"Mijn naam is Leonen, ik ben 53 jaar en wil graag mijn verhaal vertellen. Ik kan er wel een boek over schrijven. Mijn stoma kreeg ik niet door een lichamelijke ziekte, maar door seksueel misbruik. Op een nacht ben ik met veel geweld door drie jongens verkracht en misbruikt. Ze hebben alles gedaan wat bij een normaal mens niet eens in zich op zou komen. Ik draag dit nog elke dag bij me.
Ik weet echt niet meer wanneer dit is gebeurd, dat jaar is weg bij mij, wat ik heel erg vind. Ik denk dat ik 18 of 19 jaar was, ik weet het niet. Dat doet soms ook pijn, dat ik er niet achter kan komen. Het verhaal hieronder, al mijn lichamelijke en psychische klachten, komt puur voort uit een verschrikkelijke actie van een aantal jongens die denk ik niet zullen beseffen wat ze me hebben aangedaan.
Ik heb geen aangifte gedaan. Een jaar nadat het gebeurd was, is pas uitgekomen wat er die nacht is voorgevallen, omdat ik het niet tegen mijn moeder kon vertellen. Dit is een lang verhaal, als ik het op wil schrijven wordt het verdriet me teveel. Het komt erop neer dat mijn moeder mij de schuld geeft van het hele gebeuren en dat ik zelf met hen mee ben gegaan. Ik moest er maar mee leren leven, vond ze. Dat was de laatste keer dat erover gepraat werd.
Dit moet ik elke dag met me meedragen. Dat mijn ouders me dit hebben aangedaan. Hierdoor is er nooit aangifte gedaan en lopen die jongens tot op de dag van vandaag ongestraft rond. Ik heb geen contact meer met mijn moeder, in mijn gedachten heb ik haar al begraven. Zij is het niet waard de naam ‘moeder’ te dragen. Ik wil er niet over nadenken of ik boos ben op die jongens. Ik probeer niet aan die periode te denken, ik ban het uit mijn gedachten. Als ik er niet aan denk kan ik ook niet boos worden, maar ik ben het zeker wel.
Ik heb levenslang, elke dag opnieuw.
Ik was gezond. Het enige wat ik had meegemaakt was een voedselvergiftiging. Deze was erg heftig en hierdoor zijn mijn darmen wel iets trager geworden. Maar nog ging ik netjes eens in de twee dagen naar het toilet. Ik had geen lichamelijke problemen.Tot dit geweld dat tot de dag van vandaag een enorme impact heeft op alles wat ik denk en doe in mijn leven.
Ik kreeg last van verstopping en een spastische darm. De ontlasting bleef te lang in mijn lichaam. Het was soms zo erg dat ik maar om de 10 dagen naar het toilet kon. Het gevolg was erge buikpijn, een dikke buik en opgezette maag. Ik moest veel troep slikken zoals Movicolon en pruimensap, waardoor ik nog meer klachten kreeg. Ik heb zelfs geprobeerd de ontlasting er van onderen uit te halen met een plastic handschoen. Als dit lukte kwam het weleens leeg, wat was dat een opluchting! Ja misschien gek als ik het zo schrijf, maar ik moest wel, ik deed het om te overleven.
En steeds maar weer naar de dokter. Daar kreeg ik dan voor de zoveelste keer te horen dat alles tussen mijn oren zat. Waarom ik antwoordde: “Ja dat klopt, alles zit tussen mijn oren, heel mijn lichaam toch dokter?” En dan ging ik maar weer naar huis...
In 1984 kreeg ik ook nog een blaasverzakking. Ik was door- en doornat, het was winter en dan had je niet in de gaten dat je nat was. Maar omdat het koud was voelde ik het wel en zag je het ook. Een operatie volgde, de blaas werd opgetrokken en ik kon er weer even tegenaan.
Niet vreemd denk ik dat het met relaties niet goed gaat. Toen ik in verwachting was van mijn zoon (ik kreeg hem in 1987) heb ik ruzie met mijn ex-man gehad. Ik heb toen de drie laatste treden van de trap gemist doordat hij mij achterna kwam. Het gevolg was een knie die maar dik bleef. Toen mijn zoon werd geboren bleef ik hier last van houden. Het gevolg was dat ik weer geopereerd werd.
