeel lekker is.
We hoorden net hier op zaal dat het met vrouw 1 niet goed gaat. Haar toestand is weer kritiek en de familie zit 24 uur aan haar bed. Heel naar allemaal. Ik hoop dat het gauw beter gaat, ze is al zolang ziek en dit gun je niemand. De dochters zijn misschien net iets ouder dan ik, heel naar…
Straks ga ik even klagen bij de verpleging, ik heb zo'n last van mijn rug. Echt door het bed, er zit ook een hele kuil in. Ik slaap zo slecht. Bah! Lig hier verder prima hoor, maar ik word gek de hele dag zo. Misschien dat ik morgen even naar beneden kan, of even naar buiten. Ben het best zat aan het worden nu. Nou ja, niet mopperen, ik mag misschien maandag al weg en Dr. Oldenburg zei dat ie nog nooit iemand zo snel heeft zien herstellen van zo'n zware operatie. Niks om over te klagen dus eigenlijk…. Als we maar weer een nacht verder zijn. Die nachten wil ik eigenlijk gewoon overslaan, dan is het prima. Maar helaas… met mazzel nog maar twee en dan ben ik er vanaf!
Dag 6 zondag
Ik mag naar huis! Er lag een ontslagbrief voor me klaar. Ik vroeg aan Dave of die voor nu was, maar helaas voor maandag. Na wat onderhandelen mocht ik toch weg! De enige voorwaarde is dat ik maandagochtend op tijd terug ben voor een gesprek met de stomaverpleegkundige en de zaalarts. Beterrrr... Ik ga er vandoor!
Dag 7 maandag
Ik werd vanmorgen wakker en had geen last van mijn rug! In één nacht gewoon helemaal weg. Joepie! De gesprekken waren allemaal goed. De eerste hechtingen zijn er alvast uitgehaald, de stomaverpleegkundige heeft materiaal besteld en de zaalarts hoefde me amper te zien. Hij zei dat het allemaal zo ontzettend goed gaat dat ik naar huis kan.
3 weken later
Het gaat super goed! Vorige week donderdag was ik weer bij Dr. Broeders. Hij vertelde dat ie nog nooit iemand zo snel op had zien knappen. Haha toch leuk om te horen. Het gaat dan ook nergens over, ik liep een week later al weer in de stad hier, ik voel me zo goed! Ook vond hij het knap dat ik er zo positief en blij over ben, dit zei de stomaverpleegkundige ook. Ze had twee stagiaires en ze vertelde tegen hen dat ik geen doorsnee patiënt ben. Maar goed, Dr. Broeders begon nog over een pouch maar dat wil ik absoluut niet. Ik voel me zo happy dat ik dat zeker niet ga doen. Mijn stoma zit heel mooi onder mijn navel, een taille broek zit prima, niemand die wat ziet!
Vorige week was ik even op mijn werk, schijnt ook niet helemaal normaal te zijn na twee weken geloof ik... Maar iedereen was zo positief! Ze zaten allemaal te kijken maar zagen echt helemaal niks. Mijn collega's zijn toppers, allemaal lief en belangstellend. Uiteraard heb ik ze het zakje allemaal laten zien.
Dit was mijn hele verhaal. Ik ben op en top gelukkig en voel me zoveel beter dan voor de operatie. Ik ga nu heerlijk zonder paniek en stress boodschappen doen. Volgende week ga ik zelfs de trein weer proberen!
Liefs Kim
Note: inmiddels heeft ze ook een kindje gekregen.
