"Ik ben Isabel. Geboren in 1990. In maart 2016 is er bij mij een ileostoma aangelegd (dunne darm). De artsen zijn overgegaan tot het aanleggen van een ileostoma omdat ik een ileus had (complete darm obstructie waardoor er geen passage meer mogelijk is).
In oktober 2015 werd ik voor het eerst ziek. Ik was toen al jarenlang bekend met veel buikpijn, obstipatie en enorme pijnen tijdens mijn menstruatie. In oktober 2015 had ik dusdanige buikpijn en een opgezette buik ten gevolge van obstipatie waardoor ik opgenomen ben in het ziekenhuis. Er werd aan meerdere oorzaken gedacht maar echt duidelijk werd de oorzaak, ondanks verschillende onderzoeken, niet. Toen ik onophoudelijk bleef braken, hoge koorts en onverdraaglijke buikpijn had, heeft het ziekenhuis waar ik opgenomen was mij per ambulance vervoerd naar een ander ziekenhuis.
Hier ben ik met spoed geopereerd. Dit betrof een kijk-operatie. Tijdens deze operatie is de oorzaak van mijn ileus ontdekt: endometriose (woekering van baarmoederslijmvlies buiten de baarmoeder met als gevolg ontstekingen en verklevingen). De verkleving van mijn darmen, welke ervoor zorgen dat ik een darm obstructie had, zijn verwijderd waarna ik weer opknapte. Er was weer passage dus ik kon weer naar het toilet. Ik mocht naar huis.
In maart 2016 kreeg ik opnieuw problemen met mijn stoelgang en onverdraaglijke buikpijn. Ook nu ben ik opgenomen in het ziekenhuis. Wederom zijn er verschillende onderzoeken verricht en zijn er een aantal dingen geprobeerd om mijn ontlasting op gang te krijgen. Na ongeveer een week ben ik opnieuw per ambulance vervoerd naar een ander ziekenhuis, hetzelfde als waar ik in oktober 2015 geopereerd ben. Ook hier hebben ze mij eerst geprobeerd te helpen. Na uiteindelijk twee weken geen ontlasting gehad te hebben en anderhalve week niet gegeten te hebben (rust voor maag-darmkanaal) is het besluit genomen een ileostoma aan te leggen. Ook dit betrof een spoedoperatie. Dit keer een open buikoperatie.
Ik was zeer opgelucht dat ik eindelijk geholpen werd. Het nieuws dat ik een stoma kreeg werd mij om twee uur in de middag verteld, om vijf uur diezelfde middag lag ik op de operatiekamer. Ondanks dat dit zo vlot ging, was ik blij met de aanleg van mijn stoma. Zo kon het niet langer. Dit heeft mij dan ook geholpen bij de acceptatie van mijn stoma. Het heeft mijn leven gered. Daarom heb ik ook ‘vriendschap’ gesloten met mijn stoma. Zolang ik mijn stoma zou hebben, hoorde hij bij mij. Ook wist ik dat mijn stoma opgeheven zou worden, dat maakte het accepteren ook makkelijker. Gedurende de tijd dat ik de stoma heb gehad, was ik vrijwel klachtvrij wat de buikpijn betreft. Voor de verzorging van mijn stoma heb ik hulp gekregen van de thuiszorg. Zij hebben mij goed op weg geholpen. Uiteindelijk ben ik de stoma verzorging zelfstandig gaan doen.
Omdat ik in mei 2016 nog een buikoperatie moest ondergaan in verband met de endometriose, bleef mijn stoma nog even zitten. Maar eind augustus/begin september zou het dan zover zijn: mijn stoma zou opgeheven worden. Dit werd echter vervroegd! In juli 2016 was ik aan de beurt.
Deze operatie is heel voorspoedig verlopen en heeft ongeveer een uur geduurd. Op maandag werd ik geopereerd, waarna ik erg misselijk was de eerste 24 uur. Op dinsdagavond heb ik voor het eerst gegeten en op woensdagavond had ik voor de eerste keer ontlasting. Ik voelde me goed en mocht daarom donderdagochtend naar huis.
Het krijgen van ontlasting voor de eerste keer vond ik vooraf erg spannend. Met name vanwege eventuele complicaties die op zouden kunnen treden. De ontlasting was erg dun en ik moest vaak naar het toilet. Zo’n tien tot twintig keer per dag. Toen bleek dat ik me goed bleef voelen en geen koorts kreeg, was ik er gerust op dat alles goed ging. Dit was ook het geval.
Gedurende de eerste weken verbeterde mijn stoelgang al aanzienlijk. De ontlasting normaliseerde steeds meer. Ik ging nog tot zo’n tien keer per dag naar het toilet en de ontlasting kreeg een normalere dikte.
Doordat ik al meerdere operaties had ondergaan was mijn conditie en energie behoorlijk achteruitgegaan. Inmiddels is het halverwege september 2016 en merk ik dat ik dit nog steeds aan het opbouwen ben. Hoewel ik het een vreemd idee vond dat mijn stoma opgeheven zou worden, ben ik toch blij dat hij tijdelijk was. Ik hoef niet langer rekening te houden met mijn stoma verzorging.
Een aantal weken geleden betrapte ik mezelf erop dat ik dacht: “Oh, vanavond moet ik nog wel even mijn stoma materiaal vervangen”. Deze routine is er in vier maanden tijd blijkbaar meer ingeslopen dan ik mij besefte.
De chirurgen hebben ervoor gekozen de operatiewond na het opheffen van de stoma niet te hechten. Het litteken is daardoor minder mooi dan mijn zes andere littekens, in hoeverre er sprake is van mooie littekens. Ik ben niet blij met alle littekens op mijn buik, toch heb ik er vrede mee en belemmert het mij bijvoorbeeld niet in het dragen van een bikini. Wel draag ik voor mij altijd zichtbaar mijn verhaal met me mee. Een ingrijpend verhaal met uiteindelijk een positieve afloop.
Inmiddels pak ik mijn leven rustig aan weer op. Ik kan steeds meer de dingen doen die ik leuk vind om te doen en ik ben aan het re-integreren op mijn werk. Wel moet ik hierbij nog rekening houden met mijn huidige conditie en energieniveau. Ook heeft alles inmiddels wel aardig zijn plekje gevonden wat betreft de emoties, de angst en onzekerheid die gepaard ging met het hele proces van ziek zijn. Nu ik weet dat ik echt weer kan gaan herstellen en er geen operaties meer in het verschiet liggen, kan ik mij weer richten op de toekomst."
