"Het begon allemaal begin 2010 toen ik steeds meer moeite kreeg met de stoelgang. Ondanks veel persen leverde het niet meer op dan spetters en bloeddruppels. Dit ging zo een tijdje door, totdat ik in maart 2010 zo’n dikke opgeblazen buik had dat ik niets meer kon. Natuurlijk veel te laat, maar ik met mijn broer naar de huisarts. Ze luisterde aandachtig en nadat ik haar verteld had wat het probleem was, zei ze meteen: “Dat wordt opnemen en laxeren”. Omdat ik alleen woon vond zij het verstandig dat het laxeren in het ziekenhuis gebeurde.
Na 4 dagen was gelukkig de druk van de ketel en was ik van de buikpijn af. Nu moest de oorzaak van de obstipatie nog worden vastgesteld. Na een week van vele onderzoeken met wel twee keer een CT-scan en twee keer een MRI scan kreeg ik te horen dat er “kanker gevonden was, en wel een tumor in de dikke darm”.
Het gesprek was heel zakelijk en er werd eigenlijk meteen een plan van aanpak gemaakt. Dr. Veere van het Diaconessenhuis Leiden schreef me eerst 6 weken bestraling met chemokuur voor en daarna 6 weken rust. Hierna weer een MRI om te kijken of de situatie goed operabel was. Nou dat was zo, en dus werd er meteen een datum geprikt voor de operatie: 23 juli 2010.
Op die bewuste dag werd ik vroeg gewekt. Douchen en nuchter blijven en om half 8 werd ik van de kamer gehaald. Vlak voor de OK werd mij gezegd: “Als je wakker wordt en je hebt de stoma aan de rechterkant bestaat de kans dat na 3 à 4 maanden alles weer gewoon wordt. Maar als je wakker wordt en de stoma zit links, dan zit die daar voorgoed.” Dr. Veere kon dit pas echt beoordelen als ik open lag. Dus zo moest het dan maar… Ik zou onder zeil worden gebracht met een ruggenprik maar na zeven mislukte pogingen kreeg ik een kapje op de mond en weg was ik.
Het was ongeveer half 12 toen er op mijn gezicht geklapt werd: “Meneer Meskers, wakker worden!” Nou, ik moet zeggen dat ik op dat moment heel ergens anders was en eigenlijk niet gestoord wilde worden. Het lag op het puntje van mijn tong om te zeggen: “Laat me slapen!” Plotseling werd ik wakker en keek ik naar gipsplaten, Tl-buizen en de klok. Ik besefte waar ik was en wat er gebeurd was. De stoma zat links. Vanuit de OK werd ik overgebracht naar de IC waar ik twee dagen heb gelegen. Hier kon ik goed in de gaten gehouden worden. Daarna ging ik terug naar de zaal waar het gevecht met de stoma begon.
Het mooiste nieuws kreeg ik de donderdag er na. Een collega van Dr. Veere kwam langs en zei: “Meskers, ik heb goed nieuws. De operatie is 100% gelukt en al je kankercellen zijn het lichaam uit.” Toen ik dat hoorde dacht ik maar één ding: met die stoma kan ik wel 100 worden en met die kanker niet. Daarna heb ik mijzelf de werking en de verzorging van de stoma eigen gemaakt, waarbij ik goed geholpen ben door het zorgteam van het Diaconessenhuis Leiden, door het stomateam van het Diaconessenhuis Leiden en door het zorgteam van Huize Hofwijk uit Oegstgeest.
Ik vind dit artikel dan ook een mooie gelegenheid om hen mijn dankbaarheid te tonen. Op naar de 100!
Met vriendelijke groet,
Kees Meskers
