"Ik ben Jolanda, 33 jaar jong, ik heb een zoontje van bijna 8 en ben nu 10 jaar getrouwd. Ik heb voor een Indiana pouch gekozen omdat ik geen zakje op mijn buik wilde. Klinkt gek, maar dit leek voor mij de ideale stoma. Al was ik achteraf veel sneller thuis geweest en opgeknapt als ik wel voor een urinestoma had gekozen. Maar ondanks wat tegenslagen ben ik er erg blij mee!
De operatie zelf zag ik in zijn geheel niet tegenop, ik ging zelfs jolig het ziekenhuis in. Daar werd me verteld dat de operatie misschien niet door kon gaan omdat de IC op dat moment vol lag, waarop ik antwoordde: "Dan leg je me toch gewoon weer op zaal?". De zuster moest er erg om lachen en vond dat ik te nuchter over de ingreep dacht (en achteraf had ze wel gelijk!). Ik heb de IC van tevoren niet kunnen zien, wat normaal gebruikelijk is, omdat het er veel te druk was. Dit is met mij overlegd en ik heb toen gezegd dat het voor mij ook eigenlijk niet hoefde, ik zou daar immers alleen even 24 uur slapen!! Weer moest de zuster lachen en zette me aan die overheerlijke vloeistof om mijn darmen te reinigen. Het personeel vertelde mij dat ze nog niet eerder zo'n gekke griet op de afdeling hadden gehad, ik had namelijk binnen 2 uur de vier liter laxeermiddel opgedronken en dus het toilet goed kunnen bestuderen. Echter waren ze achteraf niet zo blij met me, want doordat ik het zo vlug had ingenomen, werd ik niet goed. Koud, misselijk, braakneigingen en duizelig; hoezo eigenwijs!!
De volgende ochtend mocht ik nog één telefoontje plegen, want ik moest om negen uur beneden zijn zodat de voorbereidingen konden beginnen. Ik heb mijn man gebeld. Eenmaal beneden had ik nog goeie schik met alle mensen die aanwezig waren in de operatiekamer. Op de IC heb ik veel geslapen, toen mijn vader en man 's avonds op bezoek kwamen heb ik ze niet gezien of gehoord. De zuster heeft me dit later verteld. Mijn vriendin Hannie is de volgende morgen op bezoek geweest, maar ook hier weet ik niet veel meer van. 's middags werd ik door de zusters weer op zaal gezet (wat ik zelf wilde), echter dit was niet vol te houden. Ik kon niet tegen de morfine en de maaghevel lag iets gedraaid waardoor ik de hele tijd misselijk was. De drukte kon ik ook niet aan dus werd ik op een tweepersoonskamer helemaal alleen gezet.
Na 4 dagen kon ik een half uur op zitten en na 6 dagen heb ik een stukje gelopen. Liep ik daar krom en kreupel op de gang met katheterzakjes van de drains in de hand. Vanaf de derde dag begon het spoelen van de pouch, dit is om verstopping te voorkomen. Toen alle toeters en bellen waren verwijderd en er geen lekkages waren, begon het katheteriseren. Dit kost veel energie, want je start met om de 2 uur katheteriseren. De arts bekijkt met je welke dikte er nodig is. De capaciteit van de pouch moet langzaam worden opgevoerd doordat deze nog vers is. Er mag de eerste weken niet meer dan 400cc inzitten, anders raakt deze te vol en begint te lekken.
Binnenkort had ik een eindexamen voor mijn VIG 3 (Verzorgende Individuele Gezondheidszorg) diploma. Nog geen week na de operatie probeerde ik dan ook dit examen te leren. Tot mijn frustratie ging dit niet want door de morfine zag ik alle letters voor mijn ogen dansen. Toch ging ik door met het proberen van het leren van het examen, totdat mijn mentor binnenkwam (Jeanneke) en deze afpakte, tot groot genoegen van het verplegend personeel. Ik vond het minder leuk want ik wilde toch gewoon doorgaan!! Wat natuurlijk onmogelijk was, ik was eigenwijs. Ik heb na ongeveer 8 weken na de operatie het examen ingehaald op school, en was uiteindelijk erg trots op mezelf met een dikke 7.
