Bij toeval littekenbreuk ontdekt
Anja, 48 jaar: In 2006 ben ik door middel van een spoedkeizersnede bevallen van mijn jongste dochter. Na twee jaar kreeg ik last van pijn in mijn lies als ik moest hoesten. Ook voelde ik een drukkende pijn in mijn lies en zat er een zwelling. Ik bleek een liesbreuk te hebben en moest geopereerd worden. Tijdens de operatie kwamen de artsen er bij toeval achter dat ik een littekenbreuk had op de plek van de keizersnede.
Veel medicijnen en behandelingen
De liesbreuk werd verholpen met een operatie, maar ik kreeg last van complicaties bij de littekenbreuk. Uiteindelijk heb ik hierdoor beschadigde buikzenuwen opgelopen. Ik heb verschillende medicijnen en behandelingen gehad om de zenuwpijn te bestrijden. Uiteindelijk moest ik zelfs zelf pijnstillers in mijn buik spuiten, maar niets hielp. Na ruim twee jaar na verschillende bezoeken aan de pijnpoli ging het niet meer. Ik kon niet meer lopen van de pijn.
Twee opties: zenuwen doorsnijden of neurostimulator
De pijnarts stelde twee opties voor. We konden de buikzenuwen doorsnijden of ik kon een neurostimulator proberen. Andere opties waren er volgens hem niet. Een neurostimulator was nog nooit eerder toegepast bij iemand met beschadigde buikzenuwen, maar wat hij erover vertelde sprak me heel erg aan. Een neurostimulator is een inwendig kastje dat onder andere wordt gebruikt bij zenuwpijn. Het geeft stroompjes door via het ruggenmerg, waardoor de zenuwen andere signalen krijgen. Hierdoor wordt de pijn minder of gaat het zelfs helemaal weg.
Eerst een proefsimulator
Ik kreeg eerst een proefsimulator om te bekijken of neurostimulatie voor mij een goede oplossing zou zijn. Tijdens de proef worden twee elektroden in het ruggenmerg in je onderrug geplaatst. De elektroden worden dan met pleisters op hun plek gehouden. De proef duurt een paar weken en in die tijd mag je niet bukken, tillen of strekken want anders kunnen de elektroden verschuiven. De proef ging goed en ik kreeg een permanente neurostimulator. Het kastje komt boven in je bil en de elektroden gaan vanuit het kastje onderhuids naar het ruggenmerg. De pulsen die de neurostimulator doorgeeft kan ik zelf harder en zachter zetten met een afstandsbediening.
Een jaar om de stimulator in te stellen
Ik hoefde niet op een wachtlijst voor de ingreep. Omdat ik de eerste in Nederland was die een neurostimulator kreeg vanwege beschadigde buikzenuwen, was ik een proefpersoon voor de fabrikant. Het eerste jaar moet je van alles bijhouden. Wat voel je precies, doet het zeer, heb je misschien ergens anders last van na de plaatsing? Na het eerste jaar ben je helemaal goed ‘ingesteld’.
Positief!
Leven met de neurostimulator is heel goed te doen. Soms heb ik wel wat last van de plaats waar het kastje in zit. Verder moet ik elk jaar op controle en eens in de zes jaar moet de batterij worden vervangen. Ik ben heel blij met mijn stimulator. Ik ben blij dat deze optie bestaat en dat het voor mij geschikt is en ik het toentertijd kreeg aangeboden. Mijn omgeving is ook heel positief hierover, mede omdat ik er zelf zo positief mee omga. De pijn is niet weg, maar het is zeker de helft minder dan het was en daar doe ik het voor!
Praat erover met anderen
Wat ik tot slot nog wil meegeven: neem het serieus en praat erover met je partner of een familielid of vriend, of wie dan ook. Neem het niet te licht op. Het is toch een operatie en je lichaam moet eraan wennen. Je krijgt toch iets onnatuurlijks in je lichaam, dus neem het niet met een korreltje zout maar denk er serieus over na. Ik ben er echt heel blij mee, dus ik zou zeggen, als het kan en als je arts het aanbiedt, dan zou ik het zeker doen!
