"Mijn verhaal begint eigenlijk al in december 2008; ik kreeg op een gegeven moment buikpijn. Er heerste op dat moment buikgriep dus ik dacht: nu is het mijn beurt. Maar de buikpijn werd alleen maar erger en ik kreeg ook koorts, kon 's nachts niet slapen enzovoorts. De volgende ochtend toch maar even de huisarts gebeld, ik kon gelijk langs komen. De hobbeltjes in de weg waren niet erg prettig. De huisarts zei dat ik naar het ziekenhuis moest. "Ik heb alleen maar buikpijn!" Zei ik. Mijn blindedarm kon het niet zijn want de pijn zat links. Thuisgekomen mijn dochter gebeld of ze even met me mee kon naar het ziekenhuis, mijn man had nachtdienst en lag op bed.
In het ziekenhuis aangekomen kon ik gelijk bloed gaan prikken en na terugkomst werd ik onderzocht door de arts-assistent. Toen de bloeduitslagen bekend waren, kwam ook de chirurg erbij. Hij vertelde me dat ik werd opgenomen en niets meer mocht eten en drinken, wat ik had was me nog steeds niet duidelijk. Op de afdeling gekomen kreeg ik een bed en is mijn dochter naar huis gegaan om spullen te halen. Even later werd ik opgehaald om een infuusnaald te prikken en weer later voor een CT-scan. Er werd een infuus aangelegd met antibiotica en ik mocht niets eten of drinken. Maar wat ik had? De volgende dag kwam de chirurg visite lopen en vertelde dat ik diverticulitis had en dat het al aan perforeren was, dus dat ik precies op tijd was geweest! Het was een week voor kerst en ik hoopte dat ik dan thuis zou zijn. Hij zei dat dat wel moeilijk zou worden en inderdaad dat redde ik niet... De zondag na kerst mocht ik met antibiotica naar huis.
Oudejaarsdag was de antibiotica op en ik werd weer beroerd. 2 januari naar de huisarts geweest; nieuwe antibiotica gehad en maar rustig aan doen met eten (daar had ik helemaal geen zin in). 7 januari terug naar de chirurg, hij gaf het advies om astronautenvoeding te gaan gebruiken en na 14 dagen weer te kijken. 14 dagen later zei hij dat er nu toch een scopie gedaan moest worden en dat kon op 2 februari. Ik wist niet dat dit zo'n pijn kon doen. Na afloop kwam hij bij me en zei dat ik een afspraak moest maken voor de volgende dag.
De volgende dag kwamen mijn man en ik bij hem en hij liet zien wat hij gevonden had: het sigmoïd was helemaal vernauwd. Dat moest dus worden weggehaald. Ook daarboven zaten nog divertikels, dus dat wilde hij ook weghalen. Het zou gebeuren met een kijkoperatie, want daar was je vlugger van hersteld. Bij de secretaresse alles afgesproken, het zou binnen 4 weken gebeuren. De papieren zou ik thuisgestuurd krijgen. Onderwijl moest ik nog steeds astronautenvoeding gebruiken omdat er niets door de darm kon.
Op 2 maart ben ik opgenomen en de volgende dag geopereerd. De operatie was goed verlopen, hij had alles weg kunnen halen dus dat was fijn. In de nacht van donderdag op vrijdag moest ik naar het toilet en voelde ik iets knappen in mijn buik. Ik keek even later om en zag de hele toiletpot vol met bloed. Meteen de verpleging gebeld, zij hebben de arts-assistent gebeld. Deze hoorde geen darmgeruis meer. De volgende ochtend werd er een foto gemaakt en daaruit bleek dat de naad in de darm lekte zodat ik weer geopereerd moest worden. Deze keer werd het een grote operatie en zou ik een stoma krijgen. Wat ik niet verwacht had was dat ik zo'n grote buikvliesontsteking had dat ik in slaap werd gehouden en naar de ic moest voor 5 dagen. Na 4 dagen werd ik wakker en de volgende dag mocht ik terug naar de chirurgie. Ik had een colostoma en samen met de stomaverpleegkundigen leerde ik het verzorgen. Na 1,5 week mocht ik naar huis.
