"Je hebt maatjes, dikke maatjes, tomaatjes, hardloopmaatjes en “sto”maatjes. Ik prijs me gelukkig want ik heb ze allemaal!
Mijn motto: I will survive!
Mijn naam is Bernie Janssen, ik ben al 25 jaar gelukkig getrouwd en samen hebben we 2 dochters van 20 en 22 jaar. Op 28 januari 2009 werd mij tijdens een darmonderzoek verteld (doorgestuurd door de huisarts omdat ik bloed in/bij mijn ontlasting had) dat ik een tumor in mijn darmen had die kwaadaardig was. ”Totally in shock”. Het eerste wat er door me heen ging: “Ga ik dood?”
Ze vertelden me dat de kans groot was dat ik een tijdelijke of blijvende stoma kreeg. Ik had geen idee wat een stoma was en hoe het werkte, maar vroeg of ik ermee kon hardlopen? De verpleegkundige vertelde dat ik met een stoma alles kan doen, zelfs hardlopen. “Dan is het goed!” Ik rende op dat moment al een jaartje of 5 en had al heel wat kilometers in de benen en geleerd mijn grenzen te verleggen. Iets dat me achteraf gezien heel goed van pas kwam.
Ik wist niet wat er ging gebeuren, maar ik had het geluk vanaf het begin heel positief te zijn en mijn vechtlust was groter dan ooit. Als iemand me dat in het verleden had verteld, had ik hem voor gek verklaard. Waar de kracht vandaan kwam vraag ik me zelfs nog steeds af, maar het was er en ondanks dat het wel eens dreigde weg te ebben, kwam het altijd weer terug. Ik had eerder gedacht dat ik achter de geraniums zou gaan zitten wegkwijnen en zielig zijn. Ik ben onbewust vanaf het moment dat men mij vertelde dat ik endeldarmkanker had, van het ergste uitgegaan en elke uitslag die meeviel, gaf me energie en kracht en was een stap dichterbij mijn kans te overleven.
De week na deze uitslag kreeg ik de hele dag onderzoeken, o.a. een ct scan, bloedonderzoek, voorlichting over een stoma door een stomaverpleegkundige, echo, etc. De hele dag een verpleegkundige als begeleiding. Mijn man en ik werden ontzettend goed begeleid en verzorgd. Aan het eind van de dag kregen we van de internist te horen of er uitzaaiingen waren, met name in de lever of de longen. Zó ontzettend spannend, maar weer heel veel geluk, YES, geen uitzaaiingen. Weer een positief bericht!
Ik nam me voor deze positiviteit te gaan gebruiken. Ieder moment dat ik de hoop zou opgeven, wilde ik gebruik gaan maken van mijn schatkistje vol positiviteit. Ik heb in die periode het volgende gevraagd aan mijn collegae, familie en vrienden: “Als het een dagje tegenzit en je een echte baaldag hebt, denk dan aan mij, want ik ben dan degene die je positieve energie even gebruikt en opslurpt en ik ben jullie daar onwijs dankbaar voor.” Mijn glas is altijd halfvol en nooit halfleeg. Als niemand mijn glas bijvult, doe ik het zelf wel ;-).
Vrijdag daarna een afspraak bij de maag, lever, darmspecialist/chirurg om een plan van aanpak te bespreken. De behandeling bestond uit 5 weken, 5 dagen per week chemo en bestralingen, vervolgens herstel van een aantal weken, daarna operatie inclusief blijvende stoma. Ik heb in die periode nog meer respect en bewondering gekregen voor mijn lotgenoten die het veelal veel zwaarder hebben dan ik het ooit heb gehad.
Tijdens de chemo en bestralingen was het niet mogelijk om te hardlopen, ik was zo moe, had het koud, last van tintelingen, verstikkingsverschijnselen door de kou en de andere bijwerkingen wil ik jullie besparen… Maar daarna, tijdens de herstelweken, ben ik weer heerlijk gaan hardlopen tot en met de dag voor de operatie. Hardlopen, met mijn muziekje: “I will survive”, gaf me de kracht, energie die ik zo hard nodig had.
4 Juni 2009 was het dan eindelijk zover en werd ik geopereerd. Om 8.30 uur ging ik naar de operatiekamer. Ik werd rond 10.30 uur wakker en was heel gelukkig dat ik mijn oogjes weer mocht openen, want ik was van tevoren behoorlijk gespannen en vooral bang om niet meer wakker te worden. Maar ik was er weer en hoe. Ik had dorst en honger! Vrijdag geopereerd en maandag erna weer naar huis. Niet meteen aan het hardlopen, maar wel iedere dag meerdere keren aan het wandelen en de afstanden werden snel uitgebreid, samen met mijn man, die niets te veel was en me altijd steunde en stimuleerde, mijn lover, mijn steun, mijn maatje!
Ook onze dochters (op dat moment 18 en 20 jaar) waren zo ontzettend zorgzaam! Geweldig hoe ze me op hebben gevangen en ermee zijn omgegaan, ieder op hun eigen manier. Ik ben super trots op alle drie, mijn man en onze dochters! Ze hebben me vanaf het begin gesteund en mijn “sto”maatje geaccepteerd. Mijn man heeft er nooit een punt van gemaakt dat we er een “sto”maatje bij hadden gekregen.
Ik ben een maand na de operatie weer gestart met hardlopen en in april 2010 rende ik weer mijn eerste wedstrijd. Oké, het was maar 5 km, maar voor mij een grote overwinning! Voordat ik een stoma had, droeg ik de laatste maanden tijdens het hardlopen een luierbroekje omdat ik onderweg altijd last had van mijn darmen, nu kan ik rennen zonder ergens last van te hebben, mede omdat ik mijn darmen iedere ochtend spoel (irrigeer). Ik ben dat gevoel van onzekerheid nu kwijt ben. Uiteraard neem ik altijd stomazakjes mee tijdens een run. Eerlijk gezegd liggen gewoon in de auto, want ik heb tot nu toe nog altijd mazzel gehad!
Ik draag nu tijdens het hardlopen wel een breukband, want ik ben in maart jongstleden geopereerd aan een darmbreuk en weet dat dit weer opnieuw kan gebeuren, dus hoop ik dit op deze manier te voorkomen. In het ziekenhuis werkte een verpleegkundige die zelf rent. We hebben lekker gebabbeld over onze gezamenlijke hobby en ze vertelde over het clubje waar ze rent. Dus ondanks 6 jaar ervaring met het hardlopen heb ik me aangemeld bij een nieuwe beginnersgroep, want een goede begeleiding is heel belangrijk. Ik krijg begeleiding van een personal coach met een verpleegkundige achtergrond, iemand die het absoluut een uitdaging vindt om mij vooral weer met plezier te laten hardlopen, zodat ik mijn doel kan bereiken. En dat doel is de halve marathon in maart 2012. Mijn revanche!
Ik heb absoluut de drive om door te gaan. In het verleden dacht ik heel snel: kan ik niet, en was onzeker. Ik heb mijn lichaam heel goed leren kennen door het hardlopen en weet dat een goede conditie heel belangrijk is. Hardlopen heeft mij geleerd mijn grenzen te verleggen.
Het is absoluut niet mijn bedoeling om te zeggen: “Kijk mij eens”. Nee, want ik ben een bofkont onder mijn lotgenoten! Ik wil nogmaals mijn respect en bewondering uitspreken naar mijn lotgenoten die het veel zwaarder hebben dan ik het ooit heb gehad!
Lucky me… I did survive!"