Na 25 nachten mocht ik weer naar huis. Ik heb wel even nodig gehad om mijn lichaam te accepteren met zo'n groot litteken. Vooral omdat ik littekenweefsel aanmaak en dus een breed litteken eraan heb overgehouden. Ik heb hiervoor dagelijks het litteken met siliconengel ingesmeerd om de vurigheid en stugheid te verminderen. Inmiddels weet ik wanneer ik me moet katheteriseren. Ik voel dan een soort kramp (in plaats van de aandrang die je normaal voelt), en dat is het teken dat de pouch vol zit. Een darm heeft geen gevoel, maar geeft wel aan wanneer hij geheel gevuld is. Hij gaat dan wat bewegen. In het begin vond ik dat vreemd aanvoelen, maar ik ben er nu aan gewend. Als ik in bad lig en ik heb mijn blaas nog niet geleegd, dan zie je hem langzaam bewegen.
Eigenlijk lijkt het dan net alsof er een kindje in zit, alleen dan aan de rechterkant in plaats van het midden haha. Als ik onverwachts weg moet dan ben ik te alle tijde verplicht om mijn spullen mee te nemen, anders kan ik mijn nieuwe blaas niet legen en dan gaat de stoma zelf lopen. Echter dit is een pijnlijke ervaring! Je krijgt zeer veel druk en mijn blaas gaat dan zijn darmwerking doen en bewegen omdat hij topvol zit. Ook geven je nieren aan dat ze aan het vollopen zijn waardoor je last krijgt van je onderrug. Hoe vaak ik mijn blaas moet legen is afhankelijk van hoeveel ik drink, maar het is wel om de 4 tot 5 uur. 's Nachts lukt het me meestal wel 7 uur en anders zorgt mijn stoma wel dat ik wakker wordt.
Ik werk in de zorg en kan alles doen op één ding na en dat is een bewoner achter in de rolstoel zetten. Dan moet ik met mijn buik tegen de rug van de rolstoel gaan staan en met tegendruk de bewoner naar achteren halen. Dit lukt helaas niet meer en dus doen we dit nu op de afdeling met z`n tweeën. Binnenkort moet ik nog een keer aan mijn pouch worden geholpen omdat hij wat is vernauwd, maar ondanks dat ben ik erg blij met mijn nieuwe blaas!" 
Het legen van mijn pouch:
"Ik gebruik: gaasjes, eventueel handschoenen, afplakpleister, glijmiddel, natriumchloride 0,9%, katheter."
"Met de natriumchloride en gaasjes maak ik de opening van de pouch in de navel schoon. Ik maak de katheter nat met glijmiddel of wat water (je hebt tegenwoordig ook katheters waar al glijmiddel op zit). Dan zet ik de katheter iets schuin rechts omhoog op de pouch."
"Dan duw ik de katheter door de pouch en volg de bocht. Bijna de gehele lengte (45 cm) gaat erin. Als er urine komt vang ik het op in een urinaal. Het helpt ook om een beetje druk uit te oefenen op mijn buik. Als er geen urine meer komt leg ik mijn duim op het uiteinde (rode stukje) en trek vervolgens rustig de katheter eruit. Door je duim erop te leggen lek je niet na. Hierna gaat er een afplakpleister over de uitgang. Die doe ik erop omdat er nog wat slijm uitkomt (het is tenslotte een stukje darm wat daar zit) en daar krijg je hele vieze vlekken van in je kleding. Ook stinkt het."
"Ik wil graag wat mensen bedanken voor alles wat ze voor me hebben gedaan in die toch wel zware periode. Mijn man Henk en zoontje Vincent, Hennie en Cees, ouders en schoonouders, Hannie, Jeanneke en mijn urologen die mij hebben geopereerd; DR. Laduc en DR. Du fòsse uit Tiel"