Het wordt voor mij steeds moeilijker om een fijne man te vinden. Mijn relatie is pas voorbij, op mijn verjaardag nog wel. Ik belde hem op om te vragen waar hij bleef en kreeg te horen dat hij niet meer kwam. En weet je waarom? Eerder had ik hem gevraagd of hij mij wat meer aandacht wilde geven op seksgebied, zodat ik er weer meer van kan leren genieten. Dit was het enigste wat ik van hem vroeg en om die reden heeft hij het uitgemaakt. Ik had het niet zien aankomen en heb het daar best moeilijk mee. Dit heeft tijd nodig. Ik heb nog een relatie gehad, daar had ik helemaal geen seks. Hoe dat komt weet ik niet, misschien ligt het wel aan mijn lichaam. Dat ze bang zijn dat ze een ontsteking krijgen of ziek van me worden of zo, ik weet het niet. Vervelend, maar ja het is zo.
Na een lange en moeizame weg van onderzoeken, gesprekken en onbegrip van artsen kreeg ik in oktober 2001 te horen dat er een blijvend stoma met rectumamputatie zou worden aangelegd.
Ik schrok ervan, wist niet dat het zo erg was. Ik was verlamd en wist absoluut niet wat een stoma was. Ik heb alles zelf moeten leren, dat duurde wel een paar maanden. Hoe ik tegen mijn stoma aankijk? Ik weet dat ik niet zonder kan. Het hoort bij mij. Ik ben er al goed aan gewend en ga er zelfs mee naar de sauna.
Uiteindelijk ben ik vier keer geopereerd en nu ‘genezen’. Genezen tussen aanhalingstekens, want het heeft nog een enorme invloed in mijn leven. Naast natuurlijk het emotionele gedeelte heb ik pijn in mijn been, zitvlak en met fietsen. Ik kan niet hard lopen, dit doet zeer aan mijn rectum. Elk half jaar krijg ik een prik in mijn rug voor de zitpijn, dat helpt goed. En ik ben vaak moe, wat weleens een belemmering is. Ik leef voorzichtig. Ik heb mijn toekomstbeeld bij moeten stellen, en dat was moeilijk.
Nu zoveel jaren later is mijn blaas nog steeds niet goed. Ik heb vorig jaar zelfs driekwart jaar met een buikkatheter gelopen. Het gevolg: de ene opname na de ander. Met spoed naar het ziekenhuis, hoge koorts, nierbekkenontsteking, weer een week ziekenhuis. Met tot gevolg dat ik in het Erasmus ziekenhuis in Rotterdam terecht kwam. En daar is de oplossing gekomen, daar hebben ze Botox in mijn blaas gespoten. Het heeft goed geholpen. Alleen in mei moest er opnieuw Botox in en nu ben ik nog wel eens nat in bed als ik wakker word. En als ik omhoog kom loopt zo de urine er weer uit. Heel vervelend, maar ze kunnen pas over een half jaar nieuwe Botox inbrengen. Dus even pech, maar ik blijf moed houden. Nu heb ik een urinekatheter die ik elke dag zelf in moet brengen.
Het gevolg van dit alles is dat ik in 2006 ben opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Ik was uitgeput en mijn baan kwijt, wat ik niet kon verkroppen. Ik at en dronk niet meer, zoveel verdriet had ik. En dat alleen door andere mensen die mij dit hebben aangedaan, een paar onwetende jongens. Ik heb levenslang, word er elke dag mee geconfronteerd. Zij lopen vrij rond zonder enige vorm van straf. Zouden ze het zich nog herinneren? Spijt hebben?
Maar je moet verder, zeker voor mijn lieve kinderen. Zij hebben mij nog nodig, ook al zijn ze het huis uit. Ze hebben allebei een goed leven en leuk werk. Dat gedeelte is ondanks alles gelukkig helemaal goed gekomen. Dat geeft een goed gevoel. Ik woon nu 3 jaar in een beschermende woonvorm en word begeleid. Ik sta bovenaan de lijst om weer op mezelf te gaan wonen. Ik doe nu vrijwilligerswerk in een wereldwinkel en ga 2 keer per week naar dagbesteding. Ik vind het fijn dat ik opgeknapt ben. Ik heb het gevoel dat ik weer leef. Gewoon doorgaan en positief denken, dan kom je er wel, is mijn motto."
