"Mijn naam is Trees, op 1 augustus 2011 kreeg ik een colostoma. Ik ben geboren in Kortrijk (België) op 26 juli 1948.
Van jongs af aan had ik problemen met de stoelgang en ik werd voor het eerst geopereerd van hemorroïden (aambeien) in augustus 1967. Er bleek volgens de chirurg iets fout te zijn gegaan, de situatie na de operatie was slechter dan voorheen.
Ik kreeg drie kinderen: de eerste in 1969, de tweede in 1970 en de derde in 1973. Dat de zwangerschappen en de bevallingen niet bijzonder goed waren voor de aambeien was duidelijk. Ik bleef met pijn achter en probeerde er het beste van te maken.
In 1978 onderging ik enkele behandelingen voor bloedende aambeien, waarbij ik drie keer een kuur van 10 inspuitingen kreeg. Als gevolg hiervan kreeg ik ook te maken met een abces in de vagina.
Blijkbaar moeten de inspuitingen gangen geboord hebben tussen het abces en het rectum want toen ik voor de zoveelste keer chirurgisch onder handen genomen werd voor het abces brak een fistel in het rectum open.
Ik werd geopereerd voor de fistel door middel van een koord dat door de sluitspier getrokken werd. Om de twee dagen trok de chirurg het koord een stukje door om de sluitspier op die manier totaal door te snijden en het doorgesneden stukje de kans te geven weer dicht te groeien. De pijn die ik daarbij beleefde was ongelooflijk. Na drie weken was de sluitspier doorgesneden en was er van de fistel geen sprake meer. Er restte mij nog enkel een wond die nooit meer zou genezen.
Door deze akelige ervaring besloot ik gedurende 6 jaar geen enkele arts meer te bezoeken.
Natuurlijk wordt een vrouw iets ouder en staat er op een zeker moment toch een gynaecologisch onderzoek te wachten. Bij het eerste onderzoek door de verloskundige zag hij een enorme aangroei van woekerweefsel rond de anus en hij stuurde mij door naar een specialist om dit verder te laten behandelen.
Ik had eerder reeds zoveel operaties ondergaan dat ik aan de arts vroeg om, bij een eventuele operatie, enkel het granulaatweefsel weg te nemen en zeker niet meer te snijden in de sluitspier. De dokter beloofde me stellig dit niet te doen … Tot ik na de operatie wakker werd en het grootste deel van de anus verminkt bleek.
Achteraf hoorde ik dat de arts die de ingreep had gedaan geen chirurg was!
Jarenlang bleef ik sukkelen met het maken van stoelgang want mijn anus en rectum waren in zoverre beschadigd dat de stoelgang enkel door het nemen van grote hoeveelheden laxeermiddelen een doorgang kon vinden. Bij elke stoelgang verloor ik veel bloed en de wond genas nooit. Ik leefde voortdurend met pijn en ongemak.
Uiteindelijk informeerde ik over een stoma en dit bleek, volgens mijn eigen gevoel en het zicht op een pijnloze toekomst, de enige oplossing te zijn. Regelmatig (om de 6 maanden) moest ik naar een arts om de anus met behulp van een staafje open te rekken, dit bracht echt geen soelaas. De chirurg, in wie ik vertrouwen kreeg, besloot uiteindelijk op mijn vraag in te gaan en op 1 augustus 2011 kreeg ik een colostoma die mijn leven opnieuw kwaliteit bezorgde.
Vanaf de dag van de operatie voelde ik me 100% beter en ik heb mijn stoma aanvaard als een geschenk. Ik werd de maandag geopereerd, mocht op zaterdag naar huis en diezelfde avond wilde ik seks met mijn man. Alles bleek in orde!!!
Maar spijtig genoeg kreeg mijn echtgenoot problemen met het zakje en met mijn uiterlijk, hij stond erop dat ik een kledingstuk aantrok voor we gingen vrijen.
Natuurlijk was de spontaniteit op deze manier weg en moest een lekkere vrijpartij gepland worden, wat niet zo evident was. Hij stelde voor dat hij boven zou liggen zodat het zakje, dat ik meestal verving voor we gingen "slapen", leeg was maar toch.
Ik kocht later, op advies van een lotgenote, een band die zwangere vrouwen dragen, in een fris kleurtje. Maar de sfeer van vroeger kwam niet terug.
Wanneer ik thuis rondliep en al eens een kort T-shirt droeg en mijn zakje (mijn stoma zit onder de linkerborst boven mijn taille) al eens kwam piepen onder de rand door, kreeg ik steevast de opmerking: "Je loopt weer te showen… Kun je dat ding niet verbergen, het stoort me…" En nog meer pijnlijke opmerkingen voegde hij eraan toe.
Ik ben steeds open geweest tegenover buitenstaanders en familie: iedereen mocht weten dat mijn leven zoveel beter was met de stoma dan ervoor en ik heb me er nooit voor geschaamd.
Ik heb in het begin verschillende lekkages en ongelukjes gehad en mijn echtgenoot werd dan redelijk verbolgen: “Kun je niet beter opletten…”
Voor mij was het toch nog iets moeilijker, het vinden van het juiste product was niet zo eenvoudig omdat ik op elk product reageerde met allergie. Na goed twee jaar vond ik eindelijk een product welke ik wel kon verdragen, al moet ik regelmatig een antihistaminicum innemen.
Ik spoel me om de twee dagen en pas nu, 2,5 jaar na het aanleggen van mijn stoma, begint het spoelen echt resultaat op te leveren.
Spijtig genoeg zijn mijn echtgenoot en ikzelf afgelopen week een scheiding gestart: de stoma heeft er voor een groot deel toe bijgedragen.
In twee woorden kan ik samenvatten: GELUKKIGE STOMADRAGER!"