Bij het stoma zaten alleen allerlei ontstekingen en er ontwikkelde zich een fistel, dit was het begin van alleen maar ellende. In mei besloot de chirurg om weer te opereren, wat hij ging doen wist hij nog niet, dat zag hij wel als hij bezig was. Op 17 juni was het zover, hij heeft het colostoma opgeheven en een ileostoma aangelegd om de naad in de dikke darm rust te geven. Dit ging aardig totdat het stoma te diep kwam te liggen wat erg veel lekkage tot gevolg had. In het nieuwe jaar gingen we terug naar de chirurg, hij stelde voor om een foto te maken om te kijken hoe of de naad was en te vragen of de internist een colonscopie wilde maken om de dikke darm na te kijken. Dat is gebeurd; de foto was goed en de scopie wees uit dat de dikke darm helemaal goed was. Hij stelde voor om het stoma op te heffen, dat is een betrekkelijke eenvoudige operatie met weinig risico werd mij verteld. We zeiden ja en binnen 4 weken werd ik opgeroepen.
12 maart moest ik mij 's morgens om 6.45 uur melden en om 8 uur ging ik naar de ok. De ingreep lukte goed en na 2 dagen voelde ik me heel goed, het was nu alleen een kwestie van ontlasting krijgen en ik kon naar huis. Alleen dat lukte niet, de 4de dag na het eten werd ik heel ziek: ik kreeg hevige buikpijn en voelde dat het niet goed zat. De chirurg kwam binnen lopen en vroeg hoe het ging. Ik vertelde hoe ik me voelde en hij keek hoe het met de stomawond was. De volgende dag moest er een CT-scan worden gemaakt. Daaruit bleek dat de naad in de dunne darm lekte, ik had nu het geluk dat het tussen mijn huid en de buikwand liep. De volgende ochtend werd ik wakker met een grote rode plek in mijn rechterzij. Mijn chirurg had een vrije dag maar zijn vervanger kwam steeds binnenlopen om te kijken hoe het ging. 's Avonds om half 7 kwam hij met twee collega's binnenlopen en degene die dienst had zei dat hij wilde opereren, maar dat er wel een ic-bed moest zijn.
Om half 9 ging ik naar de ok en om 9 uur was ik weer terug. Hij had twee incisies gemaakt in de rode plek en daar een drain doorgehaald. 's Nachts was het erg gaan lopen zodat de hele boel verschoond moest worden. De volgende ochtend kwam mijn eigen chirurg langs, hij haalde het verband los en daar kwam de ontlasting. De stomaverpleegkundige was gevraagd om een opvangsysteem te bedenken want het moest ook twee keer per dag gespoeld worden. Eten mocht ik niet meer en er werd een TPV aangelegd, alleen helder vloeibaar mocht ik drinken. 10 dagen later in de nacht van zondag op maandag kreeg ik hoge koorts en ´s morgens moest de TPV eruit. Uit de kweek bleek dat er een schimmel in mijn bloed zat, dus aan de antibiotica en omdat de TPV niet terug kon aan de sondevoeding. In de loop van de week ging ik slechter zien, de schimmel zat op mijn netvlies en de antischimmel moest uitgebreid worden van 1 keer per dag naar 6 keer per dag.
De draingaatjes en de stoma wond droogden op, de drain kon eruit en het genezen kon beginnen. Maandag zou ik naar huis mogen als de oogarts ook tevreden was. Zaterdag na het bezoek voelde ik iets lopen uit het ene draingaatje, ik keek: het was ontlasting! Dat was balen en ik kon maandag niet naar huis. Ik mocht gewoon blijven eten en ze hoopten dat het vanzelf zou dichtgroeien. Dit is nu 2 weken geleden en het loopt nog steeds terwijl ik dit schrijf. Ik ben al anderhalf jaar bezig, hoeveel komt er nog bij? Voorlopig heb ik even genoeg van ziekenhuizen en operaties."
