"Mijn naam is Marcella en ik ben 42 jaar. Ik heb de ziekte van Crohn waarvoor ik medicatie heb gebruikt die het bindweefsel verdunt. Bij de bevalling van mijn dochter, nu 14 jaar geleden, liep ik een totaalruptuur op. Dit heeft er uiteindelijk toe geleid dat ik op 12 december 2005 een colostoma heb gekregen.
Het hebben van een stoma heb ik volledig geaccepteerd, het hoort inmiddels helemaal bij mij. Ook mijn man, met wie ik 18 jaar getrouwd ben, heeft het stoma volledig geaccepteerd. We hebben samen lang en goed gesproken over de beslissing om me te laten opereren maar vonden beiden dat een leven lang op de bank zitten ook geen optie was, dus we hebben besloten er samen voor te gaan. Door de ziekte en de operatie zijn mijn man en ik nog meer naar elkaar toegegroeid. Ik heb hem ook vanaf het begin betrokken bij de verzorging van het stoma. Tuurlijk vond hij het in het begin even wennen, maar soms denk ik dat ik er zelf moeilijker over doe dan mijn man.
Het hebben van een lekkage vind ik nog wel lastig. Ik vlucht meestal de douche in en vervloek mijn vriendje op mijn buik dan behoorlijk. Meestal kun je er gewoon niks aan doen en probeer ik er maar niet te lang over na te denken. Douchen, aankleden en weer verder gaan. Ook al gaat dit de ene keer gemakkelijker dan de andere keer.
Ik vind mezelf eerlijk gezegd lichamelijk wel minder aantrekkelijk nu ik een stoma heb. Ik heb gelukkig een man die er totaal niet moeilijk over doet. Toen we na de operatie de eerste keer intiem waren deed ik snel mijn hemdje eroverheen. Hij zei niks en liet me begaan. Gelukkig hield mijn stoma zich stil. Toch ben ik daar ook na 9 jaar nog wel eens bang voor, dat het stoma ineens gaat lopen tijdens het vrijen.
Eigenlijk zijn er door het goede aanpassen van mijn man zijn kant geen grote verschillen tussen het vrijen voor en na de stoma-operatie. Ik draag zelf een groot zakje maar leg hem dubbel omhoog geklapt onder mijn hemdje, zodat deze het zakje als een soort buikband netjes afschermt. Het zakje voelt dan ook niet als een belemmering tijdens het vrijen. De laatste twee jaar draag ik sowieso mijn buikband tijdens het vrijen, dus dan zie je het zakje helemaal niet. Voor mijn man hoeft dit niet, maar ik voel me er zelf lekkerder bij.
Ik heb een zoon van 17 en een dochter van 14 jaar. Zij zijn opgegroeid met mijn stoma en gaan er super mee om. Mijn zoon was al iets ouder toen ik mijn stoma kreeg maar ziet me liever met stoma dan alleen maar thuis op de bank. Ik ben over alles ook heel open naar hen en ze hebben allebei het stoma ook wel eens gezien. Mijn zoon zei wel ‘oeh…das raar’ de eerste keer dat hij het stoma zag, mijn dochter stond er letterlijk bovenop en zei ‘het is net een kusje’. Ze moeten mij ook kunnen helpen mocht er ooit iets zijn. Ik wil graag dat ze weten wat ze eventueel moeten pakken mocht ik dit zelf niet kunnen. Naar vriendjes en vriendinnetjes zijn ze er gewoon open en eerlijk over dat hun moeder een stoma heeft. Toen ik in het ziekenhuis lag hebben ze dit ook uitgelegd in de klas.
Mijn ouders gaan er prima mee om dat ik een stoma heb, alhoewel mijn vader er in het begin erg aan moest wennen. Via via hoor ik wel dat mijn familie het knap vindt hoe wij er mee omgaan, maar met mij hebben ze het er niet direct over. Soms trekken ze wel een vreemd gezicht, wat mij aan het denken zet, maar vervelende opmerkingen houden ze gelukkig voor zich.
Een leuke anekdote is nog dat de dochter van mijn vriendin een keer onverwachts de badkamer inliep en mijn stomazakje zag. Ze vroeg aan haar mama ‘Wat heeft Marcella voor stofzuigerzak op haar buik hangen?’. Dit is mij altijd bijgebleven en ik kan er nog steeds om lachen als ik eraan denk."
