Mijn naam is Annet en ik ben 55 jaar oud (22-01-1961). Eind mei 2016 kreeg ik vreselijke buikpijn, in het ziekenhuis bleek dat ik een geperforeerde dikke darm had. Door diverticulitis was er een abces gesprongen. Geheel onverwachts moest ik onder het mes en werd ik wakker met een stoma. Er is een stuk dikke darm weggenomen en ik heb nu een colostoma. Dit stoma blijft.
Ik heb altijd een eigen paard gehad, dat ik helemaal zelf verzorgde. Ik was enorm bang dat dit niet meer zou gaan. Na een week of zes ben ik voorzichtig weer begonnen met grondwerk (kunstjes aanleren). Weer een maand later ben ik voorzichtig weer gaan rijden. Dit onder begeleiding van een instructrice die ervaring heeft met het begeleiden van gehandicapte ruiters. Het rijden gaat redelijk, maar doordat ik niet meer terugkom op mijn oude energieniveau heb ik besloten om mijn paard te verkopen. Na de verzorging (kruiwagens mest verrijden etc.) heb ik niet genoeg energie meer om te rijden.
Ik rijd nu bij de manege, zodat ik de verzorging niet meer hoef te doen, en al mijn energie aan het rijden kan besteden. Door het dragen van een breukband met een beschermkapje voel ik me veilig, want dat was wel een puntje.
Collega-ruiters weten allemaal dat ik een stoma heb, maar die accepteren het gewoon. Verkleden etc. is geen probleem, dat doe ik gewoon thuis. Ik heb wel een grotere maat rijbroek gekocht die wat minder strak zit. Ik rijd recreatief, zweten enzo heb ik zelden last van. Wel ben ik na een uur helemaal versleten. Lekkages heb ik gelukkig nog niet gehad maar op de manege maken ze zich daar niet druk om, dat komt dan wel goed zeggen ze.
Dus rijden met een stoma geeft geen problemen, alleen het energieniveau kan problemen opleveren. Maar ga ervoor, en pas je eventueel aan, dan kan je nog heel veel.
